Στο αυτοκίνητο- καθ’ οδόν προς το παλιό αεροδρόμιο Λάρνακας- προβληματιζόμασταν και συζητούσαμε την πιθανότητα να μην μπορέσουμε να το πλησιάσουμε αρκετά για να το φωτογραφίσουμε. Μάθαμε ότι πλέον χρησιμοποιείται για VIP και ιδιωτικές πτήσεις. Καλού κακού πήραμε την δημοσιογραφική μας ταυτότητα, σε περίπτωση που κάποιος ζητούσε το λόγο της επίσκεψής μας.
Και λογικά είχαμε την έγνοια, αφού το παλιό αεροδρόμιο είναι δίπλα στο καινούργιο, χρησιμοποιείται ένα μέρος του για VIP προσωπικότητες, ενώ είναι περιουσία του κράτους και άρα στο εσωτερικό του υπάρχουν ακόμα κάποια αντικείμενα με μικρή ή μεγάλη αξία.
Φτάσαμε. Ψυχή Θεού! Η απόλυτη ερημιά. Μπάτε σκύλοι αλέστε.
Το αεροδρόμιο έχει αφεθεί στη μοίρα του και ήδη τα σημάδια του χρόνου είναι εμφανή. Προκαλώντας για άλλη μία φορά -όχι μόνο μελαγχολία– αλλά και οργή για όσα συμβαίνουν σ’ αυτόν τον τόπο. Η περιουσία του κράτους αφήνεται να καταστραφεί αντί να αξιοποιηθεί. Πάντοτε, αναμένοντας κάποιον ξένο “επενδυτή” που θα θελήσει να εκμεταλλευτεί τον χώρο για να κερδίσει. Και γιατί δεν τον εκμεταλλευόμαστε εμείς για να κερδίσει το κράτος και οι πολίτες του; Δύσκολη ερώτηση σε μία χώρα που δεν έχει μάθει ποτέ να απαντά...
Προφανώς δεν ήμασταν οι πρώτοι που μπήκαμε στο χώρο του παλιού αεροδρομίου. Και εξηγούμε ότι ποτέ δεν μπήκαμε μέσα στα κτήρια του. Μπορέσαμε να βγάλουμε 2-3 φωτογραφίες από τα τζάμια, διαπιστώνοντας πάντως ότι στο εσωτερικό του υπάρχουν συνθήματα γραμμένα στους τοίχους. Κάποιοι έχουν ήδη μπει…
Το εσωτερικό καταρρέει. Όπως και τα εξωτερικά μέρη του αεροδρομίου…
Περισσότερο όμως -εκτιμούμε- ότι το θέμα ασφάλειας είναι αυτό που προβληματίζει περισσότερο. Και δεν συζητούμε μόνο το θέμα της κλοπής και της καταστροφής της περιουσίας που ανήκει σε όλους μας. Ο καθένας μπορεί να βρεθεί στον αεροδιάδρομο με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Εκτός από τον θυμό, υπάρχει πάντα η μελαγχολία. Σ’ αυτή την έξοδο χιλιάδες συγγενείς περίμεναν τους αγαπημένους τους. Χιλιάδες γονείς (παπούδες, γιαγιάδες, θείες, θείοι, ξαδέρφια) τους φοιτητές όταν γύριζαν για πρώτη φορά από το εξωτερικό τα πρώτα Χριστούγεννα. Τουρίστες που έφτασαν και ένιωσαν στο πετσί τους την κυπριακή ζέστη του καλοκαιριού. Κύπριοι τουρίστες που επέστρεψαν λέγοντας το γνωστό “σαν την Κύπρο εν έσιει”. Και όντως σαν την Κύπρο δεν “έσιει”… (υπό ποιαν έννοια όμως;)
Ο αέρας φυσά μανιασμένος. Σαν να παρασέρνει μαζί του το παρελθόν, τις μνήμες, τις φωνές, τα αυτοκίνητα που κτύπησαν κάρτα για να μπουν στο μεγάλο του πάρκινγκ…
Μαζέψαμε τις μελαγχολίες μας και φύγαμε. Ακόμα μία φορά απογοητευμένοι για την αδιαφορία, την χαμηλού IQ κοινωνική και πολιτική σκέψη αυτού του τόπου. Βγαίνοντας από το πάρκινγκ, απλώς η υπενθύμιση για όσα ζήσαμε…
Πηγή: mentality10.com
