Γράφει η Κατερίνα Μιχαήλ
Δεν μπορώ να φανταστώ έναν άθρωπο να βρίσκεται σε ένα χώρο με ηρεμία και δόσεις ευτυχίας και να θέλει να αλλάξει το σκηνικό. Με αυτή τη σκέψη αφουγκράζομαι την ανάγκη αλλαγής σε συναισθήματα μελαγχολίας, θλίψης , άγχους και μοναξιάς.
Όταν γεννιούνται τέτοιου είδους συνασθήματα όπως συνήθως συμβαίνει στην κονωνία μας τείνει ένας άνθρωπος να θέλει να τα καταπιεί, να τα προσπεράσει. Έτσι θα ναι το απλότερο και το ευκολότερο. Πέραν αυτού δεν θα καταλάβει κανένας τίποτα και όλα καλά. Έλα όμως που όσο τα καταπίνεις αυτά αντιστέκονται και δυναμώνουν.
Γιατί μόνο αν δυναμώσουν θα επιτελέσουν τον σκοπό που ήρθαν. Ίσως ήρθαν για να σταματήσεις να αναβάλεις ή να σταματήσεις να δέχεσαι όσα αποδεχόσουν ασυζητητί. Ναι ο ίδιος ο εαυτός σου είναι τόσο ικανός ώστε να σε κινητοποιήσει από μέσα για να κάνεις νέες αλλαγές.
Όμως για να καταφέρεις να κάνεις τις νέες αλλαγές χρειάζεται να αποδεκτείς όσα νιώθεις. Σαν άνθρωποι δεν μας αρέσει η κριτική όμως πολλές φορές αυτόν που στήνουμε πρώτο στον τοίχο είναι τον ίδιο τον εαυτό μας. Εκεί να του θυμίζουμε τα λάθη, τις ανημπόριες, όσα δεν πέτυχε και όσα δεν έζησε. Κι αυτό δεν βοηθά.
Χρειάζεται να σε αγκαλιάσεις και να σε δεκτείς με τα λάθη και με όλα τα συναισθήματα σου. Να εστιάσεις στο εδώ και τώρα και από αυτό να ανακουφιστείς για να μπορέσεις να διαχεριστείς την κατάσταση και τα συναισθήματα σου.
Να θυμάσαι πως η ζωή είναι γεμάτη αλλαγές. Ίσως ήρθε η στιγμή να βιώσεις τις δικές σου αλλαγές άρα ακούμπησε στα συναισθήματα σου.
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
ΠΣΨΘ / ECP / EFTA
