«Έπεσε στα ορμητικά νερά για να σώσει τον πατέρα του…χάθηκαν…αντάμωσαν με τη μητέρα του…»
Δυστυχώς, η μοίρα σε κάποιους ανθρώπους φέρεται πολύ σκληρά και πολύ άδικα. Τους παίρνει τα πάντα δίνοντας συνέχεια το δικαίωμα στο θάνατο να μπαινοβγαίνει στο σπιτικό τους.
Η Άντρη Σάντη από το Λιοπέτρι, αναφέρει στο Ant1.com.cy:
«Από παιδί άκουγα τους μεγάλους να λένε: «Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» και πως η μοίρα μας ορίζει οτιδήποτε καλό ή κακό, χαρμόσυνο ή σκοτεινό συμβαίνει στη ζωή μας. Πως η ζωή μας είναι προκαθορισμένη, χαραγμένη σε πέτρα, ένας σφραγιστός φάκελος…
Ακόμα και έτσι να είναι, πως γίνεται να είναι πολλές φορές τόσο σκληρή, άπονη, και άδικη η μοίρα με κάποιους ανθρώπους;
Όσοι ξέρουν αλλά και όσοι άκουσαν την ιστορία του Δημήτρη, του άντρα μου, έχουν αναρωτηθεί το ίδιο.
Πριν λίγες μέρες θα γιόρταζε τα γενέθλιά του…
Ο Δημήτρης γεννήθηκε στις 4/1/1977 στο Λιοπέτρι και είχε 3 αδέλφια. Γνωριζόμασταν από παιδιά αφού στο ίδιο χωριό μεγαλώσαμε. Ήταν πολύ καλό παιδί, τίμιο, εργατικό, πάντα σεβόταν και αγαπούσε τους γονείς και τους φίλους του.
Μετά το 2002 συνδεθήκαμε περισσότερο. Το 2005 αρραβωνιαστήκαμε και το 2007 παντρευτήκαμε. Είχαμε την τύχη και την ευλογία, να αποκτήσουμε δυο υπέροχα παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι.
Η μοίρα υπήρξε πολύ άδικη με τον Δημήτρη…
Η μητέρα του άντρα μου ήταν μια υπέροχη γυναίκα, καλόκαρδη και άξια. Ήταν καλή μάνα, καλή νοικοκυρά, καλή φίλη και γειτόνισσα. Ήταν όμως πολύ άτυχη… Αρρώστησε και το 2002 έφυγε από τη ζωή. Ήταν νέα γυναίκα, 50 χρονών. Του στοίχησε πολύ του Δημήτρη. Ήταν όμως συνέχεια δίπλα στον πατέρα του, τον στήριζε και τον βοηθούσε πολύ.
Το 2013 αρρώστησε ο Δημήτρης…
Είχε πρόβλημα με τα πόδια του. Υπέφερε πάρα πολύ και δεν μπορούσε να εργαστεί. Δούλευα μόνο εγώ αλλά μας βοηθούσαν οικονομικά και οι γονείς μου αλλά και ο πατέρας του.
Το σπίτι του πεθερού μου είναι δίπλα από το δικό μας και ήταν συνέχεια μαζί μας. Βασικά χωριζόμασταν μόνο την ώρα που πηγαίναμε για ύπνο. Ο πεθερός μου ήταν γεωργός (φύτευε πατάτες) και ο άντρας μου τον βοηθούσε. Είχαν όμως και ίδια χόμπι, τους άρεσε πολύ το κυνήγι και το ψάρεμα. Πάντα πήγαιναν μαζί.
Στεναχωριόμασταν πολύ τότε που αρρώστησε, φοβόμασταν ότι το πρόβλημα με τα πόδια του δεν θα τελείωνε ποτέ. Πού να ξέραμε πως, 3 χρόνια αργότερα, θα ερχόταν η μεγαλύτερη καταστροφή… Θα καιγόταν κάθε μας όνειρο… Θα τελείωναν τα πάντα…
Ήταν 3 του Γενάρη του 2016…
Στις 3:30 το απόγευμα…
Γύρισαν και οι δυο από τη δουλειά και ο πεθερός μου πήρε το καλάμι για να πάει ψάρεμα. Ο Δημήτρης και η κόρη μου του είπαν να μην πάει, να μείνει να ξεκουραστεί γιατί ούτε ο καιρός ήταν καλός. Εκείνος όμως επέμενε και ο Δημήτρης, αποφάσισε να πάει μαζί του για να του κάνει παρέα. Μου υποσχέθηκαν πως μέχρι τις 5:00 θα γυρίσουν. Δεν γύρισαν όμως ποτέ…
Οι ώρες περνούσαν και τα παιδιά μου δεν ήθελαν να φάνε χωρίς τον πατέρα και τον παππού τους. Στις 7:30 τους πήρα τηλέφωνο αλλά το είχαν και οι δυο κλειστό. Λίγο αργότερα πήρα τον φίλο του Δημήτρη και μου είπε ότι μίλησε μαζί τους στις 5:00 και του είπαν ότι άρχισαν να μαζεύουν για να γυρίσουν.
Ανησυχήσαμε πάρα πολύ…
Ο φίλος του Δημήτρη μαζί με τον κουνιάδο μου, πήγαν να δουν τι συμβαίνει. Τους πήρα τηλέφωνο να μάθω αν τους βρήκαν αλλά δεν μου απάντησαν. Κατάλαβα ότι κάτι κακό είχε συμβεί…
Εντωμεταξύ, άρχισε να μαζεύεται κόσμος στο σπίτι αλλά και στην περιοχή Κάος της Ξυλοφάγου που ψάρευαν ο Δημήτρης και ο πεθερός μου.
Βρήκαν το σακάκι του Δημήτρη…
Στα βράχια βρέθηκε το σακάκι που φορούσε ο άντρας μου, στοιχείο που οδήγησε την αστυνομία να εξετάσει το ενδεχόμενο να παρασύρθηκε ο πεθερός μου από τα κύματα ή να γλίστρησε από τα βράχια στα οποία στεκόταν και ψάρευε μέσα στη θάλασσα και ο Δημήτρης να έπεσε στο νερό για να τον σώσει με αποτέλεσμα να χάσει και εκείνος την ζωή του.
Η σορός του άντρα μου, εντοπίστηκε την επόμενη μέρα λίγο μετά τις δέκα το πρωί, σε κοντινή απόσταση από το σημείο όπου ψάρευε με τον πεθερό μου, από τον δύτη της Ομάδας Υποβρυχίων Καταστροφών, Φρίξο Κυριάκου. Ο Φρίξος κρατούσε το άψυχο σώμα του Δημήτρη μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα για 20 περίπου λεπτά αφού λόγω της θαλασσοταραχής και των δυνατών ανέμων που έπνεαν στην περιοχή, δεν κατέστη δυνατό να πλησιάσει το ελικόπτερο για να επιχειρηθεί η ανέλκυση της σορού. Τελικά στο σημείο έφτασε το φουσκωτό σκάφος της ΕΜΑΚ και έγινε κατορθωτή η μεταφορά της σορού του Δημήτρη μου σε αυτό και στη συνέχεια στη στεριά.
Δυο μέρες μετά…
Την Τρίτη στις 08.30 το πρωί…
Εντοπίστηκε το πτώμα του πεθερού μου (του Λάμπρου Μάστρου, 65 ετών από το Λιοπέτρι) στη περιοχή Αγίας Θέκλης, περίπου 5 χιλιόμετρα μακριά από τη σκηνή όπου την προηγούμενη μέρα, γίνονταν οι έρευνες για εντοπισμό και των δύο. Ο πεθερός μου είχε χτυπήσει στο κεφάλι ενώ ο Δημήτρης στην πλάτη.
Δεν πήγα ποτέ στην περιοχή που πήγαν για ψάρεμα…
Ο κουνιάδος μου έβαλε ένα σταυρό εκεί και πάει κάθε μέρα. Πονούσα για τον Δημήτρη και τον πεθερό μου αλλά δεν μπορούσα να βλέπω και τα παιδιά μου να πονάνε τόσο. “Καιγόταν” η ψυχή και το σώμα μου…
Δεν μπορώ να περιγράψω τον πόνο που ένιωθα και ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να μπορώ να φροντίζω τα παιδιά μου. Νόμιζα ότι μέσα μου όλα θα έμεναν νεκρά…
Τα μωρά μου κάθε μέρα μιλάνε για τον πατέρα και τον παππού τους και δεν περνάει μέρα που να μην πάμε στον τάφο τους. Ο πόνος δεν φεύγει ποτέ μα τις γιορτές είναι ακόμα πιο δύσκολο, γινόμαστε χειρότερα.
Τον βλέπω συχνά στα όνειρά μου…
Κάθε φορά μου λέει τα ίδια ακριβώς λόγια : «Δεν ήθελα να φύγω αλλά έπρεπε. Πάντα θα σας προσέχω». Την πρώτη φορά, ήρθε μια γυναίκα με άσπρα ρούχα και τον πήρε.
Ένα βράδυ, δεν ένιωθα καθόλου καλά , με πονούσε όλο μου το σώμα και δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Τότε ήταν που τον είδα… Ήρθε κοντά μου, μου έπιασε το χέρι και με βοήθησε να σηκωθώ.
Πολλές φορές νιώθω και τους δυο δίπλα μου… Ξέρω ότι πάντα θα είναι εδώ για να μας προσέχουν».
Ο δύτης που για 20 λεπτά στην τόσο μεγάλη θαλασσοταραχή, κρατούσε στην αγκαλιά του το νεκρό σώμα του Δημήτρη…
Έγινε ο καλύτερος φίλος των παιδιών. Τους κάνει δωρεάν μαθήματα κολύμβησης στην σχολή κολύμβησης και όπως δηλώνει στο Ant1.com.cy: «Μέχρι τα 18 τους χρόνια, θα έχουν τα κατάλληλα προσόντα σε μεθόδους και τεχνικές διάσωσης που χρησιμοποιούνται για την πρόληψη, υποστήριξη και διάσωση ανθρώπων από πνιγμό». Επίσης, ο Φρίξος κάθε χρόνο διοργανώνει φιλανθρωπική εκδήλωση εις μνήμη του Δημήτρη και όλα τα έσοδα πάνε στην οικογένεια.
Πηγή: ANT1.com.cy
