Σήμερα μου ζήτησαν να συνοδεύσω τον Ε. στο μάθημα της Φυσικής Αγωγής. Τις περισσότερες ώρες, βλέπεις, είναι στην ειδική μονάδα.(…) Κατεβαίνοντας στο γήπεδο, η δασκάλα χώρισε τους μαθητές σε δύο ομάδες. Τα αγόρια, να παίξουν ποδόσφαιρο, τα κορίτσια γερμανικό. Εμείς εκεί, να στεκόμαστε στη μέση, να περιμένουμε. «Τι να τον κάνουμε σήμερα;» μου λέει. «Πάρε μια μπάλα από την αποθήκη και δώστου την να παίξει». Πήρα κι εγώ τη μπάλα κι έτσι μοναχικά τραβήξαμε σε μια γωνιά και παίξαμε μέχρι σκασμού. Γελάσαμε. Διασκεδάσαμε. Έστω και μόνοι. Τι να της έλεγα άλλωστε…».
Το πιο πάνω αποτελεί ένα κομμάτι από το κείμενο που έγραψε και παρέθεσε δημόσια, η εκπαιδευτική/σχολική συνοδός, Χρυστάλλα Μωυσέως. Ήθελε να μιλήσει για την ένταξη των παιδιών από τις σχολικές ειδικές μονάδες, στις «κανονικές»…, ξεγύμνωσε όμως την αμάθεια των επαγγελματιών να αναγνωρίσουν και να βοηθήσουν παιδιά σαν τον E. να ενταχθούν στο σύνολο.
Στο τέλος γράφει…: «Τα κρατάμε στάσιμα. Τα οδηγούμε στην καταστροφή… Κι είναι κι άλλα ξέρεις, πολλά. Κράτα όμως για σήμερα αυτό. Τα υπόλοιπα θα σου τα διηγηθώ μια άλλη φορά».
Η Χρυστάλλα με αφορμή την πιο πάνω τοποθέτηση, αλλά και την πρόσφατη προσπάθεια μεταρρύθμισης της Ενιαίας Εκπαίδευσης, -η οποία τοποθέτηση ομολογουμένως θέλει θάρρος να γραφτεί υπό τον φόβο να κατακριθεί-, διηγείται τα υπόλοιπα που δεν έγραψε, στον REPORTER. Για τις δύο βδομάδες που πέρασε ως συνοδός παιδιών σε ειδική μονάδα δημοτικού σχολείου.
«Είδαν πολλά τα μάτια μου, μέσα σε δύο βδομάδες που βρέθηκα σε εκείνη την μονάδα δημοτικού σχολείου… Έξι παιδιά, τρεις κοπέλες».
Έξι παιδιά, τα οποία όπως μας εξηγεί η ίδια αντιμετωπίζουν διαφορετικά προβλήματα. Τα τρία με σοβαρά προβλήματα αυτισμού, δύο αδέλφια με παρεκκλίνουσα συμπεριφορά από προβληματική οικογένεια και ο Ε. το αγόρι για το οποίο έγραψε.
«Τους πετάνε ένα παιχνίδι
μέχρι να βαρεθούν»
«Θεωρώ ότι η μονάδα δεν δουλεύει σωστά για κανένα από τους έξι μαθητές που βρίσκονται σ’ αυτή για διαφορετικούς λόγους. Τρία από τα έξι παιδιά έχουν σοβαρής μορφής αυτισμό, σε σημείο που πρέπει να τα ταΐζουμε. Το ένα το παιδί δεν ανταποκρίνεται ούτε στο όνομά της και εκείνα τα παιδιά είναι συνεχώς καθισμένα σε ένα θρανίο και απλά τους πετάνε ένα παιχνίδι μπροστά τους, μέχρι αυτά να βαρεθούν. Μετά απλά τους αλλάζουν το παιχνίδι. Δεν τους προσφέρουν απολύτως τίποτα.
«Θεωρώ ότι η μονάδα δεν δουλεύει σωστά για κανένα από τους έξι μαθητές που βρίσκονται σ’ αυτή για διαφορετικούς λόγους. Τρία από τα έξι παιδιά έχουν σοβαρής μορφής αυτισμό, σε σημείο που πρέπει να τα ταΐζουμε. Το ένα το παιδί δεν ανταποκρίνεται ούτε στο όνομά της και εκείνα τα παιδιά είναι συνεχώς καθισμένα σε ένα θρανίο και απλά τους πετάνε ένα παιχνίδι μπροστά τους, μέχρι αυτά να βαρεθούν. Μετά απλά τους αλλάζουν το παιχνίδι. Δεν τους προσφέρουν απολύτως τίποτα.
Το ένα από τα τρία παιδιά, θα ενσωματωθεί πλέον σε ειδικό σχολείο, ώστε να έχει πιο ειδικευμένη θεραπεία. Κάτι το οποίο έπρεπε να γίνει από την αρχή γιατί δυστυχώς το σύστημα δεν είναι έτοιμο να το δεχθεί», αναφέρει εξηγώντας την κατάσταση που επικρατεί.Ο παραγκωνισμός…
Το τέταρτο παιδί είναι το παιδί για το οποίο έγραψε αρχικά. Ο Ε. είναι αυτιστικός, αλλά ξέρει να μετρήσει και να μιλήσει, όμως αυτό που παρατηρείται είναι ο παραγκωνισμός αφού όπως η ίδια μας περιγράφει όσες φορές βρέθηκε με τα άλλα παιδιά στην τάξη του είτε του πετάνε μια μπάλα να παίξει είτε απλά κρατάει τον αυλό στο χέρι.
Το τέταρτο παιδί είναι το παιδί για το οποίο έγραψε αρχικά. Ο Ε. είναι αυτιστικός, αλλά ξέρει να μετρήσει και να μιλήσει, όμως αυτό που παρατηρείται είναι ο παραγκωνισμός αφού όπως η ίδια μας περιγράφει όσες φορές βρέθηκε με τα άλλα παιδιά στην τάξη του είτε του πετάνε μια μπάλα να παίξει είτε απλά κρατάει τον αυλό στο χέρι.
«Αυτό το παιδί μαθαίνει και μπορεί να μάθει περισσότερα. Δεν βγαίνει όμως καθόλου από την μονάδα και άμα μπει σε κάποια μαθήματα αυτά θα είναι για παράδειγμα η Γυμναστική αλλά όπως είχατε δει στην ανάρτηση μου, παραγκωνίζεται. Ακόμη και στο μάθημα της Μουσικής, όταν έτυχε να τον συνοδεύω, καθόταν σε μια γωνίτσα μόνος του με έναν αυλό στο χέρι χωρίς να ξέρει να το φυσήξει», περιγράφει η κ. Μωυσέως.
Αδέλφια στην ειδική μονάδα
λόγω συμπεριφοράς
Η άλλη περίπτωση αφορά δύο αδέλφια, δεν είναι στην ίδια ηλικία αλλά σύμφωνα με τα όσα περιγράφει η κ. Μωυσέως, έχουν σχεδόν την ίδια συμπεριφορά. Συμπεριφορά, την οποία δεν κατάφεραν να διαχειριστούν οι δάσκαλοί τους.
Η άλλη περίπτωση αφορά δύο αδέλφια, δεν είναι στην ίδια ηλικία αλλά σύμφωνα με τα όσα περιγράφει η κ. Μωυσέως, έχουν σχεδόν την ίδια συμπεριφορά. Συμπεριφορά, την οποία δεν κατάφεραν να διαχειριστούν οι δάσκαλοί τους.
«Τα δύο άλλα παιδιά που βρίσκονταν στην μονάδα είναι δύο αδέλφια. Ένα κοριτσάκι πρώτης δημοτικού και ένα αγοράκι της τρίτης τάξης. Είναι δύο πανέξυπνα παιδιά τα οποία δεν έχουν κανένα μαθησιακό πρόβλημα. Το μοναδικό πρόβλημα είναι ότι αυτά τα παιδιά προέρχονται από μια προβληματική οικογένεια και μεγαλώνουν σε ένα σκληρό περιβάλλον, με αποτέλεσμα να μην έχουν τις κοινές γνώσεις ενός παιδιού της ηλικίας τους , οπότε αυτό δημιουργεί προβλήματα συμπεριφοράς… Είναι ανυπόμονα, είναι απαιτητικά αλλά το μόνο που θέλουν είναι αγάπη.
Επειδή έχουν αυτά τα ξεσπάσματα, οι δάσκαλοι δεν μπορούσαν να τα διαχειριστούν, βρέθηκαν πεταμένα στην μονάδα. Η μονάδα όμως δεν τους προσφέρει τίποτα. Το μεγάλο παιδί είναι τρία ολόκληρα χρόνια στην μονάδα. Γίνεται τρία χρόνια να μην έμαθε τίποτα;», αναφέρει τέλος η κ. Μωυσέως.
*Το άρθρο σε καμία περίπτωση δεν γράφτηκε για να μηδενίσει την προσπάθεια και προσφορά, είτε εκπαιδευτικών είτε γονιών. Γράφτηκε για να δούμε όλοι καθαρά, με ειλικρίνεια τα αληθινά γεγονότα και να γίνουμε σύμμαχοι στη δημιουργία σωστών προδιαγραφών για τα παιδιά που βρίσκονται στις ειδικές μονάδες.
