Τα 50χρονα όνειρα ενός μικροαστού
Όλα ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα. Σε προσωπικό επίπεδο μιλάμε. Εκτός από τον περιβάλλοντα χώρο ( οικογένεια, σχολείο, κοινωνία) οι ανησυχίες ενός νέου φούντωναν, σε χρονιές που μόνο πρωτότυπες ιδέες και ενέργειες δεν σήκωναν.
Με τη μακαρισμένη φίλη Θάλεια Μαυρουδή ( με ψευδώνυμο Βιολέτα Πασχάλη) και με προσωπικό ψευδώνυμο Άγγελος Ολύμπιος, δημιουργήσαμε ένα πυρήνα που σιγά σιγά ένωσε τη φωνή του με άλλες πόλεις.
Δημιουργήθηκε ο Παγκύπριος Καλλιτεχνικός Λογοτεχνικός Όμιλος Νέων (Κ.Λ.Ο.Ν.), οι μπουάτ, οι ανταλλαγές ιδεών κι εκδηλώσεων. Κάναμε φίλους σε όλη την Κύπρο.
Τα θυμήθηκα όλ’αυτά επειδή φέτος πάνε πενήντα χρόνια που εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ» (1973). Το εξώφυλλο έκαμε ο καλός μου φίλος Λάμπρος Μήτσιου.
Γι’ αυτή τη συλλογή πήρα έπαινο του Υπουργείου Παιδείας σαν ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας. Μου πήραν και συνεντεύξεις ( η πρώτη μου συνέντευξη στην τηλεόραση δυστυχώς χάθηκε μαζί με πολλά άλλα το 1974). Τόνιζα τότε ότι θά’πρεπε να προωθούνται οι νέοι συγγραφείς και Ν’ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ».
Μένω στο τελευταίο για να πώ ότι μετά από πενήντα τόσα χρόνια πολύ λίγο ακούγεται η φωνή των Νέων. Πέρασαν δεκαετίες, Κυβερνήσεις διάφορες, Υπουργοί Παιδείας, Αρχιεπίσκοποι, και η φωνή των Νέων δεν νομίζω ότι ακούγεται ακόμη όσο θά’πρεπε.
Η Κύπρος γεροντοκρατείται σε πολλούς τομείς και οι Νέοι ακόμη κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες του πατρικού τους. Σε μια εποχή που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρονται για δημιουργική πρόοδο.
Πίκρα και μαράζι, πάνω απ’όλα επειδή ζούμε την Κατοχή της Πατρίδας. Φαίνεται αργούν οι μέρες όπου «θα λάβουν τα όνειρα εκδίκηση».
( Η φωτογραφία είναι από βράβευσή μου σε διαγωνισμό του ΚΛΟΝ το 1972. Ο Πάτροκλος Σταύρου, η Ιάνθη Θεοχαρίδου και ο Μάνος Κράλης).
ΛΟΥΗΣ ΠΕΡΕΝΤΟΣ
