«Πάλεψα μαζί με τους γονείς μου για ένα καλύτερο αύριο που να μου επιτρέπει να κάνω όνειρα»
Αγαπά ότι έχει να κάνει με την μουσική και σίγουρα τα λόγια του θα δώσουν δύναμη σε αρκετούς συνανθρώπους μας.Ο Χρίστος Γεωργίου Κασουλίδη αναφέρει στο ANT1.com.cy:
«Γεννήθηκα στην Αμερική το 1993 και έχω μια αδελφή. Η μητέρα μου είναι Αγγλίδα και ο πατέρας μου Κύπριος.
Έχω σύνδρομο Άσπεργκερ (Το σύνδρομο Άσπεργκερ (Asperger syndrome, «AS»), επίσης γνωστό ως διαταραχή Άσπεργκερ (Asperger disorder, «AD») ή απλά Άσπεργκερ, είναι μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού (autism spectrum disorder, «ASD»), που χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στη λεκτική επικοινωνία, ενώ παράλληλα εκδηλώνεται με περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα. Διαφέρει από τις άλλες διαταραχές του φάσματος του αυτισμού λόγω της σχετικής διατήρησης της γλωσσικής και γνωστικής ανάπτυξης. Η φυσική αδεξιότητα και η άτυπη (περίεργη, παράξενη) χρήση της γλώσσας αναφέρονται συχνά ως συμπτώματα, όμως δεν απαιτούνται για τη διάγνωση του συνδρόμου).
Ταξίδεψα σε πολλές χώρες εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα μου. Έζησα στην Αγγλία, Νέα Υόρκη, Μόσχα, Κατάρ, Κοπεγχάγη κ.α. Πουθενά όμως δεν ήμουν ευτυχισμένος, ήθελα μόνο την Κύπρο μας. Εδώ νιώθω ότι ανήκω, εδώ μόνο νιώθω όμορφα.
Πέρασα δύσκολες στιγμές…
Πάλεψα μαζί με τους γονείς μου για ένα καλύτερο αύριο που να μου επιτρέπει να κάνω όνειρα. Έπρεπε να “πολεμήσω” όλα όσα το σύνδρομο μου προκαλούσε και να ζήσω μια φυσιολογική ζωή. Με λίγα λόγια, δεν ήθελα να αφήσω το σύνδρομο να με κρατήσει πίσω από όλα όσα μπορούσα να χαρώ και να ζήσω.
Από μικρός έπαιζα βιολί, φλογέρα, μπουζούκι κ.α. Όταν έγινα 14 ετών, πήγα στο Κέντρο Ημέρας στην Λευκωσία και όταν έγινα 19 ετών, πήγα στο Ειδικό Σχολείο Λευκωσίας. Η ζωή μου εκεί άλλαξε, άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με τη μουσική και ένιωθα πραγματικά ευτυχισμένος. Σήμερα είμαι στον Σύνδεσμο «Χάρισμα» έναν φιλανθρωπικό, μη κερδοσκοπικό Σύνδεσμο που παρέχει υπηρεσίες «σε χαρισματικά παιδιά με ειδικές ικανότητες» με ταλέντο στις τέχνες.
Πριν από ένα χρόνο περίπου, αποφάσισα ότι θέλω να ζήσω μόνος. Το συζήτησα με τους γονείς μου και είμαι πολύ ευτυχισμένος που έχω σήμερα το δικό μου σπίτι. Ο συνοδός μου και πλέον καλός μου φίλος με βοηθάει να καθαρίζω το σπίτι μου και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφα νιώθω που είμαι πια ανεξάρτητος και ζω μια φυσιολογική ζωή όπως τα περισσότερα παιδιά του κόσμου. Είμαι κοινωνικός και χαίρομαι την μουσική μου.
Θέλησα να μιλήσω για τη ζωή μου…
Ώστε να δώσω δύναμη σε όλα εκείνα τα παιδιά που εξαιτίας μιας ασθένειας, ένα σύνδρομο, τα κρατάει πίσω από τα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Τίποτα δεν πρέπει να αφήνουμε να μας κρατά πίσω από τα όνειρα μας, να αγωνιζόμαστε για όσα μας αξίζουν. Μόνο έτσι γινόμαστε ευτυχισμένοι. Να θυμάστε, σε όλα τα παιδιά αξίζει μια καλή ζωή!».
