Γράφει η Κατερίνα Μιχαήλ
«Η μοναξιά δεν οφείλεται στην απουσία ανθρώπων γύρω μας, αλλά στην αδυναμία να εκφράσουμε αυτά που εμείς θεωρούμε σημαντικά ή στην εμμονή μας να εκφράσουμε απόψεις, που οι άλλοι θεωρούν απαράδεκτες» Κ. Γιουνγκ.
Ένας άνθρωπος ενώ γύρω του υπάρχουν σωρεία ανθρώπων εντούτοις νιώθει μόνος. Προσοχή μην συνδέσουμε την μοναχικότητα με τη μοναξιά. Η μοναχικότητα, που ίσως να είναι ένα κομμάτι της αυτονομίας του κάθε ανθρώπου, όπου εκεί του δίνεται ο χώρος να απολαύσει λίγο προσωπικό χρόνο, να κάνει κάτι που του αρέσει και είναι δημιουργικό, να ξεκουραστεί και να χαμηλώσει τους ρυθμούς του.
Η μοναξιά συνδέεται με συναισθήματα ανασφάλειας, φόβου, ανησυχίας, έλλειψης του ανήκειν και του είμαι σημαντικός σε αυτές τις σχέσεις που έχω π.χ. οικογενειακές, φιλικές, επαγγελματικές, συντροφικές. Τότε είναι που ξεκινούν οι αμφισβητήσεις: Αν είμαι μόνη γιατί είμαι εδώ;
Που πάω; Πως θα εξελιχθούν τα πράγματα; Γιατί δεν σταματώ; Κι όλο ένα ο άνθρωπος αποσύρεται και όλο ένα νιώθει μόνος.
Αν ο μίτος της Αριάδνης ξεκινούσε από κάπου στον λαβύρινθο της μοναξιάς θα μπορούσε η εκκίνηση να βρισκόταν στο σημείο του τρόπου με τον οποίο από παιδιά έχουμε μάθει να συνδεόμαστε με ανθρώπους , ή στον τρόπο που οι άνθρωποι που συνδεόμαστε έχουν μάθει να συνδέονται. Πως ένας άνθρωπος που μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς την αίσθηση του ανήκειν να μην νιώθει μοναξιά; Πως ένας άνθρωπος που δεν μπορούσε να εκφράσει μεγαλώνοντας τα όσα νιώθει ή σκέφτεται, ή ακόμη και αν τα έκφραζε αλλά αμφισβητούνταν να μην νιώθει μοναξιά; Άρα μόνο και μόνο η παρατήρηση της μοναξιάς είναι αρκετή για να σε ωθήσει να αλλάξεις τα μοτίβα επικοινωνίας σου, να αναπτύξεις την αυτοεκτίμηση και την ενσυναίσθηση σου και να μπορέσεις να συνδεθείς. Χρειάζεται δουλειά αλλά η λύση υπάρχει.
Να σε προσέχεις.
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
ΠΣΨΘ / ECP / EFTA
