Συνεχίζοντας την προβολή ποιητών που κατάγονται ή έχουν σχέση με τη Λάρνακα θα αναφερθώ σήμερα σε μια βέρα Σκαλιώτισσα, την Ιωάννα Πιτσιλλή, Ioanna Pitsilli, Καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας στο Λύκειο Βεργίνας.
Η Ιωάννα, παρά το νεαρό της ηλικίας, έχει στο ενεργητικό της μια καθόλου ευκαταφρόνητη λογοτεχνική παραγωγή. Μια ποιητική συλλογή με τίτλο «Ράβδοι πλαστελίνης» σε μορφή e-book, Μια συλλογή 20 διηγημάτων με τίτλο «Αλά Μπρατσέτα», που κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο «Ευγνώμων», Τέσσερα θεατρικά έργα, Τους στίχους στον ύμνο για τον ήρωα Πετράκη Κυπριανού «Μια Άνοιξη γεννιέται», Το ποίημα «Μια νύφη μες τα τζύμματα», το οποίο μελοποιήθηκε από τα παιδιά της Δ’ τάξης του Β’ Δημοτικού Σχολείου Ξυλοτύμπου, στα πλαίσια του διαγωνισμού «Κύπρος Ελλάδα ομογένεια, εκπαιδευτικές γέφυρες». Τέλος, διατηρεί τη στήλη «Γράμματα στην Έθελ» για το περιοδικό «L.A Voice» της Λάρνακας. Αγαπημένοι της ποιητές ο Κώστας Βάρναλης και ο Αλεξανδρινός Κωνσταντίνος Καβάφης.
Από την ποιητική συλλογή «Ράβδοι πλαστεσίνης», επέλεξα τα πιο κάτω τρία ποιήματα. Γεμάτα από νεανική ευαισθησία, αλήθεια και ευγένεια αισθημάτων και ένα λεπτό ρομαντισμό, δημιουργούν ένα σύμπαν φωτεινών εικόνων.
Λείπεις
Όλα μου λείπουν από σένα
μα πιο πολύ η αύρα σου η θετική
και κείνη η σιγουριά που έντυνες μια – μια τις λέξεις.
«Όλα θα πάνε καλά», μου έλεγες.
Και εκείνο το «Δεν θέλω να φοβάσαι»
αναμετριόταν στα ίσα με τους εφιάλτες μου
κάτι στοιχειωμένα βράδια.
Βράδια που έστηναν χορό
άσχημες γριές μάγισσες
στη μέση της αυλής μου.
Ξυλοπόδαρος
Ένας ξυλοπόδαρος μαγεύει τα παιδιά
στη μέση της πλατείας.
Η μέρα είναι χειμωνιάτικη
μα έχει έναν ήλιο ζεστό σαν την αγάπη.
Πλησιάζω διστακτικά
μου χαρίζει ένα κόκκινο μπαλόνι.
Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου
ένα ροζ χαμόγελο από τα παιδικά μου.
Σκύβει πάνω από τις τεχνητές προσθήκες του
με παίρνει αγκαλιά
η αγκαλιά μυρίζει καραμέλες βουτύρου.
Κλαίω με αναφιλητά και αυτός μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
Ασημένιες πούλιες
Ώρα βασιλέματος παρά.
Σε ρωτάω αν μπορείς να διακρίνεις
τη λυγερόκορμη μπαλαρίνα που κάνει πιρουέτες
πάνω σε μια του ήλιου αχτίδα.
Στρέφω το βλέμμα μου ψηλά
με το δεξί μου χέρι σου κάνω νόημα
προς τα που να κοιτάξεις.
Χαμογελάς γλυκά και με ρωτάς
αν της πηγαίνει η βολάν φούστα με τις ασημένιες πούλιες.
Με ένα κούνημα του κεφαλιού, σου απαντάω «ναι» και μένω
να κοιτώ σαν μαγεμένη του ήλιου τη μπάρα.
Λέμε και οι δυο πως η μπαλαρίνα μας
έχει τα πιο όμορφα μάτια που είδαμε ποτέ
μάτια στο χρώμα του δειλινού που δίνει
ένα φιλί στη νύχτα.
Μετά γέρνεις και με φιλάς
και αφήνεις πάνω στη φούστα μου μια δωδεκάδα ασημένιες πούλιες.
Ώρα βασιλέματος παρά.
Πηγή: Σωκράτης Αντωνιάδης (Σκαλιώτικες Αναδρομές)
