Την Κυριακή, 2 Οκτωβρίου του 2011 έγιναν κοντά στο Μεσαιωνικό Κάστρο, τα αποκαλυπτήρια του φτερωτού Λέοντα της Βενετίας, του επίσημου οικόσημου της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας κατά την περίοδο του Μεσαίωνα. Ο θρυλικός Λέων της πόλης του Αγίου Μάρκου, παραμένει και σήμερα το σύμβολο του Δήμου της Βενετίας.
Με την αποκάλυψη του μαρμάρινου μνημείου, από τους Δημάρχους των δύο πόλεων,ολοκληρώθηκε η επίσημη διαδικασία της αδελφοποίησης μεταξύ Λάρνακας και Βενετίας που είχε ξεκινήσει τον Μάιο του 2010. Πρόκειται για μια συμβολική πρωτοβουλία, που σκοπό έχει να υπενθυμίσει τους στενούς ιστορικούς δεσμούς που συνδέουν τη Βενετία με την Κύπρο και ιδιαίτερα με τη Λάρνακα.
Στην περίοδο της Βενετοκρατίας που κράτησε 82 χρόνια, από το 1489 έως το 1571, η Λάρνακα είχε το προνόμιο της πολιτικής εύνοιας των Ενετών. Οι λόγοι ήταν καθαρά οικονομικοί, αφού η εκμετάλλευση των αλυκών και η καθιέρωση του λιμανιού της Λάρνακας ως του κύριου διακομιστικού εμπορικού λιμανιού της Κύπρου, άλλαξε την ιστορική μοίρα της Λάρνακας. Οι συνοικίες του παλιού Λάρνακα, όπως λεγόταν, δηλαδή της Σωτήρας, της Χρυσοπολίτισσας και του Άϊ Γιάννη δημιουργήθηκαν την περίοδο αυτή. Κοντά στη Σωτήρα βρισκόταν το Ενετικό διοικητήριο (περιοχή Τούζλα), ενώ ένας άλλος οικισμός από τη εποχή της Φραγκοκρατίας, με το όνομα Salines (Αλυκές), γύρω από τον Άγιο Λάζαρο και στην παραλία, άρχισε να απλώνεται γεωγραφικά και πληθυσμιακά, εξαιτίας του εμπορίου του άλατος που γινόταν από το λιμάνι. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι η δημιουργία και η σταδιακή ανάπτυξη της σημερινής πόλης έχει την αφετηρία της στην περίοδο αυτή. Προηγουμένως η Λάρνακα ήταν ένα μικρό χωριό, τόσο σε έκταση, όσο και σε πληθυσμό.
Το βενετσιάνικο λιοντάρι εμφανίζεται σε δύο διαφορετικές μορφές. Το ένα είναι ως φτερωτό ζώο που στηρίζεται στο νερό, για να συμβολίσει την κυριαρχία πάνω στις θάλασσες, κρατώντας το Ευαγγέλιο του Αγίου Μάρκου κάτω από ένα πόδι. Αυτά τα ζώα
βρίσκονται σε όλη τη Μεσόγειο, συνήθως πάνω σε μια κλασική πέτρινη στήλη. Η άλλη μορφή είναι γνωστή ως το λιοντάρι "in moleca", με τη μορφή καβουριού. Εδώ το λιοντάρι απεικονίζεται ολοπρόσωπο με τα φτερά του κυκλωμένα γύρω από το κεφάλι
και μοιάζουν με τις δαγκάνες ενός καρκινοειδούς. Βγαίνει από το νερό, έτσι ώστε το λιοντάρι να σχετίζεται με τη λιμνοθάλασσα και την πόλη, ενώ το όρθιο φτερωτό λιοντάρι πιστεύεται ότι σχετίζεται περισσότερο με το ενετικό έδαφος γύρω από τη Μεσόγειο.
Πρόκειται για ένα γλυπτό έργο του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα. Το συγκεκριμένο άγαλμα έγινε μετά από αντιγραφή ενός άλλου και κοσμούσε την αυλή μιας βενετσιάνικης βίλας.
Σύμφωνα με μια παράδοσή, για τους εορτασμού της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας που επανεμφανίστηκαν μεταξύ των Παγκοσμίων Πολέμων, κατά το πρώτο μισό του ΄900 σκαλίστηκαν πολλά τέτοια λιοντάρια για να επανατοποθετούνταν εκεί από όπου είχαν αφαιρεθεί ή καταστραφεί. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και εκείνα που βρίσκονται στην πρόσοψη της “Magazen del Megio”, στα εξωτερικά τοίχοι του “Arsenale”, στην “Porta della Carta” στο Παλάτι των Δόγηδων. Τα περισσότερα από αυτά είναι σκαλισμένα από τον ενετό διάσημο γλύπτη Francesco Scarpabolla (γεννηθείς το 1902 και αποθανών το 1999).
Δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι το Λέοντας που δωρίστηκε στην Λάρνακα είναι του γλύπτη Francesco Scarpabolla, αλλά σίγουρα εντάσσεται στην παράδοση για τους εορτασμούς της αρχαίας δόξας της Γαληνοτάτης.
Στις φωτογραφίες, ο λεοντας στη μικρή αποβάθρα και ο χρυσός λεοντας στο τόξο του καθεδρικού του Αγίου Μάρκου στη Βενετία.
Εικόνες: Τάσος Ανασταση
