Για τη ζωή της 4.5 μήνες μετά την εφιαλτική εμπειρία με την COVID19 μιλάει ασθενής, η οποία αυτή την περίοδο διανύει την εποχή του long covid. Πρόκειται για μια εμπειρία που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, την ώρα που η μετάλλαξη Δέλτα σαρώνει.
Τα λόγια πιο κάτω είναι λόγια της ίδιας της γυναίκας και τα δημοσιεύει αυτούσια ο Δρ.Μιχάλης Παγώνης, αφού έλαβε την άδειά της.
Αυτούσια η περιγραφή της γυναίκας:
«Δική της περιγραφή, δικά της λόγια, δημοσίευση με την άδειά της.
«Στις 11 Μαρτίου 2021 το βράδυ άρχισε να με ενοχλεί λίγο ο λαιμός μου και με έπιασε ξερόβηχας. Επειδή φυλαγόμουν πολύ και κυκλοφορούσα με ποδήλατο, υπέθεσα ότι κρύωσα.
Ωστόσο την επόμενη μέρα ένιωσα κόπωση και είχα δέκατα. Επικοινώνησα με τον γιατρό μου και επειδή ήταν Παρασκευή πριν την Καθαρά Δευτέρα, μου συνέστησε να πάω στο νοσοκομείο για έλεγχο.
Σάββατο 13 Μαρτίου πάω στο νοσοκομείο και υποβάλλομαι σε εξετάσεις και μοριακό τεστ, το οποίο την Καθαρά Δευτέρα 15 Μαρτίου βγήκε θετικό. Εν τω μεταξύ ο βήχας και τα δέκατα συνεχιζόταν.
Αρχίζω κορτιζόνη, αντιβίωση και σιρόπι για το βήχα. Την Τρίτη 16 Μαρτίου αρχίζει ρίγος και ξαφνικά παθαίνω ακαμψία. Το σώμα μου ήταν σαν ένα ξύλο που δεν μπορούσε να λυγίσει.
Ούτε το δέρμα μου δεν είχε ελαστικότητα. Ήταν αδύνατο να λυγίσω το χέρι να πιάσω το θερμόμετρο. Κάποια στιγμή βάζω δύναμη και σηκώνομαι και κάθομαι στο κρεβάτι και έκανε κράτς το σώμα μου. Σαν να τσακίστηκε. Είχα 39.5. Όλη νύχτα δεν έπεφτε με ατελείωτα αντιπυρετικά και ντους. Έπεσε το πρωί. Επικοινωνώ με το γιατρό στο νοσοκομείο και μου συστήνει να πάω για έλεγχο το μεσημέρι. Πηγαίνω και τους λέω έχω covid, με στέλνει ο γιατρός και είπε να γίνει έλεγχος. Μέρα βροχερή και με κρύο. Επί δύο ώρες ήμουν έξω όρθια και παρακαλούσα να με δει γιατρός, μέχρι που απελπίστηκα και γύρισα σπίτι. Δεν άντεξα. Αυτό ήταν και η χαριστική βολή.Την Πέμπτη 18 Μαρτίου το οξυγόνο μου έπεφτε στο 85 μέχρι να πάω τουαλέτα. Τηλεφώνησα ασθενοφόρο και άρχισε ο Γολγοθάς μου. Βρέθηκα στη μονάδα covid.
Μετά δύο μέρες λόγω επιδείνωσης στη μονάδα αυξημένης φροντίδας (ΜΑΦ) άλλες 2 μέρες και λόγω περαιτέρω επιδείνωσης στη ΜΕΘ covid για 19 μέρες.
Δύο φορές ήρθαν να με διασωληνωσουν και αρνήθηκα.
Υπέγραψα ότι αναλαμβάνω την ευθύνη.
Βγαίνω αρνητική και πηγαίνω λίγες μέρες ΜΕΘ απλή και στη συνέχεια 12 μέρες σε παθολογική κλινική.
Έχω πάθει 2 πνευμονικές εμβολες.
Οι πνεύμονες έχουν μεγάλες ζημιές. Όλο αυτό το διάστημα της παραμονής στο νοσοκομείο δεν σηκωνόμουν φυσικά από το κρεβάτι.Ήμουν κατάκοιτη με καθετήρα και λερωνόμουν σε πάνες, εκτός από την ΜΕΘ που με είχαν εντελώς γυμνή.
Γύρω μου διασωληνωμενοι, τραχειοστομιες, επεμβάσεις που γίνονταν μπροστά μου, ασθενείς που έφευγαν από την ζωή από ασφυξία και έρχονταν με το φορείο με τον άσπρο σάκο και με στοίχειωνε ο ήχος του φερμουάρ, είχα παραισθήσεις, ιλίγγους, είχα χάσει την αίσθηση του χώρου, του χρόνου, πολλές φορές νόμιζα ότι ήμουν κρεμασμένη ανάποδα από το ταβάνι και φώναζα να με κατεβάσουν και γραπωνόμουν από το κρεβάτι να μην πέσω κάτω.
Μόνη επαφή με τον έξω κόσμο μηνύματα από το κινητό ή από γιατρούς και νοσηλευτές που μου έφερναν χαιρετίσματα από συγγενείς ή φίλους.Μέσα στη ΜΕΘ covid μόνο τα μάτια και τα ιδρωμένα μέτωπα πίσω από τις άσπρες στολές ήταν η παρηγοριά μου.
Οι μάσκες που αναγκάστηκα να υποστώ για λήψη οξυγόνου ήταν ασφυκτικές. Είχε γίνει σαν σόλα ο λαιμός και το στόμα μου.Προσευχόμουν να ζήσω για να ξαναδώ την μονάκριβη κόρη μου.
Τελικά τα κατάφερα και έζησα.Η παραμονή μου στην παθολογική κλινική μετά ήταν τραυματική.Κόλαση. Χωρίς προσωπικό. Αναγκάστηκα κ πήρα 12 βράδια αποκλειστική νοσοκόμα. Και 23 Απριλίου παίρνω εξιτήριο.
Πάω σπίτι μου, όπου με αναλαμβάνει επί 24ωρου βάσεως νοσηλεύτρια.
Είχα καθετήρα, οξυγόνο, εντελώς ανάπηρη.
Στο νοσοκομείο μπόρεσα να κινήσω μόνο χέρια και πόδια με τις φυσικοθεραπείες. Άρχισα φυσικοθεραπεία σπίτι καθημερινά. Στην αρχή να μπορώ να κάθομαι στο κρεβάτι. Μετά να μπω στο αναπηρικό καροτσάκι. Μετά να κάνω βήματα με το Πι και αργότερα με μπαστούνι. Μπάνιο είχα να κάνω κανονικά 2 μήνες. Άλλαξα δέρμα σαν φίδι. Έπαθα ουρολοίμωξη από κακή τοποθέτηση καθετήρα.
Το σπίτι μου έχει μετατραπεί σε νοσοκομείο.
Τη νοσοκόμα την είχα 2 μήνες σε 24ωρη βάση και τώρα την έχω 8 ώρες την ημέρα κι ας έχουν περάσει 4.5 μήνες. Με βγάζει βόλτα λίγα μέτρα έξω από το σπίτι.
Έχω οξυγόνο ακόμη. Και στον ύπνο μου.
Τελευταία άρχισα να κάνω μικρές διακοπές στη λήψη οξυγόνου. Παίρνω κορτιζόνη. Αντιπηκτική θεραπεία. Διουρητικά. Πήρα 2 μήνες εισπνοές με νεφελοποιητη κάθε 6 ώρες και τώρα κάνω εισπνεόμενη φορητή συσκευή 2 φορές την ημέρα.
Έχω πνευμονική υπέρταση.Οι γιατροί πηγαινοέρχονται στο σπίτι. Πήγα πριν 20 μέρες στο post covid ιατρείο στην ιατρική σχολή όπου μου έκαναν εξέταση διάχυση και μου έδωσαν κι άλλη κορτιζόνη.
Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν. Νιώθω απίστευτη εξάντληση.
Για τον long covid δεν μου μίλησε κανείς.Τυχαία ανακάλυψε την ομάδα μια συνάδελφος μου και σας βρήκα. Αν είχα προλάβει να εμβολιαστώ δεν θα νοσούσα τόσο βαριά.
Εύχομαι να γίνουμε όλοι γρήγορα καλά.
Κουράστηκα.
Διαλύθηκε η ζωή μου.
Ήθελα να περιγράψω το μαρτύριο μου.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα κρυμμένα αγγελικά μάτια πίσω από τις λευκές στολές, είναι το ελάχιστο που μπορώ να πω για τους ήρωες γιατρούς νοσηλευτές βοηθητικό προσωπικό που φροντίζουν τους ασθενείς με covid.»
Πηγή: Sigmalive
