Όταν έγινα 7 ετών και πήγα στην πρώτη δημοτικού, έβαλαν χρήματα όλοι οι συγχωριανοί μου και μου αγόρασαν ένα τροχοκάθισμα.
Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και σπουδαίος αθλητής. Έχει ένα φωτεινό χαμόγελο και μια μεγάλη καρδιά γεμάτη καλοσύνη και αγάπη. Έχει χιούμορ και μια στάση ζωής κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η αξιοπρέπεια, ακόμα και απέναντι στις πιο αντίξοες συνθήκες…
Ο κύριος Γιάννης Γαβριήλ αναφέρει στο ANT1.com.cy:
«Γεννήθηκα το 1961 στο κατεχόμενο σήμερα χωριό Αργάκι που βρίσκεται 30χλμ δυτικά της Λευκωσίας και 4χλμ νοτιοανατολικά της Μόρφου. Μετά την εισβολή μείναμε στον Άγιο Ιωάννη της Πάφου και τα τελευταία χρόνια ζω στον Στρόβολο. Έχω 5 αδέλφια και είμαι ο μεγαλύτερος.
Γεννήθηκα με μηνιγγομυελοκήλη (στη μηνιγγομυελοκήλη ο νωτιαίος μυελός και οι μήνιγγες προεξέχουν κατά τη γέννηση λόγω του ανοίγματος, σχηματίζοντας ένα σάκο πάνω στη ράχη του μωρού. Σε ορισμένες περιπτώσεις το δέρμα καλύπτει το σάκο. Σε άλλες περιπτώσεις οι ιστοί και οι μήνιγγες εκτίθενται άμεσα καθιστώντας το μωρό επιρρεπές σε θανατηφόρες λοιμώξεις. Μερική ή πλήρης παράλυση είναι συχνή). Δεν θα μπορούσα να περπατήσω ποτέ…
Όταν έγινα 7 ετών και πήγα στην πρώτη δημοτικού, έβαλαν χρήματα όλοι οι συγχωριανοί μου και μου αγόρασαν ένα τροχοκάθισμα. Οι γονείς μου ήταν φτωχοί και δεν μπορούσαν να μου το πάρουν. Στο σχολείο τα παιδιά τσακωνόντουσαν ποιος θα με πρωτοβοηθήσει. Ήταν πολύ συγκινητικό που ένα ολόκληρο χωριό έδειχνε τόση αγάπη σε ένα μικρό παιδί. Τους ευχαριστώ όλους μέσα από τη ψυχή μου και ας πέρασαν τόσα χρόνια.
Μετά την εισβολή…
Η Ελληνική Κυβέρνηση έδωσε τότε κάποιες υποτροφίες σε παιδιά με αναπηρίες και έτσι πήγα στην Ελλάδα. Έμενα στο Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων στο Δήμο Ιλίου και σπούδασα ωρολογοποιός. Έμεινα στην Ελλάδα 5 ολόκληρα χρόνια. Εκεί έκανα και όλες τις χειρουργικές επεμβάσεις που χρειαζόμουν. Έζησα μόνος και έμαθα πάρα πολλά. Έκανα σχεδόν τα πάντα μόνος μου, ακόμα και τα ρούχα μου έπλενα. Εκεί ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τον αθλητισμό και ήταν πραγματικά υπέροχα!
Όταν γύρισα πίσω στην Κύπρο…
Πήγα στο χωριό που ζούσαν οι γονείς μου, στον Άγιο Ιωάννη στην Πάφο. Έγινα και εγώ αγρότης δίπλα στην οικογένεια μου. Είχαμε πρόβατα, αμπέλια και καφενείο. Φτιάχναμε κρασί και ζιβανία. Βοηθούσα σε όλα, έμαθα να φτιάχνω το κρασί και τη ζιβανία, πήγαινα στα πρόβατα αλλά και στο καφενείο. Τους βοηθούσα κανονικά σε όλα. Οι γονείς μου ποτέ δεν με έκαναν να νιώθω άβολα αντίθετα μου συμπεριφέρονταν το ίδιο ακριβώς όπως και στα αδέλφια μου.
Το 1987…
Ο θείος μου ο Γιώργος με βοήθησε να κάνω δική μου δουλειά και να μετακομίσω στον Στρόβολο. Τα πρώτα χρόνια με φιλοξενούσε στο σπίτι του και με βοήθησε να αγοράσω ένα περίπτερο. Μου φέρθηκε σαν πραγματικός πατέρας και τον ευχαριστώ πολύ. Στο περίπτερο γνώρισα αρκετό κόσμο και όλοι μου φέρονταν άψογα. Εκεί γνώρισα και την γυναίκα μου. Είμαι παντρεμένος εδώ και 12 χρόνια και έχω μια υπέροχη κόρη 10 ετών.
Στη ζωή μου έμαθα ποτέ να μην παραπονιέμαι. Όταν πήγα για πρώτη φορά στην Αγγλία σε αγώνες και είδα ανθρώπους χωρίς χέρια και πόδια, άλλους να τρώνε με τα πόδια και άλλους να μπορούν να κινούν μόνο το κεφάλι, τότε είπα: «Δεν έχω απολύτως τίποτα αφού μπορώ και κάνω τα πάντα απλώς χρειάζομαι το αναπηρικό αμαξίδιο μόνο στις μετακινήσεις μου. Είμαι καλά!».
Δυστυχώς κάποια προβλήματα υγείας με κράτησαν λίγο πίσω από τη δουλειά μου αλλά δεν τα βάζω κάτω, πάω λίγες ώρες στο περίπτερο και φτιάχνω ρολόγια. Έχω και τον αθλητισμό, συμμετέχω σε αγώνες δρόμου από 100 μέτρα μέχρι μαραθώνιο.
Ευχαριστώ το Θεό που στη ζωή μου γνώρισα ανθρώπους που με εκτιμούν και με αγαπούν. Κανείς δεν με κορόιδεψε όλα αυτά τα χρόνια, δεν βίωσα ρατσισμό. Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να κάνω την δική μου οικογένεια, το χαμόγελο της κόρης μου είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός μου. Νιωθω πραγματικά πολύ τυχερός, ευλογημένος που στη ζωή μου έχω τόσα καλά. Δεν θα σταματήσω ποτέ να λέω ευχαριστώ στο Θεό».
Πηγή : Ant1
