ΓΡΑΦΕΙ Ο Χρυσοβαλάντης Λουκά
Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε δέκτες (μάρτυρες) μιας αλλοπρόσαλλης (ανάλγητης) κοινωνικής πολιτικής που αντί να έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο, θυσιάζει τις ανάγκες του στο βωμό των κρατικών εξοικονομήσεων.
Κάθε μέρα, ανοίγοντας τους δέκτες της τηλεόρασης παρακολουθούμε παιδιά με αναπηρία να μένουν χωρίς σχολικούς συνοδούς, ενήλικες ανάπηρους να χάνουν τα εισοδήματα τους γιατί δήθεν δεν πληρούν τα κριτήρια του νόμου, ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας να ταλαιπωρούνται με χρονοβόρες διαδικασίες για να πάρουν ένα πενιχρό επίδομα στην δίνη του καλπάζοντος πληθωρισμού και των συνέχων ανατιμήσεων προς τα επάνω.
Με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο θα βρει κανείς πολλές περιπτώσεις ατόμων με αναπηρία των οποίων τα δικαιώματα παραβιάζονται κατάφορα λόγω αναχρονιστικών νομοθεσιών. Οι τίτλοι των δημοσιευμάτων γράφουν χαρακτηριστικά: “Μαθητής με εγκεφαλική παράλυση χωρίς σχολικό συνοδό”, “Παιδιά με αυτισμό χωρίς σχολικούς συνοδούς”, “Οικογενειάρχης με τετραπληγία λόγω ατυχήματος δεν λαμβάνει επίδομα λόγω αποξένωσής καταθέσεων” “Ανάπηρος με προσθετικό πόδι χάνει το επίδομα λόγω των εισοδημάτων της συζύγου του”
Το 2014 ψηφίστηκε από την Βουλή των Αντιπροσώπων ο πολυδιαφημισμένος νόμος του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος. Στο νόμο αυτό ενσωματωθήκαν και τα άτομα με Αναπηρία. Οι πρόνοιες του εν λόγω νόμου, ασφυκτικές και ισοπεδωτικές, είχαν ως αποτέλεσμαμέσα σε μια νύκτα να βρεθούν πολίτες με Αναπηρία εκτός του συστήματος πρόνοιας λόγω εισοδηματικών και άλλων κριτήριων. Η αντιμετώπιση της αναπηρίας πέρασε από την λογική της πρόνοιας στην λογική των κρατικών εξοικονομήσεων. Όλα αυτά καθώς η Πολιτεία διατυμπανίζει ότι τα λεφτά πρέπει να πηγαίνουν όπου υπάρχει ανάγκη.
Και ερωτώ εγώ ο αφελής.
Μήπως ο ένας άνθρωπος είναι λιγότερο ανάπηρος από τον άλλο;
Μήπως η αναπηρία διαγιγνώσκεται με οικονομικά κριτήρια και όχι ιατρικές γνωματεύσεις;
Υπάρχει οικογένεια στην Κύπρο του 2023 που μπορεί να ζήσει με εισόδημα 1600 ευρώ;
Τραγική περίπτωση άνθρωπος ο οποίος διαγνώστηκε με οστεοσάρκωμα και είχε ως αποτέλεσμα να απωλέσει τον πνεύμονα του κατά το ήμισυ και έχασε ταυτόχρονα το πόδι του, η πολιτεία του απέκοψε βάναυσα το επίδομα. Το άτομο αυτό εργαζόταν με μισθό 450 ευρώ και έπαιρνε το Ελάχιστο Εγγυημένο- Αναπηρικό επίδομα. Όταν αποφάσισε να παντρευτεί με πολιτικό γάμο, του απέκοψαν το επίδομασυνυπολογίζοντας τα εισοδήματαεργασίας της γυναίκας του με μισθό 1300 ευρώμικτά (1157 καθαρά).
Πλέον η πολιτεία ξέχασε τους πολίτες και όλοιζυγίζονται σύμφωνα με τουςαριθμούς. Είμαστε οικονομικές μονάδες για το κράτος και όχι άνθρωποι. Ας θυμηθούν οι ιθύνοντες ότι αυτό το κράτος στήθηκε με το αίμα και τον ιδρώτα αυτού του λαού. Ας θυμηθούν πως το κράτος είναι οι πολίτες, οι φορολογούμενοι πολίτες που το αιμοδοτούν και χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε τίποτα. Το κράτος ανήκει στους πολίτες και οι κρατικοί αξιωματούχοι οφείλουν να αφουγκράζονται τις κραυγές απόγνωσης αυτής της δύσμοιρης κοινωνίας.
Μετά από 10 χρονιά κωλυσιεργίας και υποσχέσεων η ξεχωριστή νομοθεσία για τα άτομα με αναπηρίες μένει στα συρτάρια. Στο βωμό της δημοσιονομικής πειθαρχίας η πολιτεία με την νομοθεσία του Ελάχιστου Εγγυημένου εισοδήματος το 2014,εγκλώβισε χιλιάδες ζωές ανθρώπων με αναπηρία. Σε μια ενιαία νομοθεσία τοποθετήθηκαν στην ίδια μοίρα διάφορες κατηγορίες ανθρώπων με διαφορετικές ανάγκες η καθεμιά. Η πολιτεία οφείλει να ακούσει τα άτομα με αναπηρία όπως και τις άλλες ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού. Είναι υποχρέωση της να εξασφαλίσει την αξιοπρέπεια, την αυτονομία και την ίση μεταχείριση τους. Δεν είναι επιλογή, είναι επιτακτική ανάγκη.
Θα πρέπει να έχουμε υπόψη πως τα άτομα με αναπηρία είναι η πιο ευάλωτη ομάδα της κοινωνίας, εν μέσω, μάλιστα, της οικονομικής λαίλαπας που πλήττει τον λαό και όπως όλα δείχνουν θα επιδεινωθεί τα επόμενα χρονιά. Ο Μάριος, Ο Αντρέας, Ο Σωτήρης και ο κάθε Σωτήρης μπορούσε να είναι το παιδί σας , ο φίλος σας ο ανιψιός σας. Οφείλουμε να σεβόμαστε την διαφορετικότητα. Τα άτομα με αναπηρία δεν είναι επαίτες ούτε χρειάζονται τον οίκτο κανενός. Η αναπηρία είναι ευλογία γιατί δημιουργεί σωστούς ανθρώπους σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που βάλλεται έξωθεν από παντού. Η κρίση Αξιών είναι διάχυτη στην ευρύτερη κοινωνία.
Η Κυπριακή δημοκρατικά κύρωσε την σύμβαση για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία το 2011. Η σύμβασηαναφέρεται στον σεβασμό για την εγγενήαξιοπρέπεια, ατομικήαυτονομία, των ατομικώνεπίλογων και της ανεξαρτησίας των ατόμων με αναπηρία. Ωστόσο, ουδόλως εφαρμόζεται. Μέσα στις απαράδεκτες πρόνοιες της υφιστάμενης νομοθεσίας υπάρχει η καταχρηστική ρήτρα η οποία αναφέρει ότι εφόσον κάποιος ανάπηρος συνάψει γάμο τότε συνυπολογίζονται τα περιουσιακά στοιχεία και τα εισοδήματα του/της συζύγου και τα οποία αποκόπτονται από το επίδομα του. Ουσιαστικά, το άτομο με αναπηρία θα απολέσει τα εισοδήματα του και ο/η σύζυγος θα επωμιστεί το κόστος διαβίωσης γεγονός που έρχεται σε αντίθεσή με την σύμβαση του Ο.Η.Ε που διαμηνύει ρητώς ότι πρέπει να εξασφαλίζεται η οικονομική ανεξαρτησία του.
Το ελάχιστο που θα μπορούσε να πράξει η πολιτεία με μια απλή νομοθετική ρύθμιση είναι να προσμετρούνται αποκλειστικά και μόνο τα εισοδήματα και τα περιουσιακά στοιχεία του ατόμου με αναπηρία.
Ωστόσο, το δικαιότερο θα ήταν να αφαιρεθούν συνολικά τα εισοδηματικά κριτήρια από το αναπηρικό επίδομα, εφόσον τα πλείστα άτομα με αναπηρία, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα εργοδότησης λόγω κυρίως ρατσιστικών αντιλήψεων και στεγανών. Επιπλέον, η ικανότητα εργασίας τους είναι αυτονόητα μειωμένη λόγω της αναπηρίας τους.
Και ερωτώ και πάλι εγώ ο αφελής.
Όταν μια δήθεν ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα δεν τηρεί τις διεθνείς υποχρεώσεις της που απορρέουν από την σύμβαση του Ο.Η.Ε, πως μπορεί να ζητά από τους πολίτες της να τηρούν τις υποχρεώσεις τους προς το κράτος;
Η πολιτείαοφείλει να αναπροσαρμόσει τον νόμο ώστε κανέναπαιδί με αναπηρία να μην μένειχωρίςσυνοδό. Οφείλει να διασφαλίζει την ανεξαρτησία των ατόμων με αναπηρία ώστε η ενσωμάτωση τους στην κοινωνία να είναι ομαλότερη. Όλοι ανεξαιρέτως έχουν δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση, στην ζωή και στην οικογένεια. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο δεν επιζητούν τα πρόσωπα με αναπηρία από το να εφαρμοστούν τα αυτονόητα.
Η ευημερία των αριθμών και τα δημοσιονομικά πλεονάσματα δεν έχουν νόημα όταν ο κόσμος δεινοπαθεί και οι άνθρωποι δεν έχουν τα απαραίτητα.
Δεν είμαστε αριθμοί… Είμαστε άνθρωποι με Ψυχή και Υπόσταση….
