Τα δικαστήρια δεν πρόκειται να δώσουν καμία θεραπεία σε παρανομία. Αυτό κατέστησε σαφές το Ανώτατο Δικαστήριο (πέντε δικαστές) βάζοντας τίτλους τέλους στην υπόθεση του Κτήματος Μακένζυ.
Ενώπιον του Εφετείου προσέφυγε η εταιρεία η οποία διαχειριζόταν το Κτήμα, προσβάλλοντας πρωτόδικη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου –με μονομελή σύνθεση– με την οποία δεν δόθηκε άδεια για εξέταση του ενδεχομένου έκδοσης προνομιακού εντάλματος το οποίο στόχο είχε την ακύρωση της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας με την οποία η επίδικη τουρκοκυπριακή περιουσία αποδόθηκε στους κληρονόμους του αποβιώσαντος ιδιοκτήτη της.
Σύμφωνα με τα γεγονότα, η εν λόγω περιουσία περιήλθε, το 1975, στην κατοχή της Δημοκρατίας με διάταγμα επίταξης. Εν συνεχεία, το 1991, το ακίνητο περιήλθε στην κατοχή του Κηδεμόνα Διαχείρισης Τουρκοκυπριακών Περιουσιών. Η εν λόγω κατοχή ήταν παράνομη, όπως η Δημοκρατία δέχθηκε στο πλαίσιο δύο αγωγών που άσκησαν οι κληρονόμοι του αποβιώσαντος Τουρκοκύπριου ιδιοκτήτη. Για σκοπούς πληρότητας σημειώνεται ότι η Δημοκρατία δέχθηκε πως η συγκεκριμένη περιουσία δεν ενέπιπτε σε εκείνες που μπορούσαν, δυνάμει του νόμου, να περιέλθουν στην κατοχή του Κηδεμόνα.
Ο Κηδεμόνας, στη συνέχεια συνήψε συμφωνία με την εταιρεία που διαχειριζόταν τα τελευταία χρόνια το Κτήμα, προβαίνοντας σε επενδύσεις για ανάπτυξη του χώρου ως κέντρου δεξιώσεων.
Το παράπονο της εταιρείας ήταν ότι σε καμία από τις δύο αγωγές δεν της δόθηκε το δικαίωμα να ακουστεί, γι’ αυτό και αποτάθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο ζητώντας προστασία.
Πρωτόδικα, αποφασίστηκε ότι «…δεν εντοπίζεται οποιαδήποτε παραβίαση των κανόνων της φυσικής δικαιοσύνης, ούτε ως προέκταση υπήρχε δικαίωμα παρεμβολής στη διαδικασία της αγωγής εκ μέρους της αιτήτριας (σ.σ. της διαχειρίστριας εταιρείας). Τα όποια δικαιώματα της αιτήτριας είναι δυνατό να διεκδικηθούν και να προστατευθούν αναλόγως, με αγωγή για αποζημιώσεις εις βάρος της Δημοκρατίας».
Η εταιρεία διαφώνησε με την εν λόγω προσέγγιση του Ανωτάτου Δικαστηρίου και άσκησε έφεση. Το Εφετείο δεν διαφοροποίησε τα δεδομένα.
Υπέδειξε ότι «είναι νομικό αξίωμα, χωρίς οποιαδήποτε επί του προκειμένου αμφισβήτηση, ότι ουδένα νόμιμο δικαίωμα μπορεί να τεκμηριωθεί εδραζόμενο σε μια παρανομία. Παρανόμως κατείχετο το κτήμα από τον Κηδεμόνα και παρανόμως προχώρησε σε συμβατική σχέση με την εφεσείουσα παραχωρώντας το συγκεκριμένο επίδικο κτήμα».
Πηγή: Φιλελεύθερος
