Έκανε λάθη επειδή εμπιστευόταν εύκολα τους ανθρώπους, πίστευε ότι όλος ο κόσμος ήθελε το καλό της. Είναι όμως αρκετά δυνατή, δεν τα βάζει εύκολα κάτω και παλεύει για ένα καλύτερο αύριο. Θέλησε να ανοίξει τη καρδιά της, να μας μιλήσει για όλα όσα την πονάνε.
Η Βασιλική Δημητρίου αναφέρει στο ant1ıwo:
«Γεννήθηκα στις 8/12/92 στη Ξυλοτύμπου και έχω 2 αδέλφια. Μέχρι τα 15 μου χρόνια ήταν καλά μετά όμως όλα άλλαξαν…
Οι γονείς μου χώρισαν και η μητέρα μου βασανίστηκε πάρα πολύ γιατί είχε προβλήματα υγείας και δεν μπορούσε να δουλέψει. Ζούσαμε με ένα μικρό επίδομα που της έδινε το κράτος και πολλές φορές, αναγκαζόταν να καθαρίζει τάφους στο κοιμητήριο του χωριού για να βγάζει λίγα ακόμη χρήματα. Τις περισσότερες φορές πήγαινα μαζί της και την βοηθούσα.
Δυστυχώς…
Στις 26/6/2014 η μητέρα μου πέθανε και από τότε τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ο μεγαλύτερος μου αδελφός μετακόμισε στην Πάφο, βρήκε δουλειά εκεί και μας βοηθάει οικονομικά. Έρχεται βέβαια πολύ συχνά και μας βλέπει. Μένω στο σπίτι με τον μικρότερο αδελφό μου που σήμερα είναι 23 ετών. Μείναμε μόνοι μας…
Προσπαθώ να έχω καθαρό το σπίτι όπως το ήθελε αλλά και όπως το είχε η μητέρα μου. Δεν είμαι όμως ευτυχισμένη γιατί μου λείπει η οικογένεια, μου λείπει η μητέρα μου, το χαμόγελο της, η αγάπη της, οι συμβουλές της. Μακάρι να ήταν κοντά μου, θα ήμουν πιο δυνατή.
Μετά τον θάνατο της…
Πολλοί ήταν εκείνοι που προθυμοποιήθηκαν να μας βοηθήσουν, άλλοι από ανιδιοτέλεια και άλλοι απλά για να μας εκμεταλλευτούν. Κάποιοι μας συμπαραστάθηκαν, μας συμβούλευαν, μας έδωσαν αγάπη. Όταν άκουγα όμως να λένε «να τα ορφανά» θύμωνα και έκλαιγα. Έλεγα: «Γιατί μάμα μου έφυγες και μας άφησες, τώρα όλοι μας λένε ορφανά».
Αν ζούσε δεν θα μου συνέβαινε τίποτα άσχημο και όλα όσα συνέβησαν μετά από τα καλλιστεία, σίγουρα θα τα αντιμετώπιζα αλλιώς…
Θυμάμαι που πάντα, από πολύ μικρή, όταν έβλεπα τα καλλιστεία από την τηλεόραση, έλεγα στην μητέρα μου πόσο πολύ ήθελα να ήμουνα εκεί. Ήταν το όνειρό μου. Όταν πήγα, ζούσα τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Απολάμβανα την κάθε στιγμή εκεί. Όταν βγήκα και μετά από κάποια δημοσιεύματα, ένιωσα πολύ άσχημα…
Μετά από κάποια δημοσιεύματα ήμουν χάλια, δεν ήθελα να γελά ο κόσμος μαζί μου. Προσπάθησα, πάλεψα πολύ ώστε όλοι να καταλάβουν ότι δεν είμαι εκείνο το χαζό κορίτσι που όλοι μπορούν να κοροϊδέψουν και να εκμεταλλευτούν. Το ξέρω, υπήρξα αφελής, ήμουν ένα κορίτσι από χωριό που δεν γνώριζε τον κόσμο καλά, δεν ήξερε τι επικρατεί εκεί έξω. Νόμιζα ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί και πως όλοι θέλουν το καλό μου μόνο και μόνο επειδή μου μιλούσαν όμορφα…
Εύχομαι σε όλα τα κορίτσια του κόσμου που πέρασαν παρόμοιες καταστάσεις με μένα-φτώχια και χωρίς γονείς- να κυνηγούν πάντα το όνειρο τους όμως να προσέχουν, να μην εμπιστεύονται τόσο εύκολα τους ανθρώπους. Να είναι προσεκτικές και να αγαπάνε τον εαυτό τους. Να χαμογελάνε και να μην απελπίζονται ποτέ!».
Πηγή: ant1iwo.com
