Έτρωα μόνο αμπελοπούλια για μια βδομάδα και δείτε τι έπαθα!

Αγαπώ τα αμπελοπούλια και πάντα πίστευα ότι θα μπορούσα να ζήσω τρώγοντας μόνο αυτά, αλλά στην προσπάθειά μου να το κάνω καταστράφηκα και χάθηκα.

Του Ευγένιου Χαμπουλλά

Πολλοί άνθρωποι αγαπούν τα αμπελοπούλια. Μάλιστα, είναι τόσοι εκείνοι που τα αγαπούν, ώστε το να τα τρώει κανείς από το βάζο με τα ξυδάτα έχει γίνει ένα είδος τελετουργικής υποκουλτούρας, και εγώ είμαι ένας από αυτούς. Αγαπώ τα αμπελοπούλια, και αυτή η αγάπη με οδήγησε σε ένα σκοτεινό τούνελ και στη χειρότερη εβδομάδα της ζωής μου.

Όλα άρχισαν επειδή έψαχνα θέμα για να γράψω. Ως νέος συντάκτης, ο κόσμος μου λέει να γράφω για πράγματα που βρίσκω συναρπαστικά. Καθώς το σκεφτόμουν ξανά, άρχισα να σκέφτομαι τα αμπελοπούλια. Λέω σε όλους συνεχώς ότι θα μπορούσα να ζήσω τρώγοντας μόνο αυτά, αλλά είναι αλήθεια; Τι θα συνέβαινε εάν δεν έτρωγα τίποτα άλλο παρά αμπελοπούλια για μια εβδομάδα;

Κάπως έτσι συνέλαβα το θέμα. Θα μπορούσα να πιώ οτιδήποτε ήθελα, εφόσον δεν ήταν υποκατάστατο τροφής. Εκτός αυτού, όμως θα έτρωγα μόνο το γλυκό αυτό πουλί που τόσο απλόχερα μας δίνει η Κυπριακή φύση. Ο αρχισυντάκτης μου στα Ξ.Π ήταν αγχωμένος, αλλά και περίεργος για την έκβαση του πειράματος. Κάπως έτσι άρχισαν όλα και βρέθηκα να αγοράζω δυο βάζα ξυδάτα αμπελοπούλια από τον προμηθευτή μου, προκειμένου να αρχίσω το Σάββατο. Ήμουν έτοιμος.

Ημέρα 0: Σάββατο 6 μ.μ. Βάρος: 76.2 κιλά

Πέρασα το πρώτο βράδυ κάνοντας βόλτες στην πόλη με ένα φίλο νιώθοντας απλά υπέροχα. Τελείωσα το πρώτο βάζο σε λίγες ώρες και ένιωσα ακόμα καλύτερα. Το πράγμα θα είναι εύκολο και ευχάριστο, σκέφτηκα.

Ημέρα 1: Κυριακή. Βάρος: 76 κιλά

Δεν είναι εντελώς ασυνήθιστο για μένα να τρώω αμπελοπούλια πρωί-πρωί, οπότε έφαγα το πρωινό μου με ένα χαμόγελο και σκέφτηκα πόσο υπέροχο είναι να είσαι ενήλικας, ο οποίος μπορεί να καταστρέψει τον οργανισμό του κατά βούληση. Λίγες ώρες αργότερα, καθόμουν στο μπαλκόνι με μερικούς συνάδελφους -ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν μπλε. Καθίσαμε σε κάτι καρέκλες, πίνοντας ζιβανία και γελώντας. Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το πάρκο.
Στο πάρκο ακούγαμε Στράτο Διονυσίου, Πουλόπουλο και Σταν, και ήπιαμε λίγο ακόμα, κάτι που ήταν θαυμάσια ιδέα με το στομάχι γεμάτο αμπελοπούλια.
Έπειτα, περίπου στις 7 μ.μ. παραπατώντας έφθασα στο σπίτι και ξέρασα καφέ οξέα στομάχου στην τουαλέτα. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι προβλήματος…

Ημέρα 2: Δευτέρα. Βάρος: 74.9 κιλά

Ήμουν χάλια. Το κεφάλι μου με πέθαινε και είχα ανάγκη να φάω γλυκό. Πήγαινα τρεκλίζοντας από το κρεβάτι στο μπάνιο και ναι, είχα διάρροια. Στην κουζίνα ο γαμπρός μου, με κοίταξε σαστισμένος και γέλασε. «Ακόμα κάνεις αυτό το πείραμα με τα αμπελοπούλια;», ρώτησε. «Ναι», απάντησα απειλητικά.

Πήγαμε έξω και μου μιλούσε, αλλά δεν άκουγα. Στο μυαλό μου ήταν όλα μπερδεμένα και ένιωθα κλειστά ακόμα και τ’ αυτιά μου. Δεν είχα ενέργεια και μέχρι το τέλος της μέρας πέθαινα στην πείνα, ακόμα κι αν η σκέψη του αμπελοπουλιού να κατεβαίνει στον οισοφάγο μου με έκανε να θέλω να ξεράσω. Επιτέλους ήταν 8 μ.μ. Μπορούσα να μυρίσω ότι ένας από τους αρφότεχνους μου ζέσταινε μηλόπιτα για να φάει. Πόσο σαδιστής ρε φίλε;

Ημέρα 3: Τρίτη. Βάρος: 74.4 κιλά

Η μέρα άρχισε με μένα να κοιτάω έναν τύπο στον δρόμο ενώ έτρωγε ένα τοστ με μαρμελλάδα μέσπηλο. Μετά από τρεις μέρες που έτρωγα μόνο αμπελοπούλια, η αίσθηση της όσφρησης είχε ενισχυθεί πολύ. Μπορούσα να μυρίσω κάθε μόριο ζάχαρης σε εκείνο το τοστ και το άκουγα να φωνάζει το όνομά μου. Ήθελα ζάχαρη… ήθελα ένα δισκούι ξεροτήανα και τζέλλι και μπακλαβά… Σε παρακαλώ, Θεέ μου κάνε να περάσουν οι μέρες να τελειώσω το άρθρο.

Πήγα στη δουλειά και κατευθύνθηκα στην τουαλέτα. Περισσότερη διάρροια. Έπειτα έφαγα το πρωινό μου απο αμπελοπούλια στο γραφείο, καταλήγοντας να έχω πάλι αυξημένα οξέα στο στομάχι. Ψιλοζαλιζόμουν τις επόμενες ώρες αλλά δεν κράτησε. Μέχρι αργά το απόγευμα κάποιος μου είπε ότι φαινόμουν άρρωστος. Παραδέχθηκα ότι ένιωθα άρρωστος. Προσπάθησα να πληκτρολογήσω αλλά ο εγκέφαλός μου δεν συνεργαζόταν. Πήγα έξω για φρέσκο αέρα και για να καθαρίσει το μυαλό, αλλά κρύωσα και με έπιασε υπνηλία. Για να το πω απλά, τα’ χα παίξει.

Επιστρέφοντας σπίτι, το στομάχι μου βούιζε δυνατά και ήμουν σίγουρος ότι όλοι μπορούσαν να το ακούσουν. Όλοι γνώριζαν τι έκανα. Αισθανόμουν σαν πρωταγωνιστής σε ιστορία του Edgar Allan Poe.

Ημέρα 4: Τετάρτη. Βάρος 74.1 κιλά

Η Τετάρτη ήταν η μέρα της κατάρρευσης. Ήμουν μέσα σε μια μεγάλη σκοτεινή τρύπα και παρ’ όλο που υποτίθεται ότι θα πήγαινα στην δουλειά αλλα δεν μπορούσα. Κόλαση. Ακόμα και το να σηκωθώ από το κρεβάτι ήταν αγώνας. Ήταν νωρίς το απόγευμα όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο αρχισυντάκτης μου στα Ξ.Π. «Φίλε, σκεφτόμαστε ότι πρέπει να αποσύρουμε το θέμα», είπε. «Ειλικρινά έχουμε εκπλαγεί που συνεχίζεις και ανησυχούμε για την υγεία σου». Με αυτά τα λόγια, και για μια στιγμή η εικόνα ενός κολάζ γλυκών πέρασε χορεύοντας από το μυαλό μου. Παρόλο που δελεάστηκα, δεν θα τα παρατούσα. Ποιος θα διάβαζε για έναν τύπο ο οποίος έτρωγε αμπελοπούλια μόνο για τρεις μέρες; Φαντάζομαι πως κάποιοι άνθρωποι θα το κάνουν συνέχεια. Δεν είναι τρελό και δεν είναι καν ενδιαφέρον, έτσι αποφάσισα να συνεχίσω.
Πέρασα το απόγευμα προσπαθώντας να βρω διαφορετικούς τρόπους να κάνω τα αμπελοπούλια περισσότερο απολαυστικά. Τα έβαλα στο μπλέντερ αλλά η γεύση δεν βελτιώθηκε. Έπειτα άπλωσα λίγα σε μια φέτα, κάτι που ήταν φανταστικό και με σιγουριά σας λέω ότι πρέπει να το δοκιμάσετε. Σαν την νουτέλλα αλλά με γέυση αμπελοπούλι.
Μέρα 5: Πέμπτη. Βάρος: 73.9 κιλά

Η Πέμπτη ήταν ένα σκέτο σκοτάδι, ένα σκληρό σκούρο καφέ άψυχο βασίλειο. Είναι απίστευτο πώς κάτι τόσο απλό όσο μία τροφή μπορεί να έχει τόσο δραματική επίπτωση στην ψυχική υγεία. Έως αυτή τη στιγμή, ουσιαστικά ζούσα σε μια κατάσταση παραφροσύνης. Τίποτα δεν ήταν πραγματικό και η συγκέντρωση μου ήταν διασπασμένη. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κοιτάζω έντονα και να σκέφτομαι τον ύπνο.

Εκείνη τη νύχτα επισκέφτηκα την πεθερά μου και με μου έσκασε η μυρωδιά από το ραβανί που έψηνε. Σχεδόν με εξώθησε στα άκρα. Με κοίταξε και μου είπε να σταματήσω. Πίστευε ότι ήμουν τρελός και ότι δεν καταλάβαινα τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει στην υγεία μου. Της είπα ότι δεν καταλάβαινε τι σημαίνει «ποιοτική» δημοσιογραφία.

Πηγή: xeroteana.com