Της Κατερίνας Μιχαήλ
Ανησυχούν οι άνθρωποι όταν έχουν μια δυσκολία, βρίσκονται σε ένα αδιέξοδο, στεναχωριούνται, ντρέπονται, ανησυχούν, αγχώνονται, κάτι δεν πάει καλά, κάτι αλλάζει, κάτι φεύγει από τη ζωή τους.
Ως κοινωνικά όντα προσπαθούν να μοιραστούν το θέμα τους κι εκεί ακούν απαντήσεις:
“Μα επέλλανες;”
“Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου;”
“Δεν είναι πρόβλημα τούτο!”
” Είσαι πάντα αρνητικός / η!”
“Να πιεις κανένα χαπούι και εννα σου περάσει!”
“προβλήματα έχουν οι άνθρωποι που κινδυνεύει η ζωή τους!”
“Είναι της φαντασίας σου!”
Ακόμη ένα στάδιο μακρύτερα είναι τα σωματικά συμπτώματα. Όταν ένας άνθρωπος εμφανίζει σωματικούς πόνους που τον δυσκολεύουν και παρόλες τις ιατρικές εξετάσεις δεν καταλήγουν σε καμιά διάγνωση. Τότε ακούει απαντήσεις:
“είπα σου το ότι εν όλα μια χαρά!”
“Αρκετά ασχοληθήκαμε με τούτο το θέμα. Φέρτα μίλια σου!”
“Όχι να πεις του / της συντρόφου σου έτσι πράμα και θα τον/την γυρεύεις!”
“Δεν μπορώ να καταλάβω τι σου λείπει!”
“Θέλεις σημασία!”
Μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό κριτικής χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι. Το κομμάτι της ενσυναίσθησης, της παρουσίας, της επικοινωνίας.
Κι όταν ένα θέμα ή μια δυσκολία κάποιου παρακάμπτεται ή αμφισβητείται αυτό που συμβαίνει είναι να προσπαθεί να το κρύβει, να το λύσει μόνος του, να υπερπροσπαθεί (πολλές φορές για να γλιτώσει και τη μουρμούρα). Μόνο που όλο αυτό τον οδηγεί στην επιδείνωση του θέματος κι έτσι πολλές φορές συναντώ ανθρώπους εξασθενημένους και κυρίως ντροπιασμένους που σκέφτονται από που να ξεκινήσουν την αφήγηση τους και μέχρι να χτιστεί η θεραπευτική σχέση διερωτούνται αν θα τους καταλάβω.
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Σύμβουλος Ζευγαριών και Σχέσεων
Κοινωνιολόγος
ECP / EFTA / ΠΣΨΘ
τηλ.96409488
