Ο Ηλίας Σπυρίδωνος ήτα ποδοσφαιριστής της Ανόρθωσης από το 1975 μέχρι το 1982 και σημείωσε πως «ήταν δύσκολα χρόνια αφού μετά την τουρκική εισβολή δεν είχαμε μπάλες για να παίξουν οι ποδοσφαιριστές, δεν υπήρχαν γήπεδα για προπόνηση και ούτε αθλητικό υλικό, μετακινούμαστε συνεχώς και επειδή δεν υπήρχαν τότε αρκετά αυτοκίνητα οι πιο πολλοί έκαναν ώτο-στοπ για να διακινηθούν. Ήταν πολύ δύσκολοι καιροί και η προσωρινή έδρα της Ανόρθωσης ήταν σε αρκετούς χώρους μεταξύ των οποίων το Δασάκι Αχνας, το ΓΣΖ, το Παραλίμνι, το Τσίρειο στάδιο, την Αραδίππου και το Δάλι».

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο κ. Σπυρίδωνος είπε πως «ο Θεός είχε δώσει τότε στους ποδοσφαιριστές ένα προνόμιο, να αγωνιστούμε για την Ανόρθωση, για την Αμμόχωστο και ήταν ευτυχία για όλους να αγωνιστείς σε δύσκολα χρόνια και να κρατήσεις όρθια την ομάδα. Είμαστε τυχεροί, εγώ σε ηλικία 17 ετών τότε, που μας δόθηκε η ευκαιρία να στηρίξουμε την Ανόρθωση, αφού είμαστε όλοι Βαρωσιώτες και Ανορθωσιάτες, και έμειναν όλοι όσοι έπαιζαν τότε, δεν λιποτάκτησε και δεν έφυγε κανένας, χωρίς λεφτά και χωρίς να έχουμε τα απαραίτητα».

Σημείωσε ακόμα ότι «όλοι οι ποδοσφαιριστές έκαναν προσωπικές θυσίες αφού αρκετοί από εμάς φεύγαμε από το Δασάκι της Αχνας, πηγαίναμε περπατητοί μέχρι την Ορμήδεια και από εκεί με ώτο-στοπ να πάμε στη Λάρνακα και μετά την προπόνηση επιστροφή με τον ίδιο τρόπο».

Ο Κωστάκης Κοκκινής που σε ηλικία 16 ετών ξεκίνησε ως ποδοσφαιριστής και από  το 1965 μέχρι και το 1972 ήταν αρχηγός της Ανόρθωσης ανέφερε στο ΚΥΠΕ πως «ήταν ευτυχία για μένα να τελειώσω την καριέρα μου το 1971-72 ως αρχηγός της Ανόρθωσης και ευτύχησα να με ψηφίσει ο κόσμος, στα 100χρονα της ομάδας, στους πέντε καλύτερους παίκτες του αιώνα».

Σε άλλη ερώτηση απάντησε πως «ήταν μεγάλο πλήγμα που χάσαμε την Αμμόχωστο αφού χάνοντας την πόλη, χάθηκαν και οι ομάδες. Τότε ήταν πολύ δύσκολα χρόνια για όλα τα προσφυγικά σωματεία και ειδικά για τις μεγάλες ομάδες που ήταν πρώτες και διεκδικούσαν πρωταθλήματα όπως η Ανόρθωση».

Οσον αφορά την προπόνηση των ποδοσφαιριστών μετά την τουρκική εισβολή και την προσφυγιά, ο κ. Κοκκινής είπε ότι «οι ποδοσφαιριστές προπονούνταν 2-3 φορές στη Λάρνακα, τη Λεμεσό, τη Πάφο και τη Λάρνακα με τον πόθο να παίξουν με την ομάδα. Τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή, που δεν είχαμε γήπεδα, μεταβαίναμε στις Βρετανικές Βάσεις για να προπονηθούμε στο χόρτο».

Ανέφερε ακόμα ότι «η δύναμη της Ανόρθωσης φαίνεται από το γεγονός ότι παρά τα δύσκολα χρόνια κατάφερε να αποκτήσει το δικό της γήπεδο, να πάρει πρωταθλήματα, να είναι, ως προσφυγικό Σωματείο στην Κύπρο, μια από τις πρώτες ομάδες, ενώ ο κόσμος της κατάφερε να την κρατήσει όρθια και ζωντανή».

Ο Αρτέμης Θεοχάρους άρχισε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Ανόρθωση σε ηλικία 17 ετών, παρέμεινε ποδοσφαιριστής από το 1968 μέχρι το 1980, και έζησε όπως είπε «τα τραγικά γεγονότα του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής τον μαύρο Ιούλη του 1974. Εγώ και η οικογένεια μου όπως και χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες μας πήραμε το δρόμο της προσφυγιάς και της αβεβαιότητας για το αύριο».

Πρόσθεσε πως «είμαι περήφανος γιατί έτυχε να είμαι ένα από τα άτομα που, όταν η Ανόρθωση μεταφέρθηκε λόγω προσφυγιάς στη Λάρνακα, έπαιξα ως  ποδοσφαιριστής στην ομάδα τα πρώτα πέτρινα χρόνια της προσφυγιάς. Τότε παίζαμε για τη φανέλα και χωρίς χρήματα αφού αυτή ήταν η έκκληση του τότε Προέδρου Τάκη Πελεκάνου, προκειμένου να ξεκινήσουν προπονήσεις στην Ανόρθωση για να συνεχίσει η ομάδα την πορεία της».

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση ο κ. Θεοχάρους είπε ότι «τότε στην προσφυγιά δεν υπήρχε γήπεδο για να παίξουμε, αρχίσαμε τις προπονήσεις τον πρώτο χρόνο στο παλιό ΓΣΖ, στο Τσίρειο Στάδιο και σε άλλα κοινοτικά γήπεδα. Ακόμα τότε δεν είχαμε τα μέσα για να αθλούμαστε και χρησιμοποιούσαμε διάφορα αντικείμενα, όπως κυλίνδρους υγραερίου για βάρη, και κώνους για τρέξιμο ζιγκ ζαγκ».

Πρόσθεσε επίσης πως «τον πρώτο χρόνο μετά την εισβολή, ένα αυτοκίνητο που είχαν φέρει οι γονείς μου από την Αμμόχωστο, χρησιμοποιείτο ως αποδυτήρια της Ανόρθωσης, αφού μέσα υπήρχαν το δίχτυ με τις μπάλες, τα χρωματιστά της ομάδας και διάφορα άλλα αντικείμενα που χρησιμοποιούσαμε για προπόνηση. Τα προβλήματα που αντιμετώπισε τότε η ομάδα αλλά και οι ποδοσφαιριστές ήταν τεράστια, λόγω του ξεριζωμού, των οικονομικών, οικογενειακών και άλλων προβλημάτων που υπήρχαν λόγω της εισβολής και της προσφυγιάς».

Οι ποδοσφαιριστές τότε, συνέχισε «ήταν διασκορπισμένοι σε όλες τις πόλεις της ελεύθερης Κύπρου και βρισκόμασταν στη Λάρνακα, που ουσιαστικά ήταν το κέντρο για τις προπονήσεις της ομάδας. Η έλλειψη Σωματείου ήταν επίσης μεγάλο πρόβλημα αφού δεν μπορούσαμε να συγκεντρωθούμε, αλλά σιγά-σιγά και με αρκετές αλλαγές στη στέγαση του, καταφέραμε να αποκτήσουμε τον δικό μας χώρο».

Ο Αρτέμης Θεοχάρους, ο οποίος από το 1984 και για τέσσερα χρόνια εργάστηκε ως βοηθός προπονητής της πρώτης ομάδας αλλά και υπηρεσιακός προπονητής όταν χρειάστηκε, αναφέρθηκε και στους «αιμοδότες» της Ανόρθωσης και σημείωσε πως «ήταν αρκετά τα άτομα που βοήθησαν με διάφορους τρόπους, οικονομικά και άλλους, την ομάδα για να ορθοποδήσει.  Την ίδια ώρα ο προσφυγικός κόσμος, παρά τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετώπιζαν μετά την προσφυγιά, στήριξε την ομάδα και υπήρχαν εποχές που γέμιζαν τα γήπεδα όταν έπαιζε η Ανόρθωση»