Της Κατερίνας Μιχαήλ
Σε καιρούς που χάνονται νέοι άνθρωποι, που υπάρχει πόνος, πένθος, φόβος…. κάτι που μπορεί να μας δώσει ανθεκτικότητα:
“Αν, όμως, καταλάβουμε ότι, όποιος κι αν ο αποχωρισμός, υπάρχει πάντα επικοινωνία με τα αγαπημένα πρόσωπα, μεταξύ προσώπων που ένιωσαν αμοιβαία αγάπη – τότε η επικοινωνία συνεχίζεται, τουλάχιστον από τη μεριά του ζωντανού. Ίσως να απατάται, αλλά συνεχίζεται. Κι όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά, αν αυτός που επιζεί έδωσε πραγματικά σε εκείνον ή εκείνη που αγαπούσε το δικαίωμα να πεθάνει, το γεγονός αυτός κάνει να αναβλύζει μέσα του μια δύναμη, η οποία προέρχεται από την πίστη ότι η ζωή ήταν γενναιόδωρη γιατί χάρισε στον επιζώντα την ευτυχία να αγαπήσει το πρόσωπο που κάποτε ήταν ζωντανό και μπορεί τώρα να εξακολουθεί να το σκέφτεται με αγάπη, χωρίς να ξέρει που βρίσκεται, γνωρίζοντας ότι έχει πάει στον τόπο που μας περιμένει όλους μας. Απλώς, εκείνος (εκείνη) έφυγε πριν από μας. Και να του δίνουμε αυτή την ελευθερία, να του δίνουμε αυτό το δικαίωμα να φύγει νωρίτερα…”
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Οικογενειακή Σύμβουλος
Σύμβουλος Ζευγαριών
Κοινωνιολόγος
ΠΣΨΘ / ECP / EFTA
τηλ.96409488
