Η Ανόρθωση αποχαιρέτησε άλλο ένα μέλος της, έναν δικό της άνθρωπο, τον 84χρονο Γιώργο Προκοπίου, ο οποίος ήταν επί σειρά ετών γυμνασίαρχος της ομάδας.
Ο Γιώργος Προκοπίου καταγόταν από την Καλοψίδα κι έφυγε με τον καημό της επιστροφής εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Και βέβαια, ο Γιώργος Προκοπίου δεν είναι ο πρώτος, είναι ένας από τους τελευταίους εκείνης της γενιάς που τον Αύγουστο του 1974 αποχαιρέτησαν την αγαπημένη τους Αμμόχωστο πριν εισβάλει σε αυτήν ο Αττίλας.
Φίλοι μου, τα πράγματα έγιναν πλέον άκρως απογοητευτικά για τον προσφυγικό κόσμο, ιδιαίτερα για τους Αμμοχωστιανούς που βλέπουν την πόλη τους βουβή και έρημη για 44 τόσα χρόνια. Και φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο, φεύγουν με δάκρυ και πόνο, κι όμως κανένας, ούτε στο εσωτερικό, ούτε στο εξωτερικό δείχνει να νοιάζεται πραγματικά.
Η πόλη είναι εκεί, βουβή και περιμένει. Ο κατακτητής τη διατηρεί έτσι ως διαπραγματευτικό χαρτί, κάποιοι στη δικοί μας πλευρά βολεύονται όπως είναι τα πράγματα, και ο Γιώργος Προκοπίου, ο Ανδρέας Γεωργίου, ο Παύλος… ο Άδωνης φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο. Φεύγουν και ο πόνος μένει σε όσους ακόμα αντιλαμβάνονται.
Κάποιοι ακόμα το πολεμούν, κάποιοι παραδίδονται σκασμένοι από τις μπούρδες που ακούνε 44 τόσα χρόνια, απογοητευμένοι από τη διεθνή κοινότητα που συμμετέχει απροκάλυπτα σε αυτό το τουρκικό παιχνίδι, προδομένοι από τους δικούς μας ηγέτες που δεν έχουν τη δύναμη να κάνουν ένα βήμα μπροστά και να απελευθερώσουν, τουλάχιστον, την κλειστή πόλη της Αμμοχώστου.
Στο καλό Γιώργο Προκοπίου, ελπίζουμε εκεί που θα πας να μην σε αδικήσουν τόσο…
