Της Κατερίνας Μιχαήλ
Αφού μου δίνεται η ευκαιρία θα ήθελα να αρχίσω από την ιστορία της Δήμητρας της Λέσβου. Λίγο πολύ η ιστορία έγινε γνωστή τον τελευταίο καιρό. Ένας άνθρωπος που η προσωπική του ιστορία λόγω διαφορετικότητας στη σεξουαλικότητα ήταν άμεσα συνυφασμένη με τα ψυχιατρεία, τα ψυχοφάρμακα, την απόρριψη από την οικογένεια και την κοινωνία. Ένας άνθρωπος που έγινε στόχος κοροϊδίας ακόμη και από έφηβους, οι οποίοι κυκλοφόρησαν τα σαρκαστικά του βίντεο και που πολλοί σίγουρα γέλασαν με αυτά που είδαν και ακόμη χειρότερα τα επικρότησαν. Και κάπου η Δήμητρα χάθηκε και βρέθηκε ένα σώμα άψυχο που εγκαταλείφθηκε μετά από ένα τροχαίο, «έτσι απλά».
Με αφορμή την ημέρα της υπερηφάνειας αρχίζω με την ιστορία της Δήμητρας, της Δημήτρη, του Δημήτρη για να προβληματιστούμε σε ποιο σημείο τα ανθρώπινα δικαιώματα παύουν να είναι ανθρώπινα. Μέσα από αυτόν τον προβληματισμό διερωτώμαι πως η σεξουαλική ταυτότητα ταυτίζεται με την οικογενειακή ή κοινωνική αποδοχή.
Μια τέτοια ανακοίνωση ή ακόμη και μια τέτοια υποψία από τους γονείς προκαλεί αναστάτωση, λες και πρέπει ένας άνθρωπος να ανακοινώνει τις σεξουαλικές του σχέσεις σαν μια επίδοση και ένα τρόπαιο. Σαν και η επιτυχία των γονιών εξαρτάται από το αν το παιδί τους θα ανταποκριθεί στις δικές τους προσδοκίες στα θέματα σχέσεων και σεξουαλικότητας.
Οι κοινωνικές νόρμες αποτελούν παγιοποιημένα συστήματα ύπαρξης και συνύπαρξης στην κοινωνία. Έτσι μέχρι και την εφηβεία που ένα άτομο αναγνωρίζει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό ξεκινούν φαύλοι κύκλοι bullying κυρίως στις σχολικές μονάδες και ένα έντονο άγχος εξαιτίας της μη αποδοχής και της προσπάθειας να καλύψει αυτά που νιώθει κυρίως από ντροπή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ξεκινούν έντονες εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ των θέλω και των πρέπει. Σιγά σιγά η καταπίεση των συναισθημάτων οδηγεί σε απομόνωση (έτσι πολλοί έφηβοι αρνούνται να μεταβούν στο σχολείο) και δεν είναι λίγες οι φορές που αντιμετωπίζουν προβλήματα με την πρόσληψη στην τροφή και συχνά με ανορεξία.
Παραμένοντας σταθεροί σε μια σεξουαλική ταυτότητα ή σε έναν σεξουαλικό προσανατολισμό χάνουμε όλα τα υπόλοιπα στοιχεία έχει ένας άνθρωπος. Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνο η σεξουαλικότητα του και ο άνθρωπος δεν αλλάζει από την σεξουαλικότητα του. Η μόνη αλλαγή που παρουσιάζεται όμως όταν η σεξουαλικότητα καταπιέζεται οδηγεί σε έντονο άγχος, σε καταπίεση, σε καταθλίψεις και σε απομόνωση.
Αν κάτι οφείλει να αλλάξει είναι η εκπαίδευση στην ενσυναίσθηση. Από την νηπιακή και την παιδική ηλικία θα ήταν λειτουργικό αν τα παιδιά μάθαιναν όχι μόνο για τα συναισθήματα (γιατί αυτό γίνεται ως ένα βαθμό) αλλά για τον τρόπο που νοιαζόμαστε για τους άλλους και για τον σεβασμό στη διαφορετικότητα. Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά θα προετοιμάζονται για την εφηβεία τους να μπαίνουν βαθύτερα στην συναισθηματική τους ανάπτυξη και συνεπώς στην ενσυναίσθηση. Μιας και μιλάμε για διαφορετικότητα μου κάνει εντύπωση πως η διαφορετικότητα χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά για τη σεξουαλικότητα ενώ ο καθένας μας είναι διαφορετικός. Δεν γνώρισα κανένα άνθρωπο ίδιο με κάποιον άλλον.
Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Οικογενειακή Σύμβουλος
Κοινωνιολόγος
ECP / EFTA / ΠΣΨΘ
Τηλ.96409488
