[ad_1]
«Υπάρχει, υπάρχει, υπάρχειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!» Αυτή ήταν η αντίδραση της 10χρονης ανιψιάς μου, πριν κάτι μήνες συνοδευόμενη από γοερό κλάμα όταν η αδερφή μου προσπάθησε να της δώσει η ίδια το χριστουγεννιάτικο δώρο. «Ε, είναι λογικό, 10 χρονών πήγε, να ντύνεται ακόμη ο Τάσος Άγιος Βασίλης, για να μην της χαλάσει το όνειρο; Της το είπα κι εγώ στα ίσα! Άγιος Βασίλης γιοκ!»
Κάτι το οποίο δεν πήρε και πολύ ψύχραιμα, αν κρίνεις από το ότι το δώρο δεν ανοίχτηκε ποτέ και εν τέλει κατέληξε στα σκουπίδια. Νομίζω ότι μία ευαίσθητη χορδή τραντάχτηκε στη μικρή, και η αντίδραση ήταν άμεση: πίστη. Πίστη σε τι, θα αναρωτηθείτε. Σε ένα κοκκινοντυμένο παχουλό παππούλη που μέσα σε ένα βράδυ προλαβαίνει να επισκέπτεται δισεκατομμύρια καμινάδες; Πίστη σε οτιδήποτε έχει καθένας ανάγκη, θα απαντήσω.
Η πίστη δεν ορίζεται και κυρίως δεν μετριέται ούτε αξιολογείται. Κάποιος μπορεί να πιστεύει σε κάτι που σε εμάς φαίνεται τερατώδες και φρικιαστικό. Ενώ μία δική μας πίστη μπορεί να φαίνεται γελοία ακόμη και από τον στενό μας κύκλο. Αυτό στο οποίο πάντως σίγουρα καταλήγουμε, είναι ότι όλοι μας έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι. Και το οποίο δεν περιορίζεται απλά στις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις, αλλά εξαπλώνεται σε πολλά περισσότερα καθημερινά αντικείμενα.
Ακόμη και οι επιστήμονες δεν μπορούν να προσδιορίσουν τα όρια και το λόγο ύπαρξης της πίστης. Οι πιο δύσπιστοι υποστηρίζουν ότι η πίστη είναι δημιούργημα του μυαλού, και εξυπηρετεί ακριβώς την παραπάνω ανάγκη. Είναι, δε, τόσο κακομαθημένη, ψεύτικη και φτιαχτή που με ένα απλό κλικ μπορεί να σταματήσει οριστικά ή να ξεκινήσει ξανά. Οι πιο μετριοπαθείς υποστηρίζουν ότι η πίστη υπάρχει αναπόσπαστα μέσα μας και είναι απλά τα γονίδια και η εποχή που ζει καθένας μας που καθορίζουν σε τι θα πιστέψει.
Νομίζω, ωστόσο, ότι τα πράγματα είναι ακόμη πιο απλά. Για μένα, η ανιψιά μου, ο φανατικός υποστηρικτής του α ή β κόμματος, ο παππούς με τις ταμπέλες στο Σύνταγμα που αναγγέλλει την έλευση του Αντίχριστου και οι φανατικές θαυμάστριες του Σάκη που κλαίνε με αναφιλητά σε κάθε του εμφάνιση, δεν διαφέρουν και τόσο πολύ. Όλες αυτές οι περιπτώσεις αντανακλούν απλά και μόνο την ψυχή του καθενός. Και την ανάγκη να υποστηρίξει κάτι, μία ιδέα, ένα πρότυπο, ένα παραμυθάκι, έναν ποπ σταρ, που κάνει την ψυχή του να αισθάνεται όμορφα. Που την ανακουφίζει και την αποφορτίζει από όλα τα προβλήματα, τοξικά και μη, που πάντως τον δηλητηριάζουν στην καθημερινότητά του.
Κι αν τα λόγια μου σας ακούγονται παράξενα, αναρωτηθείτε: γιατί αντιδράτε τόσο έντονα και βίαια, όταν οι φίλοι σας βρίσουν το κόμμα που υποστηρίζετε και την πολιτική που ακολουθεί; Όταν ο συνάδελφός σας στο γραφείο υποστηρίξει την αντίπαλη ομάδα από τη δική σας; Όταν οι γονείς σας αμφισβητήσουν τη «φωνάρα» της Άννας Βίσση που λατρεύετε; Γιατί νιώθετε κάτι δικό σας, κάτι που σας βοηθά ψυχικά και συναισθηματικά, να αμφισβητείται. Ένα κομμάτι του εαυτού σας.
Δεν πρόκειται συνεπώς, τόσο για θέμα πίστης αυτής καθ’ εαυτής, αλλά για θέμα ψυχής. Και συνακόλουθα βιωμάτων, εμπειριών ζωής και συναισθημάτων. Που την αποτελούν και την διαμορφώνουν ανάλογα. Η πίστη μας με λίγα λόγια είναι η ψυχή μας. Και πιστεύουμε σε ό,τι την κάνει σταθερότερη, δυνατότερη, εν τέλει ανθρώπινη. Που είναι και το ιδανικό για τον καθένα μας.
Μήπως, τελικά ο Άγιος Βασίλης όντως υπάρχει; Για ξανασκεφτείτε το. Μπορεί να εκπλαγείτε από την απάντηση…
[ad_2]
Source link
