Οι σκάμνοι και η διαδικασία «κράτησης» τους
Τα παλιά χρόνια, οι συνεχείς εκκλησιασμοί τις γιορτάρες μέρες, ήταν στο καθημερινό μας πρόγραμμα.
Όχι μόνο λόγω του ότι δεν είχαμε..τίποτα άλλο να κάνουμε, αλλά επειδή οι γιαγιάμες και οι μανάδες μας το θεωρούσαν μαστ ( όχι με τη σημερινή μοδάτη έννοιά του). Τέτοιες, λοιπόν, μέρες, έστελναν εμάς τους μικρούς από το απόγευμα για να τους κρατήσουμε σκάμνο.
Πηγαίναμε στην εκκλησία, συνήθως με φιλαράκια μας, καθόμασταν σε σκάμνο για να τον βρει πιο ύστερα η μάνα ή η γιαγιά μας, και αρχίζαμε τις συζητήσεις. Δεν είχε λειτουργία εκείνες τις ώρες. Οι εκκλησίες τότε ήταν κατάμεστες από πιστούς και οι κουρασμένες οικοκυρές δεν είχαν την πολυτέλεια να στέκονται όρθιες με τις ώρες. Μερικές οικογένειες είχαν δικούς τους σκάμνους, κι αυτό δεν το καταλάβαινα τότε, μέχρι που διάβασα έγγραφο του 1854, βάσει του οποίου η εκκλησία πώλησε συγκεκριμμένο σκάμνο σε συγκεκριμμένο άτομο «εφ’ όρους ζωής» ( έτσι γράφει).
Μιλάμε για εποχή Τουρκοκρατίας! Οι γιορτές είναι για όλους και η ευλογία είναι για όλους. Η ίδια η θρησκεία μας λέει ότι όλοι είμαστε ίσοι μπροστά στο Θεό.
Δε ξέρω ποια διαφορά μπορεί να κάνει ένας ιδιόκτητος σκάμνος.
Λούης Περεντός
