Της Κατερίνας Μιχαήλ
Όταν αρχίζεις να αποφεύγεις για να μην την ξανασυνάντησεις…. όταν φοβάσαι πως δεν θα τα καταφέρεις …. όταν η ζωή σου εγκλωβίζεται από τις κρίσεις.
«Ξύπνησα και ήταν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως σήμερα θα άφηνα όλες τις υποχρεώσεις μου στην άκρη. Πέρασε καιρός από τότε που απολάμβανα τον καφέ μου κοντά στη θάλασσα. Πέρασε καιρός να πιω εκείνο τον αρωματισμένο γλυκό καφέ, να γελάσω παρέα με τον σύντροφο μου και να συναντήσω φίλους να τα πούμε παρέα. Ντύθηκα και κατηφόρισα στην παραλία. Αυτή η μυρωδιά του ιωδίου μου γέμιζε τα πνευμόνια. Καθίσαμε στο αγαπημένο καφέ. Επιτέλους! Ήρθε η στιγμή να ακουμπήσει τα χείλη μου και όλες οι γεύσεις και τα αρώματα. Μιλούσαμε…θυμηθήκαμε ιστορίες. Μέσα στα γέλια ένιωσα κάτι να φουντώνει από το στήθος και να ανεβαίνει στον λαιμό. Ξαφνικά το κεφάλι μου χανόταν σε μια χοάνη. Ένιωσα μια απρόσμενη αδυναμία και έξαρση μαζί. Ήθελα να κρυφτώ μήπως φύγει όλο αυτό μα δεν μπορούσα. Με κοιτούσαν όλοι. Τόλμησα να σηκωθώ μα δεν τα κατάφερα. Όλο αυτό το κύμα με έπνιγε.
Χάθηκαν όλα από το βλέμμα μου και μαζί χανόμουν και γω. Ένιωθα πως ήταν το τέλος. Με κουβάλησαν μέχρι το νοσοκομείο αν και άρχισα να γίνομαι καλύτερα. Δεν μπορούσα να εξηγήσω τι έπαθα. Τα συμπτώματα ήταν τόσα πολλά αλλά αυτά που κυριαρχούσαν ήταν το πνίξιμο που ένιωθα και η αίσθηση ότι πέθαινα. Ευτυχώς δεν με κράτησαν αλλά μου είπαν να πάω να κοιμηθώ μετά από μια ένεση. Δεν ξέρω αν ήταν ευτυχώς δηλαδή γιατί φοβόμουν μήπως έρθει ξανά. Πήγα σπίτι. Ένιωθα απογοήτευση. Μια τόσο όμορφη γιατί χάλασε; Χάλασα και τη μέρα σε όλους γύρω μου. Ένιωθα ενοχές. Πως θα μπορούσα να το διορθώσω όλο αυτό. Από την άλλη προβληματιζόμουν και αγχωνόμουν. Μήπως η υγεία μου δεν πάει καλά; Τότε ήταν η αρχή. Ξεκίνησα ένα ταξίδι ιατρικών εξετάσεων.
Επισκέψεις σε γιατρούς, αναλύσεις, υπερηχογραφήματα. Από την μια παραπομπή στην άλλη. Μου εξηγούσαν πως έπρεπε να γίνει σωστή διερεύνηση. Και είχαν δίκιο. Ήταν κάτι που το ήθελα και γω γιατί το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να ξαναβιώσω εκείνο το κύμα πνιγμού. Πήρε καιρό. Οι εξετάσεις τέλειωσαν και ήταν όλα εντάξει. Τι πρέπει να κάνω; Με συμβούλεψαν να πάω σε κάποιο ειδικό να μιλήσω για εμένα γιατί φαίνεται πως έχω άγχος. Γύριζαν πολλά μες το μυαλό μου. Ήξερα πώς να πάω να σε ένα ειδικό ίσως με βοηθούσε, αφού άλλωστε μου το είπε και ο γιατρός.
Αλλά τι πρόβλημα είναι αυτό; Δεν είναι ντροπή να με δει κάποιος να μπαίνω σε ένα γραφείο κάποιου ειδικού; Οι μέρες κυλούσαν αυτό όμως που πραγματικά με ένοιαζε ήταν να μην νιώσω ξανά εκείνο τον πνιγμό. Πήρα τη μεγάλη απόφαση και πήγα. Δεν ήταν όπως το φανταζόμουν. Εκεί έκανα κουβέντες που άξιζαν. Τέλειωνε η ώρα και ένιωθα ότι κάθε φορά γνώριζα εμένα. Είδα πολλά από μια διαφορετική οπτική και έμαθα πολλά αθέατα κομμάτια μου. Μα πάνω από όλα έμαθα πως ο πνιγμός μου ονομαζόταν κρίση πανικού. Μέχρι τότε την είχα εχθρό σήμερα τη λέω σύμμαχο. Ξέρω πως αν έρθει σημαίνει πως κάτι άφησα πίσω σε εμένα. Ποτέ το σώμα μου δεν θα στρεφόταν εναντίον μου. Εγώ ο ίδιος είμαι η πηγή ευεξίας μου».
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Οικογενειακή Σύμβουλος
Σύμβουλος Ζευγαριών
Κοινωνιολόγος
ECP / ΠΣΨΘ / EFTA
τηλ.96409488
