Πέρασαν 10 μήνες από τη μέρα που η Μαγδαληνή δέχθηκε το μόσχευμα που της άλλαξε τη ζωή… Από δύο μηνών βρέφος βρέθηκε στο κρεβάτι του χειρουργείου. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια με συχνές επισκέψεις σε νοσοκομείο στην Αγγλία και προσέχοντας το «μπαλόνι» στην κοιλιά της. Σήμερα στα 23 της χρόνια, χάρη στον φύλακα άγγελό της-όπως αποκαλεί τη δότριά της-συνεχίζει να ζει, να ονειρεύεται και να προσφέρει απλόχερα σ΄ όσους το έχουν ανάγκη.
Η Μαγδαληνή έχει βάλει ένα νέο στόχο, να γίνει το άτομο που μέσα από τα βιώματά της θα δώσει τη δύναμη σε κάποιον που πέρασε ή περνά το ίδιο. Στη συνέντευξή της στο SigmaLive μιλά για τα όσα έζησε από την αρχή της ζωής της, τη δεύτερη ευκαιρία που της δόθηκε και τη νέα της καθημερινότητα μετά την επιστροφή της στην Κύπρο.
Τα παιδικά χρόνια και το «μπαλονάκι» στην κοιλιά
Όλα άρχισαν από τους πρώτους μήνες της ζωής της. Η Μαγδαληνή γεννήθηκε με μια σπάνια πάθηση στο συκώτι, με ατρησία χοληφόρων. «Τα παιδιά που γεννιούνται μ΄αυτή την πάθηση έχουν καταστραμμένο συκώτι και χρειάστηκε όταν ήμουν δύο μηνών να μεταβώ άμεσα στο εξωτερικό για εγχείριση για να κρατηθώ στη ζωή».
Εκείνη ήταν μόνο η αρχή. Το νοσοκομείο έγινε για τη Μαγδαληνή ρουτίνα αφού από τότε προέκυψαν άλλες νοσηλείες και εξετάσεις. Δίπλα της βράχοι και πόλος θετικότητας οι γονείς και η αδελφή της.
«Έχω εξαίρετους γονείς που με βοήθησαν να μην αντιμετωπίζω την πάθησή μου ως κάτι που θα δυσκόλευε την καθημερινότητά μου αλλά σαν κάτι όμορφο.
Ήμουν διαφορετική. Λόγω της πάθησης δημιουργήθηκε σπληνομεγαλία, αυτό σήμαινε πως με απλές κινήσεις ή ένα κτύπημα μπορούσα να καταλήξω με εσωτερική αιμορραγία. Σε μικρή ηλικία αυτό η οικογένειά μου, μου το μετέφερε πολύ όμορφα. Μου έλεγαν πως είχα ένα μεγάλο μπαλονάκι μέσα μου που έπρεπε να το προσέχω. Μεγαλώνοντας είχα καταλάβει με πιο πραγματικούς όρους τι ακριβώς μου συμβαίνει».
Πέρασε στιγμές που αρνιόταν να δεχτεί την πάθησή της. Πάντα όμως έβρισκε τον τρόπο να χαμογελά και να προχωρά.
«Υπήρξαν δυσκολίες και περιορισμοί. Δεν έκανα πράγματα όπως θα τα έκανε ένα υγιές παιδί. Ένα μεγάλο ζήτημα ήταν και ελλείψεις που είχα στα μαθήματά μου λόγω των συχνών απουσιών μου στο νοσοκομείο στην Αγγλία, όπου με παρακολουθούσαν».
Σ΄ αναμονή για ένα χρόνο…Και το μαγικό τηλεφώνημα
Σε ηλικία 18 χρονών, η Μαγδαληνή χρειάστηκε να κάνει μια δεύτερη εγχείριση για διόρθωση της πρώτης που είχε κάνει όταν ήταν βρέφος. Στα 22 της μπαίνει στη λίστα αναμονής για μεταμόσχευση μέχρι τη μέρα που πήρε το πιο σημαντικό τηλεφώνημα της ζωής της.
«Χρειάστηκε να μείνω στο Λονδίνο περιμένοντας στη λίστα για ενάμισι χρόνο περίπου. Μέσα σ΄ αυτό το διάστημα η κατάσταση της υγείας που επιδεινωνόταν. Το συκώτι μου καταστρεφόταν περισσότερο μέρα με την μέρα. Έχανα τις δυνάμεις μου και έφτασα σε σημείο που για να περπατήσω ή να κάνω τα βασικά χρειαζόμουν βοήθεια.
Μέχρι που ήρθε ένα μαγικό τηλεφώνημα. Ήταν το τηλεφώνημα που μου έσωσε τη ζωή. Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια από κείνη τη μέρα, τη διαδικασία, τα πάντα.Είχα καλεστεί από το νοσοκομείο για τη μεταμόσχευση, έκανα όλες τις εξετάσεις που χρειάζονταν αλλά ήμουν δεύτερη.Μου είχαν ξεκαθαρίσει πως εάν το συκώτι ταιριάζει σ΄ένα άλλο ασθενή εγώ θα έφευγα. Και όντως αυτό έγινε. Το συκώτι ταίριαζε στον ασθενή και επέστρεψα στο σπίτι».
Η Μαγδαληνή δεν ένιωσε απογοήτευση. «Με αυτόν τον άνθρωπο βρισκόμασταν στην ίδια θέση. Όση ανάγκη το είχε αυτός, τόση το είχα και εγώ. Το βράδυ όμως, κτύπησε ξανά το τηλέφωνο. Μας κάλεσα ξανά από το νοσοκομείο για να μας πουν ότι τελικά θα γίνει μεταμόσχευση. Μέσα σε μια ώρα βρεθήκαμε εκεί. Ήταν η εγχείριση που περίμενα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου, γιατί ήξερα ότι χάνω τη ζωή μου και αυτή (σ.σ η εγχείριση) θα με έσωζε».
Όταν την ρωτούν πλέον, για το μεγάλο σημάδι στην κοιλιά που έγινε μετά την μεταμόσχευσή της και εάν θα προχωρήσει σε εγχείριση για να το αφαιρέσει η Μαγδαληνή δεν δέχεται κουβέντα.
«Με ρώτησαν αν θα κάνω εγχείριση για να φύγει το μεγάλο σημάδι της μεταμόσχευσής μου. Είπα αποκλείεται. Είμαι περήφανη για το σημάδι μου. Είναι ο λόγος που βρίσκομαι τώρα στη ζωή».
«Δεν πέρασε χωρίς να σκεφτώ τη δότριά μου»
Αν και ακόμα δεν βρήκε τις λέξεις εκείνες που θα ενώσουν τα όσα η ίδια αισθάνεται για τη δότριά της, νιώθει καθημερινά ευγνωμοσύνη. Είναι ο ήρωας της που της χάρισε ζωή. Μάλιστα όπως η ίδια μου εκμυστηρεύεται δεν περνά μέρα που να μην τη σκεφτεί. Κάθε φορά που πέφτει, ξανασηκώνεται και θέλει να την κάνει περήφανη.
«Έχω ένα κομμάτι της που κρατώ εγώ στη ζωή τώρα και θέλω να την κάνω περήφανη. Αυτή η γυναίκα είναι για εμένα ο ήρωάς μου. Είναι ένας άγγελος που βρίσκεται συνέχεια δίπλα μου. Κλείνω τα μάτια και τη σκέφτομαι με την εικόνα που δημιούργησα εγώ για το πώς μοιάζει εκείνη. Ξαναγεννήθηκα και το δώρο ζωής μου το έδωσε η δότριά μου. Δυστυχώς δεν γνωρίζω πολλές πληροφορίες για την ίδια παρά μόνο ότι ήταν 55 ετών και είχε ένα υγιές συκώτι. Προσπαθώ να γράψω γράμμα στην οικογένειά της εδώ και πέντε μήνες περίπου αλλά δεν βρίσκω λέξεις να γράψω. Ένα ευχαριστώ είναι λίγο. Δεν περνά μέρα που να μην την σκεφτώ. Ό,τι κάνω καθημερινά το κάνω χάρη σε εκείνη. Χωρίς εκείνη δεν θα ήμουν εδώ σήμερα».
Η επιστροφή στην Κύπρο, τα όνειρα και η Συμμαχία Σπάνιων Παθήσεων
Αφού επέστρεψε στην Κύπρο, άρχισε άμεσα της σπουδές της και προχώρησε σ΄ένα άλλο μεγάλο βήμα. Να μετακομίσει από τη Λεμεσό όπου βρίσκεται η οικογένειά της, στη Λευκωσία. Όταν τη ρωτάς για τα όνειρά της με χαμόγελο σου απαντά «σταμάτησα να κάνω όνειρα και απολαμβάνω την κάθε μέρα όπως έρχεται και είμαι ευτυχισμένη. Αν σκεφτείς ότι πέρσι τέτοια ημέρα ήμουν κλεισμένη με τη μητέρα μου σ΄ένα δωμάτιο στην Αγγλία δεν μπορώ παρά να είμαι ευγνώμων τώρα».
Λόγω της πάθησής της η μητέρα της Μαγδαληνής δημιούργησε μαζί με άλλους γονείς που τα παιδιά τους έχουν την ίδια πάθηση, ένα σύνδεσμο. Τον σύνδεσμο Παιδιά με Ηπατικές Παθήσεις, Γιώργος Ψαράς Round Table. «Ο Γιώργος Ψαράς ήταν από τα πρώτα μέλη στήριξης στη δημιουργία του συνδέσμου ο οποίος απεβίωσε και το όνομά του προστέθηκε στη μνήμη του».
Στη συνέχεια έγιναν μέλος της Παγκύπριας Συμμαχίας Σπάνιων Παθήσεων. Σε μια ομάδα, «μια διαφορετική μεγάλη οικογένεια», συμπληρώνει η Μαγδαληνή.
«Στόχος μου είναι μέσα από την εμπειρία μου και τα βιώματά μου, να βοηθήσω άτομα που περνούν ή πέρασαν κάτι παρόμοιο. Θέλω να γίνω εγώ για άλλους, σαν εκείνο το άτομο που μίλησα τότε εγώ και πήρα δύναμη πριν την μεταμόσχευσή μου. Ο κάθε άνθρωπος που πάσχει από σπάνια ασθένεια δεν πρέπει να νιώθει μόνος».
Φέτος και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων, την 1η Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί έκθεση φωτογραφίας. Εκεί, μεταμοσχευμένα άτομα θα παραθέσουν προσωπικές τους φωτογραφίες από πριν και μετά την μεταμόσχευσή τους, δίνοντας το μήνυμα της δεύτερης ευκαιρίας για ζωή.
Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί από τρία μέλη της Συμμαχίας. Τον Σύνδεσμο Ασθενών Ήπατος και Φίλων Κύπρου «Προμηθέας», τον Σύνδεσμο Αμυλοείδωσης Κύπρου και Παιδιά με Ηπατικές Παθήσεις στο Πολιτιστικό Κέντρο «Παλιά Αγορά» στην Παλουριώτισσα 1-5 Νοεμβρίου.
Πηγή: Sigmalive
