Πηγή : Χριστιάνα Διονυσίου – ANT1.com.cy
Αυτός ο νέος είναι πραγματικά δυνατός. Δυνατός και γενναίος όσο λίγοι άνθρωποι είναι. Αξιοπρεπής και σοβαρός. Η ζωή του άλλαξε στα 17 και πια τίποτα δεν ήταν ίδιο. Το να αποδεχτεί την νέα κατάσταση σίγουρα δεν του ήταν καθόλου εύκολο. Έμαθε όμως να κάνει κάποια πράγματα με διαφορετικό τρόπο, έμαθε και τι σημαίνει υπομονή καθώς και να μην το βάζει κάτω με την πρώτη δυσκολία.
Ο Μιχάλης Παυλίδης αναφέρει στο ant1.com.cy:
«Γεννήθηκα στις 19/3/1988 στη Λεμεσό και έχω δύο αδέλφια. Ήμουν ένα υγιέστατο και πολύ δραστήριο παιδί, γεμάτο ενέργεια. Μου άρεσε πολύ ο αθλητισμός και έκανα στίβο. Στο δημοτικό ερχόμουν πάντα πρώτος στους Παγκύπριους αγώνες και μια φορά στους Πανελλήνιους ήρθα τρίτος. Ήμουν πολύ περήφανος για τα βραβεία μου και απολάμβανα το παιχνίδι και τους φίλους μου. Έκανα πολλά όνειρα και ήθελα να σπουδάσω φυσικοθεραπευτής . Και εκεί που νόμιζα ότι όλα ήταν όμορφα και ήμουν ευτυχισμένος, συνέβη το ατύχημα και βρέθηκα να μαθαίνω να ζω ξανά από την αρχή, μια νέα ζωή …
Ήμουν 17 ετών τότε…
Ένα απόγευμα πήγα στο σπίτι ενός φίλου μου και ενώ τον περίμενα να τελειώσει το μπάνιο του, μου πρότεινε το άλλο παιδί που ήταν εκεί να πάμε μια βόλτα με το αμάξι του μέχρι να τελειώσει ο φίλος μας. Μαζί μας ήρθε και ο αδελφός του φίλου μου. Ήμουν συνοδηγός. Στην επιστροφή δυστυχώς τρακάραμε.
Ο οδηγός του αυτοκινήτου ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα. Το παιδί που καθόταν στο πίσω κάθισμα χτύπησε στο κεφάλι. Στην αρχή ήταν συνέχεια κοντά μου, μετά ξέρω ότι δεν μπορούσε, δεν άντεχε να με βλέπει να υποφέρω. Ειλικρινά, δεν είπα ποτέ στη ζωή μου κάτι κακό για εκείνον, ποτέ δεν του έριξα τις ευθύνες. Έφταιγα και εγώ επειδή δεν του είπα να μην τρέχει. Έπρεπε να πω στον φίλο μου να μην τρέχει… Σώπασα όμως…
Ένα λάθος που θα το πληρώνω για όλη μου τη ζωή. Δεν ήξερα ότι η ταχύτητα σκοτώνει, διαλύει οικογένειες και σβήνει για πάντα τα χαμόγελα από τα χείλη των ανθρώπων.
Ήταν όλα τόσο δύσκολα μετά το τροχαίο…
Ήμουν σε καταστολή 3 ημέρες και δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Είμαι όμως σίγουρος ότι όλοι ήξεραν, γιατροί και συγγενείς, ότι δεν θα περπατούσα ποτέ ξανά. Δεν ρώτησα κανέναν γιατρό, ήταν σαν να το ήξερα, το ένιωθα…
Έμεινα 12 μέρες στην εντατική μονάδα θεραπείας και χρειάστηκε να νοσηλευτώ 6 μήνες στο νοσοκομείο αφού 2 μήνες αργότερα, έπαθε μόλυνση η πληγή που είχα πίσω στην πλάτη. Η χειρουργική επέμβαση έγινε σε νοσοκομείο της Γερμανίας. Ήταν πολύ δύσκολο εξαιτίας της μόλυνσης και έμεινα 1 μήνα στο κρεβάτι. Μετά από 2 εβδομάδες άρχισα να σηκώνομαι σιγά σιγά αν και δεν μπορούσα να περπατήσω. Δεν ήθελα να μείνω εκεί για αποκατάσταση και γυρίσαμε πίσω στην Κύπρο. Εδώ άρχισα φυσικοθεραπείες. Μέσα μου κάτι μου έλεγε ότι δεν θα μπορούσα να περπατήσω ξανά και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν ρώτησα ποτέ και κανέναν γιατρό. Αποδέχτηκα τα νέα δεδομένα στη ζωή μου και δεν παραπονιόμουν. Είχα πάντα ευτυχώς δίπλα μου την οικογένεια μου και τους φίλους μου που με στήριζαν και μου έδιναν δύναμη να συνεχίσω.
Πέρασα δύσκολα οικονομικά επειδή για σχεδόν όλες τις επεμβάσεις και θεραπείες που ακολούθησαν χρειάστηκα πολλά χρήματα και έκανα δάνειο που ακόμα το χρωστάω. Δεν παραπονιέμαι όμως ποτέ γιατί όταν ήμουν στην Γερμανία είδα ανθρώπους που υπέφεραν πολύ περισσότερο. Μάλιστα ένα περιστατικό τόσο πολύ με σόκαρε που έλεγα «είμαι τυχερός στην ατυχία μου». Εκείνο το παιδί είχε χτυπήσει στον αυχένα.
Το να αποδεχτώ τη νέα κατάσταση σίγουρα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Έμαθα όμως να κάνω κάποια πράγματα με διαφορετικό τρόπο, έμαθα και τι σημαίνει υπομονή καθώς και να μην το βάζω κάτω με την πρώτη δυσκολία.
Έπρεπε εγώ να αποφασίσω αν θα βγω έξω και θα ζήσω ή θα μείνω σπίτι να κλαίω τη μοίρα μου. Και επέλεξα το πρώτο! Σαφώς υπήρξαν πολλές δυσκολίες, όμως έπρεπε να ξαναβρώ τον δρόμο μου και να ασχοληθώ και πάλι με τον αθλητισμό.
Γυμνάζομαι καθημερινά και 2 φορές την εβδομάδα βοηθάω τον αδελφό μου στη δουλειά του (έχει γυμναστήριο) . Είμαι σε ομάδα καλαθόσφαιρας με αμαξίδιο, κάνω καταδύσεις και μιλώ σε σχολεία για την οδική ασφάλεια.
Ζω με τους γονείς μου και έμαθα να μην κάνω μεγάλα σχέδια για το μέλλον. Κάνω όμως όνειρα, όνειρα που θα μπορώ να πραγματοποιήσω στο άμεσο μέλλον.
Νιώθω καλά και αυτό μου αρκεί, με κάνει ευτυχισμένο. Κάνω πράγματα που με ευχαριστούν και έχω ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπούν και αυτό είναι το σημαντικότερο, αυτό είναι που με κάνει να νιώθω καλά.
Το παράδειγμά μου εύχομαι να ακολουθήσουν κι άλλοι άνθρωποι με αναπηρία και, κυρίως, παιδιά με αναπηρία, γιατί ο αθλητισμός είναι η καλύτερη διέξοδος.
Ο άνθρωπος με αναπηρία δεν πρέπει να κρύβεται και να διστάζει να διεκδικήσει μια καλή και ποιοτική ζωή. Η δική μου συμβουλή είναι να βγουν έξω από το σπίτι, να κάνουν όνειρα και πράγματα που θα τους δώσουν χαρά και ικανοποίηση, να είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας».
