Home ΑΛΛΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ «Οι τρίχες δεν κάνουν τον άνθρωπο, ήμουν η ίδια… Αποδέχτηκα τον εαυτό μου»
«Οι τρίχες δεν κάνουν τον άνθρωπο, ήμουν η ίδια… Αποδέχτηκα τον εαυτό μου»

«Οι τρίχες δεν κάνουν τον άνθρωπο, ήμουν η ίδια… Αποδέχτηκα τον εαυτό μου»

«Μια στιγμή είναι αρκετή για να αλλάξει μία ζωή». Φράση χιλιοειπωμένη, φράση που πλέον έχει καταντήσει κλισέ. Όμως, μία φράση που μέσα σε οκτώ λέξεις περιγράφει την ιστορία πολλών ανθρώπων. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι η 23χρονη Άννα Σιάλαρου, της οποίας η ζωή άλλαξε τον περασμένο Ιούνιο.

Τότε ήταν που μπήκε στη ζωή της ο «Bob, ο κουβαράκης», όπως αποφάσισε η ίδια να αποκαλεί το οστεοσάρκωμα που ανακάλυψε στην λεκάνη της. Από τότε ξεκίνησε ο αγώνας της με τις χημιοθεραπείες και τις νοσηλείες, ενώ αναμένεται να ξεκινήσει ακτινοθεραπείες και να προβεί σε επέμβαση, ώστε να το αφαιρέσει από το σώμα της.

Η Άννα αποφάσισε να δημοσιοποιήσει την ιστορία της, ώστε να δώσει δύναμη, πίστη και θετικότητα σε όσους βιώνουν το ίδιο μαζί της. «Είναι πολύς ο κόσμος που το περνά, αλλά δεν το αναφέρει. Το έκανα για να δώσω μία στάλα αισιοδοξίας σε όποιο το χρειάζεται, επειδή όποτε ακούμε τη λέξη καρκίνος, χημιοθεραπεία, πάει ο νους μας σε πολύ σκοτεινές και άσχημες σκέψεις. Θέλω να δείξω ότι είναι μέρος της καθημερινότητας που βιώνει πολύς κόσμος και ότι δεν είναι τόσο σπάνιο όσο νομίζουμε».

Η αρχική λανθασμένη διάγνωση

«Τον Φεβρουάριο του 2020 εμφανίστηκε ένα κουβαράκι στην περιοχή της πυέλου της λεκάνης, αλλά ποτέ δεν υποψιάστηκα ότι πρόκειται για καρκίνωμα. Η αρχική διάγνωση ήταν λάθος και οι γιατροί δεν κατάφερναν να βρουν το πρόβλημα. Στη συνέχεια με παρέπεμψαν σε άλλο γιατρό, ο οποίος μου έκανε υπέρηχο, αλλά και πάλι δεν βρήκαν κάτι. Τελικά βρέθηκε ένας γιατρός που με παρέπεμψε για MRI και τον Ιούνιο του 2020 ξεκίνησε η περιπέτεια μου με το οστεοσάρκωμα.

Στην αρχή δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Υπήρξε πλήρης ανατροπή στη ζωή μου, άλλαξε το πρόγραμμά μου από οικογενειακής, επαγγελματικής και κοινωνικής άποψης. Σταμάτησα από την εργασία μου, το ίδιο και οι γονείς μου, για να με φροντίζουν. Άθελα μου άρχισα να μην είμαι κοινωνική, επειδή άνηκα πλέον σε ευάλωτη ομάδα και έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτική και να περιορίζομαι. Στην συνέχεια των θεραπειών μου προσπάθησα να βρω μία ισορροπία, για να είμαι καλά. Μπορώ να πω ότι η ζωή μου είναι πολύ πιο σταθερή από ό,τι στις αρχές».

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου στον Ρεπόρτερ

Send this to a friend