Γράφει ο Χρυσοβαλάντης Λουκά
Εκπαιδευτικός με μεταπτυχιακό στην Δημοσιογραφία
Σε μια κοινωνία που βάλλεται από παντού οι διαφορετικοί άνθρωποι κινδυνεύουν να αποκλειστούν. Πρόσφατα έρευνα της Eurostat κατέδειξε ότι η Κύπρος είναι στη τρίτη θέση από το τέλος σε παροχές για την Αναπηρία.
Τα επιδόματα είναι καθηλωμένα για πάνω από 20 χρόνια ενώ βλέπουμε τη κυβέρνηση να χαρίζει εκατομμύρια σε ευκατάστατες κοινωνικές ομάδες και υψηλά αμειβόμενες. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι το κράτος αντί να υποστηρίζει τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού δίνει λεφτά στους έχοντες. Και έξαφνα όταν δημοσιεύτηκε η έρευνα της Eurostat όλοι ήταν έκπληκτοι και βούιξαν τα κανάλια. Τα άτομα με Αναπηρίες έχει πάνω από 10 χρόνια που φωνάζουν ότι λιμοκτονούν και αντί να καθίσουν να τους ακούσουν απλά η πολιτεία τους αγνοούσε επιδεικτικά.
Το ίδιο το κράτος αντιμετωπίζει τα άτομα αυτά ως επαίτες και αυτό διαφαίνεται μέσα από τις κοινωνικές παροχές όπου ένα άτομο με προβλήματα υγείας για να καταστεί δικαιούχο της κρατικής πρόνοιας περνά μέσα από εξονυχιστικά εισοδηματικά κριτήρια.
Επίσης τα χαμηλά ποσοστά απασχόλησης των ατόμων με Αναπηρίες στον ιδιωτικό τομέα δυσχεραίνουν πολύ την οικονομική τους κατάσταση. Στην χώρα μας ένα στα δυο άτομα με σοβαρές Αναπηρίες δεν λαμβάνει κρατική πρόνοια διότι η φιλοσοφία των κρατικών επιδομάτων πέρασε από το ανθρωποκεντρικό μοντέλο στην φιλοσοφία ότι η Αναπηρία περνάει μέσα από την φτώχεια,
Και θα προχωρήσω ακόμα ένα βήμα παραπέρα…
Ο κοινωνικός στιγματισμός καλπάζει…σε συνάρτηση με την έλλειψη κουλτούρας…
Σταθμεύουμε αδιάκριτα πάνω στα πεζοδρόμια που είναι το πιο απλό πράγμα και δεν σκεφτόμαστε τον συνάνθρωπο μας ό οποίος είναι διαφορετικός ή τουλάχιστον ο θεός του έδωσε αυτό το χάρισμα. Πολλά είναι τα στερεότυπα που χαρακτηρίζουν την Κυπριακή κοινωνία αλλά οφείλουμε να τα αποβάλουμε.
Η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας σε αυτά τα θέματα πρέπει να ξεκινήσει πρώτιστα από την οικογένεια και κατά δεύτερον από το σχολείο. Διότι οι μαθητές του σήμερα είναι οι πολίτες του αύριο.
Η προκατάληψη αποτελεί τροχοπέδη για την εξέλιξη των διαφορετικών ανθρώπων αλλά οφείλουμε μέσα από την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας να τους μάθουμε να σέβονται την διαφορετικότητα. Να γαλουχήσουμε προσβάσιμα μυαλά.
Όνειρο μου…είναι να ζήσω σε μια κοινωνία όπου οι πολίτες με διαφορετικότητά θα τυγχάνουν σεβασμού και αποδοχής σε όλα τα φάσματα της κοινωνίας. Μια κοινωνία όπου η διαφορετικότητα δεν θα αποτελεί τροχοπέδη και δεν θα τους τιμωρεί γιατί χωρίς να φέρουν ευθύνη είναι απλά διαφορετικοί. Μια συμπεριληπτική κοινωνία με ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες της.
Διότι όλοι είμαστε διαφορετικοί και όλοι είμαστε όμορφοι…
