Γράφει ο Δρ. Γιώργος Μικελλίδης
Η Ορθόδοξη Μεγάλη Εβδομάδα είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα σύνολο θρησκευτικών τελετών. Είναι ένας καθρέφτης της ανθρώπινης ύπαρξης, μια πορεία από τη σκοτεινή νύχτα της ψυχής προς το αναστάσιμο φως.
Ξεκινά με αυτογνωσία την ειλικρινή παρατήρηση του εαυτού μας, των πράξεων και των σκέψεών μας. Συνεχίζει με μετάνοια, όχι ως ενοχή, αλλά ως επιστροφή στην αυθεντική μας φύση. Η προδοσία και ο πόνος της Μεγάλης Πέμπτης και της Μεγάλης Παρασκευής αγγίζουν τις πιο βαθιές μας πληγές. Όμως δεν σταματάμε εκεί.
Η Μεγάλη Εβδομάδα μας προσκαλεί να αποδεχτούμε τη θλίψη χωρίς να την πολεμάμε. Να την αφήσουμε να καθαρίσει την ψυχή μας όπως η βροχή καθαρίζει το έδαφος. Να κάνουμε παύση, όπως το Μεγάλο Σάββατο — τη σιωπή πριν την αναγέννηση.
Και τελικά, φτάνουμε στην Ανάσταση. Όχι μόνο του Χριστού, αλλά και της ελπίδας, της πίστης, της ζωής μέσα μας. Είναι το φως που γεννιέται μετά από κάθε σκοτεινή περίοδο. Το φως που λέει: “Δεν τελείωσες, τώρα αρχίζεις”.
Η Μεγάλη Εβδομάδα μάς διδάσκει ότι μέσα από την “ταπείνωση” έρχεται η “λύτρωση”. Ότι η “ψυχική ισορροπία” και η “πνευματική δύναμη” δεν έρχονται χωρίς εσωτερική εργασία. Είναι ένα κάλεσμα για “βαθύτερη σύνδεση” με τον εαυτό, τον Θεό και τους άλλους.
Μέσα σε κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, κρύβεται μια προσωπική “Ανάσταση”.
