Γράφει η Κατερίνα Μιχαήλ
Αρχικά το να νιώθεις ότι κάποιος σε αδικεί με κάποια συμπεριφορά του είναι πολύ σημαντικό. Είναι η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά.
Αποτελεί την κινητοποίηση του να “πάρω για λίγο απόσταση” για να καταφέρω να διαχειριστώ την απογοήτευση και την πικρία που νιώθω… και ίσως ακόμη και τον θυμό.
Το μέγεθος της αδικίας εξαρτάται από τη σχέση με τον άνθρωπο που σου συμπεριφερεται άδικα. Όσο κοντινότερη η σχέση τόσο μεγαλύτερη είναι η αδικία.
Αυτό που ζητά η αδικία είναι αλλαγή. Ίσως σου ζητά επικοινωνία, όρια, αυτοσυγχώρεση αλλά σίγουρα αλλαγή.
Το δυσλειτουργικο με την αδικία είναι ότι κάποιοι άνθρωποι μένουν καθηλωμένοι στο εκεί! Μόνο στην αδικία! Παίρνουν εσωτερική απόσταση αλλά παραμένουν απομονωμένοι και συνάμα εγκλωβισμένοι συναισθηματικά. Ανακυκλώνουν τον θυμό, την απογοήτευση, την πίκρα και το άγχος του μήπως ξανά αδικηθούν από τους ίδιους ανθρώπους με τις ίδιες συμπεριφορές αλλά συνεχίζουν τη σχέση σαν να και δεν έγινε τίποτε. Καλύπτουν την εσωτερική τους σύγκρουση πολύ καλά αλλά μέσα τους κάτι τους τραβά ακόμη πιο κάτω. Σαν να μην έχει πάτο όλο αυτό που ζουν.
Από την άλλη υπάρχουν άνθρωποι που η αδικία τους στρέφει στην εκδίκηση και από εκεί παραμένουν κολλημένοι στην αδικία! Δηλαδή είναι πάλι δυσλειτουργία!
Να θυμάσαι η αδικία είναι το κάλεσμα σου για εσωτερική και εξωτερική αλλαγή!
Να σε προσέχεις!
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια
Οικογενειακή Σύμβουλος
Θεραπεύτρια Ζευγαριών
Σύμβουλος Γονέων
