Λένε πως όσο πιο μεγάλος ο σταυρός τόσο πιο σοφός γίνεσαι, αν και ξέρουμε ο καθένας τη δύναμή του. Ή μάλλον, δεν την ξέρουμε. Την ανακαλύπτουμε μέρα με τη μέρα.
Αυτή η γυναίκα αν και κουβαλά βαρύ σταυρό στην πλάτη, αν και ο ιδρώτας της στάζει σαν αίμα γιατί είναι ο αγώνας της πολύ σκληρός, έχει απίστευτη δύναμη. Δεν έχασε την πίστη της και προσεύχεται όχι μόνο για εκείνην, αλλά και για όλο τον κόσμο.
Η κυρία Ανδρούλα Νικολάου αναφέρει στο ant1.com.cy:
«Γεννήθηκα το 1944 στα Περβόλια Λάρνακας και έχω 4 αδέλφια. Όταν ήμουν 9 ετών, οι γονείς μου μετακόμισαν στην Λάρνακα και από τότε ζω εκεί. Ομολογώ ότι η ζωή υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή μαζί μου. Μόνο βάσανα και αρρώστιες έχω να θυμάμαι…
Ήμουν 17 ετών όταν παντρεύτηκα και ο άντρας μου 19. Ήμουν έγκυος στον γάμο μου αλλά δυστυχώς έχασα το μωρό. Μέναμε στο σπίτι των γονιών μου, μα ένα χρόνο μετά τον γάμο, ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή. Πέθανε μέσα στην αγκαλιά μου, μια εικόνα που πάντα θα πονά την καρδιά μου.
Λίγους μήνες μετά, έμεινα ξανά έγκυος. Γέννησα ένα πανέμορφο κοριτσάκι και το βαφτίσαμε Γεωργία. Έφυγε όμως από την αγκαλιά μου… Όταν ηταν δυο μηνών αρρώστησε, η καρδούλα του δεν άντεξε… Είναι θαμμένο στο κοιμητήριο Αγίου Γεωργίου Κοντού Λάρνακας.
Έμεινα 10 φορές έγκυος αλλά δεν κατάφερα να κρατήσω ένα μωρό στην αγκαλιά μου…
Όταν έφτανα 6 μηνών, πέθαιναν στην κοιλιά μου. Πήγα σε πάρα πολλούς γιατρούς αλλά κανένας δεν έβρισκε το πρόβλημα. Κάποια στιγμή, είχε έρθει ένας γιατρός από την Αμερική που εξέταζε στη Λεμεσό. Αυτός ήταν που βρήκε το πρόβλημα και εξαιτίας του κατάφερα να κρατήσω ένα μωρό, την κόρη μου την Μαρία.
Πάντα όμως έλεγα πως είχα δυο κόρες…
Ο αδελφός μου και η νύφη μου δυστυχώς έφυγαν πολύ νωρίς από τη ζωή και άφησαν πίσω τους ένα μικρό κοριτσάκι που ζούσε μαζί μας μέχρι τα 19 της που αρραβωνιάστηκε. Ποτέ δεν την ξεχώρισα από το δικό μου παιδί, την αγαπούσα το ίδιο.
Πέρασα πολύ δύσκολα στη ζωή μου…
Τα προβλήματα υγείας ήταν εκείνα που με τσάκισαν περισσότερο…
Το πρώτο σοβαρό πρόβλημα υγείας το πέρασα όταν ήταν η κόρη μου 4 ετών. Εκείνο το βραδυ δεν μπορούσα να ανασάνω και ζήτησα από τον άντρα μου να με πάρει στο νοσοκομείο. Μέχρι όμως να πάμε, έπεσα σε
κώμα και ήμουν για 3 μέρες. Οι γιατροί ήταν σίγουροι πως δεν επρόκειτο να ζήσω. Δεν πίστευαν στα μάτια τους όταν συνήλθα…
Τότε ήταν που έμαθα ότι είχα πρόβλημα με τη καρδιά μου. Έκανα καθετηριασμό αλλά μετά από 6 μήνες, έπαθα και δεύτερο έμφραγμα. Ευτυχώς όμως αυτή τη φορά όλα πήγαν καλά. Κάθισα βέβαια έναν ολόκληρο χρόνο στο σπίτι αλλά μετά επέστρεψα στην δουλειά μου και στους κανονικούς μου ρυθμούς.
Μετά ο άντρας μου πήγε στην Βουλγαρία για να δουλέψει και έμεινε εκεί 6 μήνες περίπου. Ήμουνα μόνη με ένα παιδί και δυστυχώς, είχα συνέχεια προβλήματα υγείας, μπαινόβγαινα στην εντατική. Είχα αρρυθμίες και λιποθυμούσα. Εντωμεταξύ, όταν έγινα 54 ετών, διαγνώστηκα με όγκο στην ωοθήκη και χειρουργήθηκα.
Τα χειρότερα ήρθαν το 2002…
Στην αρχή πονούσα πολύ τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών μου. Μετά δεν μπορούσα να κρατήσω στα χέρια μου το παραμικρό. Πονούσα υπερβολικά και είχα αστάθεια. Σπάραζα από τους πόνους αλλά κανένας γιατρός δεν μπορούσε να βρει τι είχα.
Γινόμουν όλο και χειρότερα. Κάποια στιγμή δεν μπορούσα καν να κινηθώ και με πονούσαν οι μύες, οι ώμοι, οι χούφτες μου και τα δάχτυλά μου άρχισαν να παραμορφώνονται. Μετά από πολλές εξετάσεις, οι γιατροί κατέληξαν ότι υποφέρω από το σύνδρομο Guillain-Barre (Το σύνδρομο είναι οξύ και συχνά προκαλεί σοβαρή βλάβη σε τμήμα ή σε όλο το περιφερικό νευρικό μας σύστημα.
Τα περιφερικά νεύρα μεταφέρουν μηνύματα στους μύες για να λειτουργήσουν. Όταν παρουσιαστεί αυτό το σύνδρομο τα μηνύματα αυτά διακόπτονται με αποτέλεσμα ο ασθενής πιθανόν να μην μπορεί να περπατήσει, να μιλήσει ή ακόμα και να σηκώσει το χέρι του.
Αν και η νόσος είναι σπάνια, προκαλεί μεγάλη ανησυχία, επειδή συχνά ο ασθενής παρουσιάζει κάποιου βαθμού παράλυση, συνήθως στα πόδια και στα χέρια. Αν οι μύες του θώρακα προσβληθούν, τότε θα επηρεαστεί η λειτουργία της καρδιάς και η δυνατότητα του ασθενή να αναπνέει που σημαίνει ότι θα χρειαστεί υποστήριξη από αναπνευστήρα για κάποιο χρονικό διάστημα). Οι ειδικοί πιστεύουν ότι το σύνδρομο είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα. Πάντως, οι περισσότεροι άνθρωποι που αναπτύσσουν το σύνδρομο αναρρώνουν πλήρως. Δυστυχώς όμως, εγώ υποφέρω εδώ και 19 χρόνια…
Κάνω βέβαια συνέχεια φυσικοθεραπεία και για 6 μήνες ήμουν στην Μονάδα Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης του Μελάθρου Αγωνιστών της ΕΟΚΑ.
Ο θάνατος του άντρα μου έφερε μεγαλύτερη μοναξιά στη ψυχή μου…
Τον Σεπτέμβρη έφυγε από τη ζωή ο σύζυγός μου. Είχε αρκετά προβλήματα αλλά υπέφερε και από διαβήτη τύπου 1. Ταλαιπωρήθηκε αρκετά, τον τελευταίο καιρό δεν μπορούσε ούτε να φάει.
Η ζωή μου σήμερα…
Δεν μπορώ μόνη μου ούτε να φάω ούτε να πάω στο μπάνιο. Είμαι δεμένη με το αναπηρικό αμαξίδιο…
Στο σπίτι μαζί μου είναι και μια κοπέλα που με φροντίζει. Κάποια στιγμή όμως αρρώστησε και ήρθε η κόρη μου να με φροντίζει. Τώρα βέβαια έγινε καλά και επέστρεψε αλλά έμεινε μαζί μου και το παιδί μου.
Έχω όμως και την δική της στεναχώρια… Δυστυχώς δεν εργάζεται πια και δυσκολεύεται. Ζούμε από τα επιδόματα που παίρνω. Είναι βέβαια πολύ δύσκολο γιατί δίνω και πολλά χρήματα σε χάπια που δεν είναι του ΓεΣΥ.
Πολλές φορές λέω μέσα μου: «Κύριε, δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν αντέχω άλλο. Ο σταυρός που κουβαλώ είναι πολύ βαρύς, ασήκωτος» από την άλλη όμως λέω: «Το Γολγοθά μου δεν πρέπει να τον φοβάμαι γιατί Εκείνος έγινε για μένα άνθρωπος κι ας είναι Θεός».
Πάντα προσεύχομαι και όχι μόνο για μένα αλλά και για όλο τον κόσμο».
Πηγή: ANT1.com.cy
