Μόνικα Μελέκη: «Πιστεύω πως στη σκηνή είμαστε πολύ πιο αληθινοί από ότι στη ζωή»

Γράφει η Ειρήνη Αντωνίου

Η Μόνικα Μελέκη είναι μια ηθοποιός που όχι μόνο διαθέτει μεγάλο ταλέντο, αλλά και αξιοθαύματα χαρακτηριστικά ως άνθρωπος. Το υποκριτικό της ταλέντο είναι εμφανές εδώ και χρόνια και οι ερμηνείες της παρουσιάζουν ένα αξιοσημείωτο επίπεδο ωριμότητας. Η φωνή της έχει τη δύναμη να μαγεύει και να μεταφέρει το κοινό σε ένα μεγάλο ταξίδι. Όταν ανεβαίνει στη σκηνή το ταλέντο της λάμπει έντονα συνοδευόμενο από μια γνήσια ικανότητα να συνδέεται βαθιά με το κοινό. Η παρουσία της Μόνικας στην οθόνη ή στη σκηνή μπροστά σε ένα ζωντανό κοινό αποτελεί την απόδειξη της ικανότητας της και της σαγηνευτικής γοητείας της.

Η Μόνικα Μελέκη γεννήθηκε στο Πέρνικ της Βουλγαρίας. Σπούδασε Υποκριτική στο Ανώτατο Ινστιτούτο Θεατρικής Τέχνης της Βουλγαρίας και από το 1990 μέχρι σήμερα προσφέρει τις υπηρεσίες της στο Κυπριακό Θέατρο. Από το 2002 μέχρι σήμερα διδάσκει στα Θεατρικά Εργαστήρια για παιδιά, εφήβους και ενήλικες.

Μόνικα μου να σε καλωσορίσω πρώτα στο Larnakaonline και να σου πω ότι χαίρομαι που είσαι σήμερα μαζί μας. Μια μεγάλη ηθοποιός, αγαπημένη.

Μόνικα μου για αρχή μίλησε μας για τα πρώτα χρόνια της καριέρας σου.

«Πάμε πίσω στο μακρινό 1990…λες κι ήταν χτες …αλήθεια… ερχόμενοι την Κύπρο  από τις σπουδές μας εγώ και ο Ανδρέας με μια βαλίτσα στο χέρι και μ ένα παιδί μόλις 2 χρονών… ήρθαμε το καλοκαίρι του 1990 με τη σκέψη ότι θα επιστρέφαμε πίσω στη Βουλγαρία.  O Aντρέας σκηνοθέτουσε στο Σατιρικό Θέατρο το έργο «Το κράτος του Ττόφαλου» κι εγώ ήρθα απλά για το καλοκαίρι… Ο Αντρέας είχε την πρόταση να παραμείνει στο Σατιρικό Θέατρο και έτσι μείναμε όλη η οικογένεια… δεν ήταν εύκολο εννοείται … αλλά και σήμερα έπειτα από 34 χρόνια συνεχίζουν να είναι δύσκολα κάποια πράγματα με όμορφες στιγμές και με όλα τα πάνω και κάτω μας….τότε άρχισα να μαθαίνω και τα ελληνικά… θυμάμαι ότι έπρεπε να μεταφράζω και σε έναν σκηνοθέτη στο Σατιρικό Θέατρο ο οποίος ήταν από τη Ρωσία και μιας και ήξερα πολύ καλά ρωσικά έπρεπε να μεταφράζω από τα ρωσικά στα ελληνικά ενώ δεν ήξερα ελληνικά …έτσι ότι λεξούλες ήξερα με τη βοήθεια του Ανδρέα έσπασα το φράγμα σας γλώσσας και το πιο σημαντικό δεν ντρεπόμουν να κάνω λάθη, δεν ντρεπόμουν να δοκιμάζω και σίγουρα αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Στο σπίτι καθόμουν και μετάφραζα  μόνη μου κείμενα, ποίηση για να ξέρω τι σημαίνει και να μπορώ να ερμηνεύω και να κάνω πρόβες μόνη μου στο σπίτι. Το πρώτο ποίημα που έμαθα και μετάφρασα μόνη μου από τα ελληνικά στα βουλγαρικά για να ξέρω τι σημαίνει ήταν  «Τα Κεριά» του Καβάφη  «… του μέλλοντος οι μέρες στέκονται μπροστά σας σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα…» Πλέον τα σβησμένα τα κεράκια είναι πολύ περισσότερα και κανείς δεν ξέρει πόσα αναμμένα απομένουν…

Λίγο για τη ζωή σου με τον αγαπημένο Ανδρέα Μελέκη και τα παιδιά σας

«Με τον Αντρέα είμαστε μια ψυχή σε 2 σώματα. Είμαστε τόσο όμοιοι και τόσο διαφορετικοί ταυτόχρονα και αυτό μας ενώνει …ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Είμαστε και οι δύο πολύ αφοσιωμένοι στην οικογένεια μας, στα παιδιά μας και ταυτόχρονα πολύ αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουμε στο επάγγελμά μας… εγώ θα έλεγα στο λειτούργημά μας γιατί για μας το θέατρο είναι λειτούργημα …  Είμαστε 36 χρόνια παντρεμένοι και πάλι θα πω λες και ήταν χτες…»

Και πάμε στα πιο επαγγελματικά τώρα. Θεατρικό εργαστήρι. Πόσα χρόνια ασχολείσαι Μόνικα μου.

«Κατ’ αρχάς τολμώ να πω πως το θεατρικό εργαστήρι για παιδιά και εφήβους το έχουμε πρωτοξεκινήσει εγώ και ο Ανδρέας στο μακρινό 1997 όταν ήμασταν στο θέατρο της Λεμεσού το ΕΘΑΛ. Είχαμε την εμπειρία από τη Βουλγαρία – εγώ η ίδια έχω  πρωτοξεκινήσει από θεατρικό εργαστήρι στο θέατρο της πόλης μου και έτσι όταν ήρθαμε  Κύπρο τότε υπήρχαν μόνο οι ερασιτεχνικές ομάδες  για ενήλικες … και όχι θεατρικά εργαστήρια για τα παιδιά. Τότε όταν ήμασταν στην ΕΘΑΛ πρωτοξεκίνησε το πρώτο θεατρικό εργαστήρι μέσα στο θέατρο το οποίο το έκανε ο Ανδρέας .

Μετά με τον ερχομό μας στη Λάρνακα το 2000 ξεκινήσαμε μαζί το θεατρικό εργαστήρι του Θεάτρου Σκάλα το οποίο και  κάναμε μέχρι πρότινος, δηλαδή μέχρι που να αποχωρήσουμε από το Θέατρο Σκάλα, οπότε η συνέχεια για μένα  στο δικό μου θεατρικό εργαστήρι ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό .Η δουλειά με τα παιδιά και με τους εφήβους είναι μεγάλη ευθύνη… και σίγουρα δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα …δεν αρκεί να είσαι καλός ηθοποιός, σκηνοθέτης  η θεατρολόγος … είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό…. Πρέπει να είσαι καλός άνθρωπος… αυτά που αφήνεις μέσα στις παιδικές αθώες ψυχές θα μείνει εκεί για πάντα… πρέπει να είσαι παράδειγμα για τα παιδιά …πρέπει να ποιείς ήθος

… Αλλά και εσύ ο ίδιος πρέπει να έχεις ήθος … δεν μπορείς να μάθεις στους άλλους κάτι το οποίο δεν το έχεις εσύ… για αυτό και θέλω  να είμαι παράδειγμα και για τα παιδιά μου τα δικά μου τα βιολογικά ,αλλά και για τα παιδιά τα οποία  διδάσκω στο θεατρικό εργαστήρι… έχουν περάσει δεκάδες παιδιά μέσα από τα θεατρικά μας εργαστήρια και είμαι πολύ περήφανη για αυτα…. Γιατί όπως λέει και το τραγούδι «ηθοποιός σημαίνει φως…» Κάθε μάθημα ξεκινάει με το μότο «ένας για όλους και όλοι για ένα. Ότι και να κάνεις κάνε το με όλη σου την ψυχή…» οπότε ναι το θεατρικό εργαστήρι Μόνικας Μελέκη με το όνομα

«Ο Ναός της Μελπομένης» είναι πλέον γεγονός. Εδώ θα ήθελα να πω γιατί «Ο Ναός της Μελπομένης». Η Μελπομένη είναι μια από τις 9 μούσες και είναι η μούσα του θεάτρου πιο συγκεκριμένα είναι η μούσα της τραγωδίας. Το θέατρο είναι Ναός . Πρέπει να πω πως στη Βουλγαρία όταν τελειώναμε τις σπουδές μας και πηγαίναμε στο θέατρο για την πρώτη μας επαγγελματική δουλειά πριν από την παράσταση γινόταν το Βάπτισμα μας πλέον σαν επαγγελματίες και γινόταν το βάπτισμα της μούσας της Μελπομένης… κατι που δεν συμβαίνει  στην Κύπρο ή στην Ελλάδα ενώ η Μελπομένη η μούσα του θεάτρου προέρχεται από την ελληνική μυθολογία… γι’ αυτό και έδωσα αυτό το όνομα στο θεατρικό εργαστήρι…»

Πες μας λίγο ηλικίες των παιδιών εφήβων, ενηλίκων

«Το Θεατρικό εργαστήρι είναι για όλους!!! Ξεκινάμε με παιδιά από 3 χρονών μέχρι 18 και μετά υπάρχει και ομάδα ενηλίκων. Η κάθε ηλικία έχει τις δικές της απαιτήσεις. Η διδασκαλία σίγουρα γίνεται σύμφωνα με την ηλικία των παιδιών. Δεν σου κρύβω πως απολαμβάνω την κάθε ηλικία, αλλά  για μένα η μεγαλύτερη πρόκληση είναι τα παιδάκια 4-6. Αυτή η αθωότητα, αυτός ο ενθουσιασμός, αυτή η θέληση να μάθεις, η αγάπη  που βλέπεις στα μάτια των παιδιών είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Από την άλλη και η δουλειά με τους έφηβος έχει μια διαφορετική χάρη. Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τους εφήβους πάντα και τα μαθήματά μας είναι μια απόλαυση, μια  πρόκληση… ποτέ δεν ξέρεις τι θα γεννηθεί μέσα σε ένα μάθημα κι αυτό είναι το υπέροχο, αυτό είναι το ταξίδι . Είμαι πολύ ευτυχισμένη και πολύ περήφανη και πολύ χαρούμενη που έχω αυτή την ευκαιρία να διδάσκω».

Τι είναι για σένα το θέατρο

«Αχ, μεγάλη κουβέντα. Το θέατρο είναι το δεύτερο μου , να μην πω το πρώτο μου σπίτι..  είναι η ζωή μου όλη… για κάποιους μπορεί να ακούγεται κλισέ για μένα όμως είναι η πραγματικότητα… ξυπνάω και κοιμάμαι με τη σκέψη για το θέατρο, ο κάθε ρόλος είναι ένα καινούργιο ταξίδι… κάθε ρόλος ένα καινούργιο μάθημα για μένα.. η κάθε παράσταση μια καινούργια ζωή και ναι, είμαστε τυχεροί οι ηθοποιοί γιατί  εκεί στη σκηνή μπορούμε να είμαστε τα πάντα ,πραγματικά τα πάντα… Και εδώ θα σου εκμυστηρευτώ κάτι πιστεύω πως στη σκηνή είμαστε πολύ πιο αληθινοί από ότι στη ζωή και θα σου πω γιατί… στη ζωή πολλές φορές αναγκαζόμαστε να βάζουμε μάσκα, να μη δείξουμε τον πόνο, τη θλίψη, την απογοήτευση, τη λύπη …στη σκηνή όμως μπαίνεις μέσα στο ρόλο ζεις τα συναισθήματα του ρόλου μέσα από τα δικά σου συναισθήματα και  δε φοβάσαι… εκεί θα κριθείς μόνο σαν ηθοποιός αν κατάφερες να μεταφέρεις, να μεταδώσεις το ρόλο στο κοινό, αλλά δεν θα κριθείς σαν άνθρωπος… ενώ στη ζωή ο καθένας μπορεί να σου βάλει μια ταμπέλα η οποία μπορεί να μην έχει καμία σχέση με αυτό που είσαι, γιατί ο καθένας βλέπει σε μας αυτό που είναι ο ίδιος…»

Tι προτιμάς να παίζεις τηλεόραση ή θέατρο γιατί πάντα ακούμε όλους τους ηθοποιούς να λένε ότι αγαπάνε το θέατρο;

Θα σου πω και το θέατρο και η τηλεόραση είναι μέρος του επαγγέλματος, είναι μέρος του λειτουργήματος… δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Απλά είναι διαφορετικός ο τρόπος που δουλεύεις. Σίγουρα στο θέατρο εξαρτάσαι εξολοκλήρου από σένα… εκεί κάθε παράσταση είναι ζωντανή, κάθε παράσταση εξαρτάται από το κοινό, από την επικοινωνία σου με το κοινό και είναι κάτι που το ζεις μια φορά. Στην τηλεόραση δεν εξαρτώνται όλα από σένα… εκεί μια σκηνή μπορεί να γυριστεί πολλές φορές και μπορεί να κρατηθεί εκείνη η σκηνή στην οποία μπορεί να μην ήταν η καλύτερή σου, γιατί εξαρτάται και από τα τεχνικά μέσα ,εκεί εξαρτάσαι επίσης από το φωτισμό, από το πλάνο το οποίο θα σου πάρουν… από πολλά πράγματα.. οπότε ναι νομίζω πως αυτός είναι ο λόγος που ηθοποιός νιώθει πιο ασφαλής ας το πούμε μέσα στο θέατρο, αλλά ναι και η τηλεόραση έχει τη δική της τη μαγεία και δεν τα ξεχωρίζω. Όπως σου είπα κι αυτό που λέω και στα παιδιά»… ό τι και να κάνεις κάνε το με όλη σου την ψυχή» και εγώ αυτό κάνω πάντα. Δεν έχω ξεχωρίσει ποτέ τους ρόλους, δεν λέω ποτέ αυτός είναι μικρός ,επομένως  δεν θα δώσω όλο μου το είναι και αυτός είναι μεγάλος θα πρέπει να παίξω. Όχι για μένα όλοι οι ρόλοι είναι το ίδιο και όπως έχει πει ένας μεγάλους Άγγλος ηθοποιός ο Λόρενς Ολίβιε «δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι ρόλοι υπάρχουν μικροί και μεγάλοι ηθοποιοί»…

 Οι δυσκολίες του χώρου που αντιμετωπίζετε ποιες είναι οι απαιτήσεις αλλά και οι θυσίες μιας τέτοιας προσπάθειας;

«Καταρχάς η πρώτη και η πιο βασική δυσκολία είναι πως δεν έχεις μόνιμη δουλειά, δεν ξέρεις ποτέ τι θα έχεις την επόμενη σεζόν, αν θα έχεις τηλεόραση ή αν θα ‘χεις θέατρο, αν θα έχεις μόνο μια παράσταση μέσα στη σεζόν …αυτό είναι κάτι το οποίο δυστυχώς δεν το έχουμε, άρα αυτή είναι η  πρώτη κι πιο βασική δυσκολία η ανασφάλεια. Μετά για μένα η δυσκολία είναι, ότι όταν δουλεύεις σε μια παράσταση είναι μια ομαδική δουλειά και εκεί παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η χημεία με την ομάδα η χημεία με τους ανθρώπους που θα δουλέψεις ,διότι πρέπει να βγει ένα αποτέλεσμα και οι άνθρωποι όλοι πρέπει να παίξουν  «ένας για όλους και όλοι για ένα». Οπότε ναι καταλαβαίνεις πως αυτό είναι μια πολύ βασική δυσκολία. Από την άλλη οι θυσίες είναι πολλές …εγώ μπορώ να πω για τις δικές μου θυσίες οι οποίες ήταν- πολλές φορές να μην πάω στη γιορτή του παιδιού μου γιατί είχα πρόβα ή παράσταση. Είναι κάτι για το οποίο μετανιώνω… πολλές φορές αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο… αλλά από την άλλη είναι η ζωή μας ,και τα παιδιά μας το καταλαβαίνουν αργά η γρήγορα…»

Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές αλλά και ανθρώπινες στιγμές που κρατάτε πιο έντονα στη μνήμη σας;

Εγώ πιστεύω πως τα δυο καλλιτεχνικά και ανθρώπινα είναι στιγμές που πάνε χέρι – χέρι… δεν μπορείς να είσαι καλλιτέχνης αν δεν είσαι άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Σίγουρα στο καθετί που κάνεις δίνεις την ψυχή σου ,είναι τα  συναισθήματά σου, το σώμα σου, τα δάκρυά σου ,…το γέλιο σου οπότε ναι η κάθε επιτυχία χαράζεται βαθιά μέσα στην ψυχή σου, εκείνο το χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης ,τη νύχτα πέφτεις να κοιμηθείς και λες τα κατάφερα πάλι… και από την άλλη όταν δεν τα καταφέρεις εκεί είναι και το μεγαλύτερο μάθημα κι αναρωτιέσαι τι έφτιαξε και δεν κατάφερες να μπεις μέσα στις καρδιές του κόσμου με το ρόλο που ερμήνευσες. Αυτό είναι… ο ηθοποιός δεν επαναπαύεται ποτέ, δεν είναι μόνο οι ώρες που δουλεύεις για το ρόλο στην πρόβα η η ώρα που είναι για την παράσταση… ο ρόλος δουλεύεται μέσα σου και όλο το υπόλοιπο εικοσιτετράωρο…, αλλά είπαμε αυτό επιλέξαμε αυτό αγαπήσαμε ,αυτή είναι η ζωή μας και το απολαμβάνουμε…

Τα επόμενα σχέδια και όνειρά σας;

«Είμαι από τους ανθρώπους που ζω το  τώρα …δεν γυρίζω πίσω και δεν κοιτάζω μπροστά… γιατί.. Διότι αυτό που κάνω σήμερα είναι αυτό που θα μου φέρει το αύριο …θέατρο με τα παιδιά και για τα παιδιά…θέατρο με τους μεγάλους και για τους μεγάλους. Και πολλά ταξίδια… και μιας και τα παιδιά μου μεγαλώνουν… περιμένω και τη στιγμή που θα γίνω γιαγιά…»

Βλέπουμε ότι οι νέοι αγαπούν την υποκριτική υπάρχει ενδιαφέρον στη λάρνακα

«Θα σου πω… ζούμε σε δύσκολες εποχές… οι νέοι σήμερα  θέλουν τα πράγματα να γίνονται εύκολα ,δεν έχουν μάθει τις δυσκολίες έτσι όπως τις έχουμε μάθει εμείς. Και όταν επιλέγουν ένα επάγγελμα ,το επιλέγουν πάντα με γνώμονα αν θα έχουν δουλειά, αν θα έχουν πολλά λεφτά, αν ….το θέατρο δυστυχώς δεν λειτουργεί έτσι. Εκείνο το πράγμα που πάντα ρωτάω τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με την υποκριτική είναι «τι αγαπάς περισσότερο, το θέατρο μέσα σου ή τον εαυτό σου μέσα στο θέατρο» και αν η απάντηση είναι τον εαυτό μου μέσα στο θέατρο του λέω μην ασχοληθείς, δεν είναι για σένα… «

Και για να κλείσουμε την κουβέντα μας τι θέλετε να πείτε στα νέα παιδιά που αγαπούν το θέατρο;

Απλά  «ό τι και να κάνεις κάνε το με όλη σου την ψυχή».

Μόνικα μου να σε ευχαριστήσω που ήσουνα μαζί μας, καλή δουλειά και καλή συνέχεια σε αυτό που κάνεις και αγαπάς τόσο πολύ.!!!!!