Μονόλογος μίας κατ’ οίκον εργαζόμενης μητέρας.
Και μας ανακοινώθηκαν τα μέτρα εγκλεισμού και οι πρώτες σκέψεις άρχισαν…Κουζίνα: με την κουζίνα οι σχέσεις μας τυπικές αλλά καλές. Τώρα, κολλητάρια. Αντιμέτωπη όχι μόνο με την κουζίνα, με το νοικοκυριό και όλους τους τρόπους επιβίωσης που πρέπει να εφαρμοστούν από τον κώδικα ορθής διαχείρισης οικογενειακού βίου. Μέχρι πρότινος υπήρχαν αυτοί οι ολόχρονοι Άγιοι Βασίληδες, όπως τους αποκαλώ, που μας τους αποστέλλει ο Θεός χωρίς ανταλλάγματα για να μας λύνουνε τα χέρια, αυτοί που θα πρέπει να απουσιάζουν για το δικό τους καλό. Ακριβώς, ομιλώ για τις γιαγιάδες και τους παππούδες. Επιτακτική ανάγκη λένε η απομάκρυνση έτσι και έγινε.
Έτοιμη λοιπόν να κρατήσω τα ηνία της οικογένειας στα χέρια μου. Μαγείρεμα, καθάρισμα (χωρίς οικιακή βοηθό με τη συνδρομή της οικογένειας), πλύσιμο, σιδέρωμα και ξανά μαγείρεμα. Η λάντζα ένας αιώνιος εχθρός που αυτές τις ημέρες με βλέπει πιο απειλητικά από ποτέ. Δεν υπάρχει ούτε μία διέξοδος για έτοιμο φαγητό…
Φροντίδα παιδιών, παραμύθια, παιχνίδι, λίγη τηλεόραση, χαρά και μάθηση έτσι έγραφαν όλες αυτές οι ιστοσελίδες που ως γονιός που σέβεται τον εαυτό του έπρεπε να εφαρμόσω. Κατευθυντήριες γραμμές από μία άτυπη Σχολή Γονέων. Έξαψη της δημιουργικότητας λένε… Μετά τις 24 ώρες μόνο έξαψη στο κεφάλι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί… Όποιος είναι γονιός με ιδιότητα ολικής απασχόλησης με νιώθει. Η δημιουργικότητα κτύπησε καμπανάκι με τη μαμά-ζογκλέρ, τη μαμά-νηπιαγωγό, τη μαμά-ηθοποιό, τη μαμά-κομμώτρια και όλα αυτά τα πολύτιμα επαγγέλματα που υπάρχουν και τώρα αντιληφθήκαμε την αξία τους. Να σημειώσω ότι όλα αυτά διαδραματίζονται σ΄ ένα διαμέρισμα με μόνη πηγή διεξόδου το παράθυρο στο δεξιά δωμάτιο από το οποίο ρεμβάζουμε ένα χωράφι που τώρα πια το βλέπουμε ως δάσος!
Δευτέρες σκέψεις περιτριγύριζαν το μυαλό μου. Ο καφές που παρήγγελλα καθημερινά με επιπλέον shot espresso και λίγη γεύση φουντουκιού; Για ποιο καφέ μιλάμε τώρα…Η ώρα για καφέ τα Σαββατοκύριακα περνά μπροστά από τη μικρή οθόνη του κινητού με εικονικούς φίλους που δεν μπορείς να τους σκουντήσεις χάριν ενός αστείου που έχουν πει.
Ήρθε και η μεγάλη στιγμή της ανθρωπότητας που γονείς και συγγενείς εκπαιδεύονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε αυτά που πρότινος καταριούνταν στον βωμό του να μας δουν. Μιλάμε σίγουρα για την έσχατη μορφή θυσίας. Ζούμε λοιπόν εκείνη την άβολη στιγμή που η μητέρα σου στέλνει τη φατσούλα που κλαίει στο μήνυμα και σε καταβάλλει το άγχος μέχρι να σου απαντήσει: «Έκανα εξάσκηση». Εξάσκηση σε εποχή κορονοϊού και ειδικά με φατσούλα που κλαίει;;; Ευπαθής εξάσκηση θα την κατονόμαζα!
Πως θα μπορούσα να καθορίσω τα ραντεβού μου για νύχια, για κομμωτήριο, για αισθητικό, για ψώνια και για όλα αυτά τα «αναγκαία» πράγματα που υπαγορεύει η κούρα της σύγχρονης υλιστικής ζωής. Και πόσα like θα έπαιρνα ενώ θα ανέβαζα μία περσινή φωτογραφία από το ταξίδι μου στη Σαντορίνη.
Μαζί με τις πλήρεις υποχρεώσεις που θα έπρεπε να εκπληρώσω στο σχέδιο (για ποιο Casa de Papel μιλάμε) υπήρχε και η δουλειά μου που έπρεπε να διεκπεραιωθεί άμεσα με κάθε δυνατό τρόπο. Ως εκπαιδευτικός έπρεπε και εγώ με τη σειρά μου να εφαρμόσω την πολυσυζητημένη διαδικτυακή μάθηση. Με απλά λόγια ένα συνεχές Ντιν Ντιν Ντιν διαπερνούσε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του σπιτιού μου με σωρεία ασκήσεων να ξεπηδάνε κάθε στιγμή στην οθόνη του κινητού και του υπολογιστή μου. Μαθητές συνεπείς, αδιάφοροι, οργανωμένοι και αδιάβαστοι… Αδιάβαστοι… Μεγάλο κεφάλαιο και τροφοδότηση πολλής σκέψης… Πως θα μπορούσα να τους επιπλήξω μεσώ ενός υπολογιστή; Απλά να τους έκανα remove από τη συνομιλία (Πως φαίνεται η πλέον εξοικείωση μιας φιλολόγου με τους αγγλιστί διαδικτυακούς όρους). Αυτή κι αν ήταν λύση και έντονος παραδειγματισμός για τους υπόλοιπους μου μαθητές σκέφτηκα…
Το μυαλό μου δεν σας κρύβω ότι βασάνιζε κι αυτό το μήνυμα που μας επιτάξαν τα σημερινά μέτρα εν όψει καραντίνας να αποστέλλουμε όταν θα έχουμε ανάγκη για τα απαραίτητα. Ένα μήνυμα την ημέρα λέει… Πως λοιπόν να εξηγήσω πατώντας ένα αριθμό την «απαραίτητη» ανάγκη σε όλα αυτά που προείπα;
Δεν ξέρω λοιπόν πόσοι από εσάς έχετε ταυτιστεί και σε ποια σημεία αλλά το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι παρόλα τα τραγελαφικά που μας συμβαίνουν, όλοι μας είμαι βέβαιη πως έχουμε αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης σε όλες της τις εκφάνσεις. Ας διακωμωδήσουμε για λίγο τις ζωές μας για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε και ίσως η Ανάσταση φέτος να γίνει όχι εικονικά αλλά μέσα στις ψυχές όλων, αν και μακριά από το οικογενειακό τραπέζι.
Γεωργία Παμπαλλή – Φιλόλογος
