Υπήρξε ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες που πέρασαν ποτέ από το Κυπριακό ποδόσφαιρο. Είναι ένας πολύ καλοπροαίρετος άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη και αγάπη. Έμαθε να χαμογελά και να κρατά μέσα του όλα όσα τον πόνεσαν και άλλαξαν για πάντα τη ζωή του.
Για πρώτη φορά μιλά για όσα βίωσε έτσι ώστε όλοι εμείς να καταλάβουμε πως δεν πρέπει να δίνουμε υπερβολική σημασία σε πράγματα που δεν αξίζουν και να μην χανόμαστε σε ανούσιες ανησυχίες…
Ο κύριος Μιχάλης Γκάβελης αναφέρει στο ANT1.com.cy:
«Γεννήθηκα στις 29/11/66 στην Γιαλούσα (κατεχόμενο χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου) και έχω 4 αδέλφια. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν όμορφα,ανέμελα, γεμάτα χαρά. Στη ζωή μας άλλαξαν όλα – όπως και σε κάθε πρόσφυγα- όταν ήρθε η εισβολή. Ήμουν 8 χρονών τότε και θυμάμαι τα πάντα, όλες εκείνες τις τρομακτικές εικόνες.
Το ποδόσφαιρο στη ζωή μου…
Από την ηλικία των 15 άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο. Πέρασα από πολλές ομάδες αλλά η πρώτη μου ομάδα ήταν η Ανόρθωση. Για 20 ολόκληρα χρόνια έδινα τη ψυχή μου για το ποδόσφαιρο. Πέρασα πολύ όμορφες στιγμές, μεγάλες νίκες που θα θυμάμαι πάντα. Υπήρχαν βέβαια και δύσκολες στιγμές αλλά το παλεύαμε γιατί αγαπούσαμε πολύ αυτό που κάναμε.
Η μεγάλη απώλεια…
Παντρεύτηκα στα 25 μου και μαζί με τη σύζυγό μου αποκτήσαμε ένα υπέροχο αγόρι. Ήμουν ευτυχισμένος δίπλα της. Δυστυχώς όμως…
Ήμασταν μαζί 15 χρόνια και ήμουν σίγουρος ότι θα ήμασταν μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα. Αλλά δεν αποφασίζουμε εμείς για ότι συμβαίνει στη ζωή μας. Η γυναίκα μου αρρώστησε από καρκίνο. Μέσα σε μια εβδομάδα συνέβησαν όλα. Μόνο μια εβδομάδα…
Το μάθαμε μόλις 6 μέρες πριν “φύγει” για το μεγάλο ταξίδι. Εκείνη η εβδομάδα ήταν η χειρότερη της ζωής μου. Ο γιατρός μας είπε ότι είχε καρκίνο εδώ και 9 μήνες όμως δεν το ήξερε. Δεν είχε κανένα σύμπτωμα, τίποτα που να μας βάλει σε υποψίες.
Ήμουν συνέχεια δίπλα της μέχρι την τελευταία στιγμή. Ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση και ενώ ήξερε, βαθιά μέσα της ήλπιζε πως θα γίνει καλά όπως και εγώ. Δυστυχώς όμως, την έχασα.
Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολες. Είχα βέβαια δίπλα μου τους γονείς μας, τους συγγενείς και όλους τους φίλους μας. Όλοι ήταν δίπλα μου και με βοήθησαν πολύ με το παιδί. Ο γιος μας ήταν 10 ετών τότε.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το θάνατο, σε τσακίζει, πονά η ψυχή σου και μαζί όλο το σώμα. Έβλεπα το παιδί μου να μεγαλώνει χωρίς την μητέρα του και πονούσα, έκλαιγα μέσα μου και προσευχόμουν να είναι καλά εκεί που είναι και να μπορεί να μας βλέπει, να μας προσέχει από ψηλά. Ήθελα να καμαρώνει για το γιο της. Τώρα ο γιος μας είναι φοιτητής και δεν μπορείτε να φανταστείτε ποσό πολύ τον αγαπώ και πόσο καμαρώνω για εκείνον. Πέρα από πατέρας και γιος είμαστε και κολλητοί φίλοι.
Σχεδόν 5 χρόνια μετά…
Στη ζωή μου ήρθε μια εξαιρετική κοπέλα που μου στάθηκε και με στήριξε πάρα πολύ. Παντρευτήκαμε και σήμερα έχουμε ένα κοριτσάκι 7 ετών.
Πάντα στη ζωή μου ήμουν πολύ προσγειωμένος. Ακόμα και τότε, στο γήπεδο, που το χειροκρότημα του κόσμου ήταν πολύ μεγάλο. Ένιωθα απλά μια ικανοποίηση που έκανα καλά τη δουλειά μου. Ο θάνατος της γυναίκας μου και η προσφυγιά ήταν ότι χειρότερο βίωσα και αυτές οι πληγές δεν θα επουλωθούν ποτέ. Έμαθα όμως να χαμογελώ και να μιλώ πάντα με αγάπη στον κόσμο. Σπάνια μιλώ για το παρελθόν μου, για όσα με πόνεσαν και μου άλλαξαν τη ζωή.
Ξέρω πως πέρα από την υγεία δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο και αυτό εύχομαι σε όλο τον κόσμο. Να είμαστε όλοι καλά, να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας και να μην δίνουμε υπερβολική σημασία σε πράγματα που δεν αξίζουν. Δυστυχώς δίνουμε σημασία σε τόσα ασήμαντα γεγονότα… Διασκορπιζόμαστε και χανόμαστε σε ανούσιες ανησυχίες, χωρίς κανένα πραγματικό όφελος».
