Με τα μάτια της ψυχής: Ο τυφλός καθηγητής που έκανε το σκοτάδι καλύτερο του φίλο

«Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν». Στο μυαλό μου από την στιγμή που συνάντησα τον Μάριο η γνωστή φράση από το παραμύθι του μικρού Πρίγκιπα. Λίγα λεπτά κουβέντας μαζί του είναι αρκετά για να καταλάβει κανείς πόσο φως έχει στη ψυχή του, σου μιλά με τα μάτια της καρδιάς και σε καθηλώνει με το πόση δύναμη κρύβει μέσα του.

Μπορεί ο Μάριος να μην βλέπει αλλά μας μαθαίνει εμάς να βλέπουμε, μας μαθαίνει να ευγνωμονούμε, να μην τα παρατάμε, να είμαστε αισιόδοξοι, να ελπίζουμε μα και να μαχόμαστε για ότι αγαπάμε και ονειρευόμαστε. Η συζήτηση μαζί του ευλογία, η δύναμη του πηγή δύναμης και θάρρους για όλους μας. Είναι από τις φορές που έφυγα από την συνέντευξη γεμάτη, γεμάτη συναισθήματα, η ιστορία του ζωντανή απόδειξη πως η θέληση και η μαχητικότητα είναι το παν, και πράγματι μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά…

Ο Μάριος Κασουλής, μας άνοιξε το σπίτι και στην καρδιά του σε μια κατάθεση ψυχής, μοιράστηκε μαζί μας την δική του ιστορία ζωής, μιλά για τον ρατσισμό που βίωσε για τις στιγμές που λύγισε και ξανασηκώθηκε και στέλλει τα δικά του μηνύματα. Η αναπηρία του στην όραση δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο στο να κυνηγά και στο τέλος της διαδρομής να κατακτά με επιτυχία τα όνειρα του, αλλά και να θέτει νέους στόχους. Μπορεί η ζωή να του αρνήθηκε το φως αλλά ο Μάριος έκανε το σκοτάδι καλύτερο του φίλο, και την διαφορετικότητα του πηγή δύναμης. Η ιστορία του φωτεινός οδοδείκτης για όλους μας, αλλά και δύναμη ψυχής σε όλους τους μαχητές της ζωής που βιώνουν δυσκολίες.

Η συγκινητική ιστορία του Μάριου

Ο Μάριος δεν είναι εκ γενετής τυφλός, όταν γεννήθηκε χρειάστηκε να μπει στην θερμοκοιτίδα και εκεί από ένα λάθος λόγω της υπεροξείας στην θερμοκοιτίδα, δηλαδή του παρεχόταν περισσότερο οξυγόνο από το επιτρεπόμενο, υπέστη αποκόλληση ο αμφιβληστροειδής χιτώνας του πίσω από το μάτι με αποτέλεσμα να του προκαλέσει τύφλωση.

Μετά από αυτή την περιπέτεια, ξεκίνησε ο δικός του αγώνας και ο Μάριος υποβλήθηκε σε τρία χειρουργεία αλλά χωρίς αποτέλεσμα, χρειάστηκε να ταξιδέψει τρεις φορές στην Αμερική, με τους γιατρούς αν και αισιόδοξοι στην αρχή, στο τέλος επιβεβαιωνόταν ο φόβος που είχαν.

«Οι εγχειρήσεις ως κάποιο βαθμό πετυχαίναν αλλά η φοβία των γιατρών να αποβάλει ο οργανισμός μου την γόμμα που έβαζαν επιβεβαιωνόταν, ο οργανισμός μου απέβαλε την γόμμα ως ξένο σώμα και πάθαινα αποκόλληση», σημείωσε ο Μάριος.

«Δεν σκέφτηκα στιγμή γιατί να συμβεί αυτό σε εμένα»

Ο Μάριος, δεν σκέφτηκε στιγμή γιατί να συμβεί σε αυτόν η οπτική του αναπηρία, αντ΄αυτού όπως σημειώνει του έδωσε τόση δύναμη, και τον έκανε να μην σταματά να παλεύει για ότι επιθυμεί, μέχρι ότου κατακτήσει τα όνειρα του.

«Δεν σκέφτηκα στιγμή γιατί να συμβεί σε εμένα αυτό, ποιος είμαι εγώ και να μην συμβεί σε εμένα, δεν μου στέρησε τίποτα η οπτική μου αναπηρία εκτός από το ότι δεν μπορώ να οδηγήσω, είναι ναι μια αίσθηση μείον αλλά έχοντας τις άλλες μου αισθήσεις αντιλαμβάνομαι τα πάντα», επισημαίνει.

Όπως παραδέχεται η οπτική του αναπηρία τον έκανε να είναι πιο δυνατός και να αντιμετωπίζει ότι βρεθεί στο δρόμο του με αισιοδοξία και να μην σταματά να ονειρεύεται και να κάνει ότι είναι δυνατόν προκειμένου να πετύχει όλα όσα θέλει στη ζωή.

Διδάσκοντας με τα μάτια της ψυχής

Ο Μάριος εδώ και αρκετά χρόνια είναι καθηγητής, διδάσκει με τα μάτια της ψυχής και της καρδίας, και τάχθηκε να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του στους μαθητές. Η αγάπη του για τα φιλολογικά μαθήματα τον οδήγησε στο να ακολουθήσει τον δρόμο της εκπαίδευσης και της διδασκαλίας.

«Το 2004 έδωσα εξετάσεις και πέρασα στην σχολή Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Κύπρου και μετά από τέσσερα χρόνια πήρα το πτυχίο μου, το 2010 ψηφίστηκε νόμος από την Βουλή που προνοούσε τα άτομα με αναπηρίες να μπαίνουν σε ένα ειδικό κατάλογο, έτσι δημιουργήθηκε ο κατάλογος και είχαμε γραφτεί τότε πέντε άτομα. Το Σεπτέμβριο του 2010 μπήκα ως συμβασιούχος καθηγητής αρχικά και σιγά σιγά διορίστηκα ως μόνιμος καθηγητής».

Σήμερα ο Μάριος είναι καθηγητής στο Γυμνάσιο και Λύκειο Λευκάρων, «για έντεκα χρόνια δίδασκα στο Λύκειο Λευκάρων έφυγα για δύο χρόνια και επέστρεψα πίσω».

Αντλεί τόση δύναμη από τους μαθητές του και είναι κάτι που τον ωθεί και του δίνει δύναμη να συνεχίζει. Οι μαθητές του όπως μας αναφέρει δεν αντιμετωπίζουν την οπτική του αναπηρία, ως πρόβλημα αφού τον αποδέχονται και τον αγαπάνε ακριβώς όπως είναι.

«Όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν ρόδινα»

Ανατρέχοντας χρόνια πίσω, ο Μάριος θυμάται πώς όλα αυτά τα χρόνια της πορείας του τόσο στο σχολείο όσο και στις σπουδές αλλά και τώρα, τίποτα δεν ήταν εύκολο ενώ ότι κατάφερε ήταν με κόπο και μόχθο απέναντι σε μια κοινωνία προκατειλημμένη για τα άτομα με αναπηρίες. Ότι κατάφερε στη ζωή του μια τρανταχτή απόδειξη πως τα άτομα με αναπηρίες μπορούν να πετύχουν πολλά, και σίγουρα η ιστορία του Μάριου αυτό μαρτυρεί, ότι όταν θέλεις κάτι πολύ μπορείς να το πετύχεις ότι και αν συμβεί.

«Ο κάθε άνθρωπος βιώνει δυσκολίες, βίωσα δυσκολίες, όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν ρόδινα, η κοινωνία άρχισε σιγά σιγά να αποδέχεται τα άτομα με αναπηρίες αλλά νομίζω στην Κύπρο θέλουμε ακόμα δουλειά», σημείωσε.

Όπως παραδέχεται ο Μάριος στην κυπριακή κοινωνία σήμερα υπάρχει ακόμα προκατάληψη απέναντι στα άτομα με αναπηρίες, μειωμένη μεν σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αλλά όπως σημειώνει ακόμα έχουμε δρόμο προς εξάλειψη των διαφόρων προκαταλήψεων. Εξάλλου όπως αναφέρει δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δεν βλέπουμε άτομα με αναπηρίες να έχουν πολιτικά η άλλα αξιώματα.

Η μη επιδίωξη των ατόμων με αναπηρίες να κυνηγούν τα όνειρα τους ίσως είναι ένα κατάλοιπο της προκατειλημμένης κοινωνίας απέναντι στα άτομα αυτά αναφέρει ο Μάριος.

«Ίσως να μην το επιδιώκουν οι ίδιοι να έχουν πολιτικά αξιώματα, όταν το επιδιώξουν θα τα καταφέρουν, η μη επιδίωξη ίσως να σχετίζεται και με την προκατάληψη της κοινωνίας για τα άτομα με αναπηρίες».

Την ίδια ώρα έστειλε το δικό του μήνυμα στα άτομα με οπτικές και άλλες αναπηρίες «τα άτομα αυτά σιγά σιγά πρέπει να αρχίσουν να ξεπερνούν τις όποιες προκαταλήψεις, και να κάνουν βήματα για να εξελιχθούν και να κυνηγούν τα όνειρα τους διαφορετικά η κοινωνία θα θεωρεί ότι αυτά τα άτομα ότι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα, εμείς πρέπει να τους δείξουμε ότι μπορούμε». Όπως ακριβώς μαρτυρεί και η ιστορία του Μάριου, η οπτική του αναπηρία δεν στάθηκε ποτέ τροχοπέδη στο να κυνηγήσει και να πετύχει το όνειρο του. «Τα άτομα με αναπηρίες μπορούν να πετύχουν και να έχουν μια ισότιμη θέση στην κοινωνία», αναφέρει ο Μάριος.

Ο ρατσισμός που βίωσε και οι στιγμές που λύγισε

Υπήρξαν και στιγμές καθ’ όλη την διάρκεια της πορείας του που λύγισε μα δεν τα έβαλε κάτω, μπορεί εξαιτίας της οπτικής του αναπηρίας να βίωσε ρατσισμό μα δεν τα παράτησε στιγμή καταρρίπτοντας τα όποια στερεότυπα, αποδεικνύοντας σε αυτούς που τον αμφισβήτησαν ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες μπορούν και πρέπει να παλεύουν για αυτά που ποθούν στη ζωή.

«Όταν ήρθε η μονιμοποίηση μου βίωσα ρατσισμό από ψηλά ιστάμενα άτομα αλλά το άφησα πίσω μου. Με ενόχλησε με καταρράκωσε ψυχολογικά αλλά με την βοήθεια του θεού πέρασε και αυτή η δυσκολία», επισήμανε ο Μάριος.

«Όταν έχεις θέληση μπορείς να πετύχεις τα πάντα»

Ο Μάριος θέλησε να στείλει τα δικά του μηνύματα στα άτομα με αναπηρίες αλλά και στα άτομα που βιώνουν δυσκολίες.

«Όταν έχεις θέληση μπορείς να πετύχεις τα πάντα καλύτερα και από ένα αρτιμελή, η θέληση είναι που κάνει τον άνθρωπο να πετυχαίνει, αν δεν έχεις όνειρα και στόχους δεν θα πετύχεις τίποτα. Συμβουλή μου να μην σταματάτε πότε να εξελίσσεστε, να παλεύετε για ότι ονειρεύεστε και να μην παραιτείστε».

Ταυτόχρονα ο Μάριος, θέλησε να μοιραστεί μαζί μας τα δικά του όνειρα για το μέλλον. Όπως είπε ζει το παρόν και οραματίζεται το μέλλον, ευχή του να έχει την υγεία του, και όνειρο του φτιάξει την δική του οικογένεια, ενώ όσον αφορά τα επαγγελματικά ευχή του να συνεχίσει να μεταδίδει τις γνώσεις του στους μαθητές του.

Σημείωσε ότι η οπτική του αναπηρία τον έκανε σήμερα να αντιλαμβάνεται τη ζωή αλλιώς, να εκτιμά το καθετί μικρό και να είναι πάνω από όλα δυνατός και έτοιμος να αντιμετωπίζει με αισιοδοξία ότι βρεθεί στο δρόμο του. Όπως μας είπε συμπαραστάτες στο ταξίδι του η οικογένεια και οι φίλοι του από τους οποίους αντλεί δύναμη για να συνεχίζει.

Ας μην ξεχνά ποτέ κανείς μας, πόσο μοναδικός και ιδιαίτερος είναι, ας απλώνουμε όλοι το χέρι με αγάπη και σεβασμό στον διπλανό μας, ας μην χάνουμε ποτέ την ελπίδα μας, ο καθένας μας είναι μοναδικός και σίγουρα έχει δικαίωμα να ζήσει μια ζωή όπως την ονειρεύεται.

Πηγή: Αντ1