Γράφει η Κατερίνα Μιχαήλ
Ενώ η εγκυμοσύνη εξυπακούει τη ζωή ξαφνικά μια γυναίκα, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη γέννηση του θανάτου. Ενώ αφορά ένα συχνό αριθμητικά φαινόμενο, ειδικά στο πρώτο τρίμηνο της κύησης, εντούτοις ποιοτικά σημαίνει πολλά.
Κι όμως η γυναίκα που μόλις απέβαλε έχει ένα σωρό συναισθήματα και σκέψεις που καλείται να διαχειριστεί. Μια γυναίκα δεν αποβάλει μόνο το παιδί που μεγαλώνει στο σώμα της… συνάμα χάνει ένα κομμάτι της μητρότητας της ειδικά αν είναι η πρώτη εγκυμοσύνη, χάνει κομμάτια από τα όνειρα και τις προσδοκίες της, αν δεν είναι η πρώτη αποβολή χάνει και την ελπίδα να σφίξει στην αγκαλιά της ένα δικό της παιδί. Παράλληλα το ζευγάρι χάνει την ευκαιρία να βιώσει την εξέλιξη της σχέσης τους στα μάτια ενός δικού τους παιδιού.
Η αποβολή δεν είναι μια απλή ιατρική διαδικασία. Η γυναίκα που αποβάλει κατακλύζεται από συναισθήματα άγχους, φόβου, ενοχών, θυμού, στεναχώριας και θλίψης. Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που νιώθουν να περνούν μόνες τους την αποβολή.
«Μην μαραζώνεις θα κάνεις άλλο. Είσαι νέα θα ξανα μείνεις έγκυος. Τυχαίνει σε πολλές…και η κόρη της θείας μου, η φίλη της φίλης μου, η γειτόνισσα ….τους έτυχε μην νομίζεις αλλά τώρα έχουν παιδιά. Να σου πω ίσως να αλλάξεις γυναικολόγο; Εντάξει στην ηλικία σου θα ήταν φυσιολογικό…άργησες αλλά να σου πω μπορείς να υιοθετήσεις.» Πόσες φορές ακούγονται όλες αυτές οι αποκρίσεις όταν μια γυναίκα αποβάλει;
Όλες οι πιο πάνω αποκρίσεις από το υποστηρικτικό πλαίσιο καθώς και η κλειστότητα πολλές φορές των συντρόφων τους τις βυθίζουν στο κομμάτι της μοναξιάς. Για τη γυναίκα που απέβαλε, η αποβολή θα είναι πλέον ένα κομμάτι από τη δική της ιστορία έστω και αν αυτό το πένθος βρίσκεται στην εξωτερική σιωπή. Δεν μπορεί να ξεχάσει εύκολα τον ήχο της καρδιάς που άκουγε κατά την εξέταση. Δεν μπορεί εύκολα να αποχωριστεί τους υπέρηχους. Δεν μπορεί απλά και εύκολα να διαγράψει τα όνειρα που είχε για το πως θα έμοιαζε το παιδί που θα γεννούσε. Δεν μπορεί εύκολα να ξεχάσει, αν είδε, το νεκρό παιδί της.
Θα ήταν λειτουργικό αν δινόταν ο χώρος και ο χρόνος σε μια γυναίκα να πενθήσει με τον δικό της τρόπο, να επεξεργαστεί τα δικά της συναισθήματα απώλειας, να μοιραστεί τις σκέψεις και τα συναισθήματα της έτσι χωρίς πρέπει ή λύσεις και να καταφέρει η ίδια να ξαναονειρευτεί χωρίς να στοιχειώνεται από την/τις προηγούμενη/ες εμπειρία/ες αποβολής/ων.
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
ΠΣΨΘ / ECP / EFTA
