Γράφει η Κατερίνα Μιχαήλ
Περνάς κάθε φορά από απώλεια όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο, όταν μεγαλώνεις, σε μια ασθένεια, σε έναν χωρισμό, σε μια μετακόμιση, όταν χάνεις τη δουλειά σου.
Τα συναισθήματα που φέρνει η απώλεια, ο θρήνος, η θλίψη, το άγχος, η λύπη, η στενοχώρια, η αδικία …. οι σκέψεις του γιατί τώρα ή γιατί σε εμένα σε κατακλύζουν.
Μοιάζουν με την 1η εικόνα. Είναι παντού τα δύσκολα συναισθήματα και οι δύσκολες σκέψεις. Ακουμπούν σε όλο σου το είναι.
Τείνει να υπάρχει η αντίληψη ότι με τον καιρό θα σου περάσει η ο καιρός όλα τα γιατρεύει. Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Είναι το πως μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι την όλη κατάσταση μέσα στον χρόνο, ο τρόπος που δίνεις νέα νοήματα και με ποιο τρόπο θα καταφέρεις να συσχετιστείς με ο,τι έχασες σε έναν εσωτερικό δεσμό.
Η απώλεια θα είναι πάντα ένα κομμάτι της ιστορίας σου. Θα σου τη θυμίζει μια φωτογραφία, μια σκέψη, ένα τραγούδι, μια ανάμνηση, ένα φαγητό κλπ. Και εκεί κάποια συναισθήματα θα αναδύονται και θα φεύγουν ξανά. Θα μοιάζουν λίγο με τις τέσσερις εποχές που αλλάζουν.
Τι αλλάζει λοιπόν; Αλλάζει ότι με τη διαχείριση της απώλειας θα καταφέρεις να κρατήσεις τον εσωτερικό δεσμό με ο,τι έχασες και ότι μέσα απο την πάροδο του χρόνου θα ανοίξουν τα χρονικά διαστήματα που θα θρηνείς για ό,τι έχασες και θα αντέχεις.
Να σε προσέχεις.
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
