Δε θα μπορούσε η μέρα να ξεκινάει καλύτερα απ’ το να αισθάνεσαι τη ζεστασιά που σου προσφέρει η πικέ κουβέρτα σε συνδυασμό με τις καλοκαιρινές σου πιτζάμες. Που αν και λάτρης του χειμώνα αυτή η εποχή έχει τη δική της μαγεία. Και μιλάω γι’ αυτά τα πρωινά που η θερμοκρασία μέσα στα σεντόνια σου είναι η ιδανική χωρίς παπλώματα και χοντρά ρούχα να σε πνίγουν, χωρίς κανένα κλιματιστικό και τον ιδρώτα να σε ξυπνάει.
Μιλάω γι’ αυτά τα πρωινά που ανυπομονείς να ανοίξεις τα παντζούρια να δεις αυτή τη γλυκιά συννεφιά. Μια συννεφιά που είναι τόσο ιδανική για να βγεις έξω να περπατήσεις όσο και για να μείνεις μέσα βλέποντας την αγαπημένη σου ταινία. Μια συννεφιά τόσο διαφορετική από αυτή του χειμώνα που τα σύννεφα αγκαλιάζουν τον ουρανό κι αφήνουν ελάχιστες ακτίνες ήλιου να περάσουν. Αυτές οι μέρες ξέρεις πως είναι δικές σου. Γιατί οι άνθρωποι πέρα του ότι έχουν πάψει να εκτιμάν γενικά, έχουν πάψει να εκτιμάν κι αυτά τα μικρά, αλλά τόσο σημαντικά.
Αυτή τη μέρα θα πάρεις εσύ τηλέφωνο να ξεσηκώσεις τους ανθρώπους. Αυτή τη μέρα θα βγεις έξω με ένα χαμόγελο που κανείς δε θα μπορεί να εξηγήσει την αιτία του. Αυτή τη μέρα θα περπατήσεις περισσότερο απ’ τις άλλες και θα παρατηρήσεις πράγματα που δεν παρατήρησες ποτέ ως τώρα. Αυτή τη μέρα οι άνθρωποι γύρω σου θα σε κοιτάζουν παράξενα για την ξαφνική ευτυχία κι ενέργεια που θα σε κυριαρχεί και θα αναρωτιούνται πώς μπορείς να χαίρεσαι τόσο, απλά και μόνο επειδή ο καιρός είναι έτσι -συν του ότι είναι μουντός.
Μουντός, αυτή η λέξη χτυπά περίεργα στα αυτιά σου και για μια στιγμή συννεφιάζεις κι εσύ. Επίτηδες χρησιμοποιώ τη λέξη συννεφιάζεις. Οι άνθρωποι με τη μανία μας να χαρακτηρίζουμε τα πάντα, αρχίσαμε να χαρακτηρίζουμε μέχρι και τις μέρες μας με λέξεις κι έννοιες πριν καλά καλά προλάβουμε να βγούμε από το σπίτι μας, απλά και μόνο ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά απ’ το παράθυρο και δεν αφήνουμε λεπτό το βλέμμα μας να χαθεί στον ουρανό παρατηρώντας τις αλλαγές του.
Μπορεί πράγματι η λέξη μουντός με τη λέξη συννεφιάζω να ταιριάζουν απόλυτα. Και μπορεί στο πρώτο άκουσμα η λέξη μουντός για μια απ’ τις πιο ξεχωριστές μέρες του χρόνου να με χαλάει λίγο και μπορεί να με ενόχλησε που για ακόμη μια φορά οι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο κάτι που δεν τους εκφράζει να το γειώσουν, αλλά ας το δούμε και λίγο διαφορετικά.
Οι άνθρωποι δεν έχουν τον χρόνο να κοιτάξουν για ένα λεπτό τον ουρανό. Δεν εκτιμάν το γεγονός ότι συνεχίζουν να αναπνέουν. Ξεχνάνε να πουν την καλημέρα με ένα χαμόγελο και δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι το να ξυπνάς, απλά και μόνο το να ξυπνάς θα έπρεπε να μας κάνει ευτυχισμένους.
Η συννεφιά δε θα μπορούσε να ταιριάξει καλύτερα με τίποτα άλλο πέρα από μια κούπα ζεστό καφέ. Με αυτόν τον καφέ που ανυπομονούσες τρεις μήνες τώρα να αρχίσεις να απολαμβάνεις πάλι. Με αυτό το άρωμα που σου ξυπνάει αναμνήσεις και σου θυμίζει λίγο τη μαμά σου, λίγο το αγαπημένο σου μπουφάν και λίγο εκείνη τη φίλη σου που τον λατρεύει εξίσου.
Απολαμβάνεις κάθε γουλιά υπενθυμίζοντας ο ουρανίσκος στο μυαλό σου πως μπορεί τα πράγματα να αλλάζουν κι οι άνθρωποι να φεύγουν, μπορεί το αύριο να μας τρομάζει κι η σκέψη ότι μεγαλώνουμε και πρέπει να κάνουμε πράγματα να μας ακινητοποιεί για λίγο, αλλά όταν η μέρα ξεκινά με αυτή τη διαφορετική συννεφιά παρέα με το ζεστό καφέ που δε θα αλλάξεις ποτέ, χαμογελάς κι όλα νιώθεις πως μπορούν να λυθούν. Άλλωστε δεν υπάρχει τίποτα που να μη λύνεται με μια ζεστή κούπα καφέ.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Μπογιατζή: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή: pillowfights.gr
