Γράφει η Κατερίνα Μιχαήλ
Κι όμως αφού από μικρός ασχολείσαι με τους γρήγορους ρυθμούς…καλούς βαθμούς στο σχολείο, μια δραστηριότητα που από ελεύθερος χρόνος έγινε επίδοση.
Μετά σπουδές και από τα 24-25 χρόνια να έχεις την τέλεια δουλειά με έναν μισθό αρκετά ψηλό για να μπορεί να καμαρώνει η μαμά και ο μπαμπάς σαν επιτυχημένοι και να μπορείς και συ να ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά μισθολογικά μεγαλώνοντας.
Και από την άλλη τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η εικόνα που προβάλεις, το όμορφο πιάτο και όχι το καλό φαγητό, το κλαμουράτο δώρο και όχι η αξία ότι κάποιος που σε θεώρησε σημαντικό σου έκανε δώρο, το ταξίδι και όχι η εμπειρία, το εξώφυλλο της ζωής σου και όχι η αφήγηση.
Ακούς όλους να μιλάνε για αριθμούς με αριθμούς. Μαθαίνεις πως όσες περισσότερες ώρες δουλειάς τόσα περισσότερα λεφτά. Περιουσία, λεφτά στην τράπεζα, έξοδα, αυτοκίνητα.
Σκέφτεσαι πως όταν συνταξιοδοτηθείς θα έχεις χρόνο…χρόνο για ξεκούραση, απόλαυση. Κι όμως πολλοί πεθαίνουν πολύ πριν τη σύνταξη. Ακόμη και όσοι έχουν σύνταξη γυρίζουν με τη σκέψη στο χρόνο για όσα θα μπορούσαν και δεν έκαναν.
Χάνεις ανθρώπους και πονείς πολύ για όσα θα μπορούσες να ζήσεις μαζί τους και δεν έζησες….
Διερωτάσαι γιατί είσαι κουρασμένη;;
Γιατί σε όλα αυτά ξέχασες να ξεκουραστείς και να χαμηλώσεις ρυθμούς. Αν σε βοηθά …Θυμήσου για λίγο τα παιδιά. Απολαμβάνουν τον χρόνο, την εμπειρία, αφηγούνται όσα πέρασαν με ενθουσιασμό.
Αυτό χρειάζεσαι μια αφήγηση διαφορετική όπου όλα να μην είναι τα ίδια.
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
ΠΣΨΘ / ECP /EFTA
