Λούης Περεντός ο άνθρωπος που αγάπησε τη Λάρνακα (φώτο)

Της Ειρήνης Αντωνίου

Σήμερα το LarnakaOnline σας παρουσιάζει ένα πολύ γνωστό και αξιόλογο πρόσωπο της Λάρνακας, τον αγαπητό, φίλο σε όλους Λούη Περεντό. Άνθρωπος με όρεξη, με αγάπη για την ζωή, τον άνθρωπο, τους συμπολίτες, τους φίλους, την πόλη του. Μιλά για την Λάρνακα με τόση αγάπη που και ο ίδιος συγκινείτε. Δεν σταματά να μιλά έχει τόσα, μα τόσα να μας πει……

κ. Λούη με μεγάλη μας χαρά σας καλοσωρίζουμε σήμερα εδώ στο LarnakaOnline, για μια συνομιλία για την όλη δράση και αγάπη σας για την πόλη μας. Γνωρίζουμε ότι δεν γεννηθήκατε στη Λάρνακα και όμως από την πρώτη στιγμή που πατήσατε το πόδι σας στη πόλη του Ζήνωνα την αγαπήσατε σαν την γενέτειρα σας.

Πέστε μας ποιος είναι ο Λούης Περεντός…. Όποια πέτρα και να σηκώσουμε στη Λάρνακα σας βρίσκουμε

«Γεννήθηκα στη Λεμεσό το 1948 και τέλειωσα το Λανίτειο Γυμνάσιο. Στη Λάρνακα ήρθα το 1971 για να λειτουργήσουμε το πρώτο κατάστημα της Λαϊκής Τράπεζας. Η παράκληση του Γενικού Διευθυντή της Τράπεζας έγινε δεκτή επειδή τότε «παρέμενα εν πλήρη συγχίσει αθώος». Να μεταβώ στη Λάρνακα για έξη μήνες με στόχο να λειτουργήσω το πρώτο κατάστημα. της Λαϊκής Τράπεζας.
Πήρα το λεωφορείο της γραμμής και μετοίκησα στην πόλη του Ζήνωνα. Νοίκιασα το Φεβράρη του 1971 ένα δωμάτιο στη τιμή των τεσσάρων λιρών το μήνα. Τους πρώτους έξη μήνες έτρεχα να τακτοποιηθώ τόσο στο δωμάτιο όσο και στην Τράπεζα. Έτρεχα στην κυριολεξία, αφού το ποδήλατο ήταν πολυτέλεια και η αναμονή να περάσουν οι πρώτοι έξη μήνες δεν μου επέτρεπε να σκεφτώ πολυτέλειες και .. επενδύσεις.
Η Λάρνακα ήταν μια πολύ ήσυχη πολιτεία με λιγοστούς κατοίκους και ελάχιστα ζωντανά μέρη για τη νεολαία. Νέος 23 ετών, ζώντας στη Λεμεσό με τις πρώτες μπυραρίες και δισκοθήκες, βρέθηκα σ’ ένα περιβάλλον μάλλον καταθλιπτικό κυρίως τα βράδια. μετά τις επτά το βράδυ η κίνηση ήταν λιγοστή έως ανύπαρκτη. Η μεγάλη τουριστική κυρίως ανάπτυξη της Αμμοχώστου προσέλκυε ακόμη και τους Λαρνακείς για ψώνια και διασκέδαση.
Περνούσαν οι μήνες, η Τράπεζα αναπτυσσόταν με ταχύτητες πρωτόγνωρες για την πόλη, και νωρίς βρέθηκα με άτομα ξύπνια και δραστήρια, με όνειρα και σχέδια για το μέλλον. Είχαμε ήδη από το τέλος της δεκαετίας του 60 δημιουργήσει τον Παγκύπριο Καλλιτεχνικό Όμιλο Νέων ( Κ.Λ.Ο.Ν.) και διοργανώναμε εκδηλώσεις πολιτιστικές σε όλες τις πόλεις».

Ο Λούης Περεντός αναπολεί, αναπολεί τα πρώτα χρόνια στη Λάρνακα, την πόλη του, τους Λαρνακείς, τους συνδημότες του, τους φίλους του

«Η γραφικότητα του τότε παραλιακού μετώπου με τη θάλασσα πολύ κοντά στα σπίτια και τις βάρκες αραδιασμένες στην άμμο ήταν πόλος έλξης για τους κατοίκους της Λάρνακας. Στον ίδιο χώρο κάθε καλοκαίρι ζούσαμε απίθανα βράδια κατά την περίοδο της Γιορτής του κατακλυσμού, όχι μόνο στην Ελληνική συνοικία, αλλά και στην Τουρκική. Ήταν σχεδόν οι μοναδικές μέρες που κατακλύζανε την πόλη επισκέπτες από όλη την Κύπρο και οι φωνές των Λαϊκών μας ποιητών από την εξέδρα της Γιορτής γέμιζαν την ατμόσφαιρα.

Η καλοσύνη των Λαρνακέων και η αγάπη τους για κάθε νεοφερμένο σύντομα με έκανε να νοιώθω άνετα και «τόπακας». Η συχνή μετάθεση ανωτέρων στελεχών κυβερνητικών τμημάτων ( εκπαιδευτικών, λειτουργών) σε άλλες πόλεις ( κυρίως στη Λευκωσία ) και τραπεζιτών έκανε τους Λαρνακείς να αγκαλιάζουν κάθε νέο που έφθανε στη πόλη τους για να εργαστεί.

Μετά τα κακά που μας βρήκαν το 1974 η όψη της πόλης άλλαξε. Εκτός από την απότομη αύξηση του πληθυσμού, γέμισαν τα δρομάκια και τα άδεια οικόπεδα εντός και γύρω από τη Λάρνακα με πρόχειρους προσφυγικούς καταυλισμούς, κατασκευές, αυτοκίνητα και μικροπωλητές. Οι συμπολίτες μου έδωσαν ό,τι μπορούσαν για να απαλύνουν το πόνο των προσφύγων. Η σύγχυση των πρώτων μηνών ήταν καταλυτική και ο πόνος βαθιά μέσα μας. Τα γύρω χωριά πάλευαν να εξυπηρετήσουν τις μεγάλες βασικές ανάγκες. Οι εκκλησίες μας γέμιζαν ασφυκτικά και τα ραδιόφωνα ανακοινώσεις από συγγενείς και φίλους.

Αρχίζουν διάφορα έργα όπως το αεροδρόμιο και προσωρινά ελπίζουμε ότι θα βοηθήσουν στην γενική ανάπτυξη της πόλης. Δημιουργείται η νέα βιομηχανική περιοχή Αραδίππου και απασχολεί μεγάλο αριθμό προσφύγων κυρίως. Στις μέρες μας επικάθεται μια καχυποψία ότι η Λάρνακα ποτέ πια δεν θα βρει τις ήσυχες παλιές μέρες της.

Η ανάγκη για απασχόληση και ψυχαγωγία του κοινού φέρνει τη δραστηριοποίηση σε πολλούς τομείς και χώρους. Ήδη, εκτός από την «Μπουάτ Τροχός», που ήδη καταλήφθηκε από πρόσφυγες και σταμάτησε να λειτουργεί, από το 1973 ( μέχρι και το 1983 ) λειτουργούσε το «Δημητρίειο Πολιτιστικό Κέντρο», με πολλαπλή προσφορά σε όλους τους τομείς του πολιτισμού. Μια συνεργασία της οικογένειας Δημητρίου και του Υπουργείου Παιδείας.

Ο Δήμος της πόλης, με τον οποίο συνεργάστηκα πολύ στενά από την αρχή, ενθάρρυνε ( στην αρχή με πολύ λίγα μέσα ) κάθε εισήγηση και προσπάθεια. Σαν αποτέλεσμα δημιουργήθηκαν σταδιακά πολλοί χώροι εκδηλώσεων και πολλά νέα φεστιβάλ. Η σημερινή Λάρνακα με το Δημοτικό Θέατρο, τη Δημοτική πινακοθήκη, το χώρο εκδηλώσεων του Κάστρου, το Παττίχειο αμφιθέατρο, το Ιστορικό Μουσείο, το παλαιοντολογικό μουσείο, το μουσείο Φυσικής Ιστορίας και τόσους άλλους χώρους δίνει τις επιλογές σε ντόπιους και ξένους. Το Αρχαιολογικό Μουσείο και το μουσείο του ιδρύματος Πιερίδη , η εκκλησία του Αγίου Λαζάρου ήδη πρόσφεραν επιλογές. Το καλοκαιρινό Φεστιβάλ του Δήμου, οι γιορτές των Ανθεστηρίων, του Καρναβαλιού, τα φεστιβάλ Κλασσικής Μουσικής , η πληθώρα των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων των ιδρυμάτων, ωδείων και σχολείων συνθέτουν ένα πολιτιστικό πρόσωπο που ζηλεύουν οι άλλες Κυπριακές πόλεις.

Στέκομαι ιδιαίτερα στο Ιστορικό Αρχείο της πόλης, που θεωρώ ό,τι πιο σημαντικό έγινε τα τελευταία χρόνια στον τομέα του πολιτισμού στην πόλη μας. Το υλικό που μαζεύτηκε κατά καιρούς και που έχει σχέση με την ιστορία της πόλης και της Κύπρου είναι μοναδικό και διαχρονικό.

Παράλληλα με τα πιο πάνω, η Λάρνακα προσφέρει μοναδικές ευκαιρίες στους φυσιολάτρες. Η αλυκή και το γύρω δάσος, ο Τεκκές ήταν ανέκαθεν μια επιλογή αξιόλογη. Ακόμη, οι παραλίες της Λάρνακας που προσφέρονται όχι μόνο για καλοκαιρινά μπάνια και περιπάτους το χειμώνα αλλά και για κάτι πιο εξειδικευμένο. Τα κογχύλια που ξεβράζει η θάλασσα κυρίως το χειμώνα και τα βότσαλα σε μερικές περιοχές είναι μοναδικά”.

Τι έχετε να πείτε για τους ανθρώπους της Λάρνακας, διακρίνουμε τόσο στο βλέμμα σας, αλλά και στον τρόπο που μιλάτε ότι αγάπατε τόσο πολύ αυτή τη πόλη και τους συνδημότες σας

“Για τους ανθρώπους της Λάρνακας, πέραν της φιλοξενίας που τους διακρίνει ( διερωτώμαι γιατί επιμένω να αφήνω τον εαυτό μου έξω μετά από τόσα χρόνια ), έχω και κάτι άλλο. Οι Λαρνακείς που για διάφορους λόγους ξεχώριζαν στην καθημερινή ζωή, λόγω του μικρού μεγέθους της πόλης, σφράγισαν την πόλη με την παρουσία τους. Οι λόγιοι Ξάνθος Λυσσιώτης, Παύλος Βαλδασερίδης, Χρίστος Κάρμιος, Κώστας Κακούλλας, Κίκα Λάνγκ, Παντελής Μηχανικός, Φοίβος Σταυρίδης, ο Θεοδόσης Νικολάου, ο Στέφανος Ζυμπουλάκης, ο Ανδρέας Ευρυβιάδης, ο Κώστας Κατσώνης, οι δήμαρχοί της, οι ζωγράφοι της, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι ιερωμένοι, οι έμποροι και τόσοι άλλοι φίλοι ( η Λέλλα Κουκκίδου, η Λουλλού Μακνίλη, η Ίρμα Γκλάστνερ, η Μάρω Βαλδασερίδου ), συνάδελφοι, απλοί εργάτες, οι περιπτεράδες.
Ακόμη. Η κατ’ εμένα «Αχόπη», η άγνωστη που ακόμη βλέπω καθημερινά να περιφέρεται στους δρόμους της αγαπημένης πόλης αναζητώντας τον αγαπημένο της που της παράτησε πριν πάνω από 30 χρόνια… Αυτή είναι δική μου Λάρνακα. και όχι μόνο.

Τα Παρασκευοσαββατοκυρίακα με τα γεμάτα από νεολαία παραλιακά κεντράκια, οι παρέες κάθε Σάββατο ( ο Άκης, ο Κώστας, ο Σωτήρης, ο Κίκης, ο Βασίλης, ο Ανδρέας, ο Πανίκος, ο Κώτσιος, ο Γιαννάκης, ο Γιώργος, ο Τόνυς, ο Δώρος, ο Ωριγένης ) πρωί στη λαϊκή αγορά με τους χωριάτες να πουλούν τα λιγοστά τους προϊόντα, ( σε αντίφαση με τις αγορές της αφθονίας και της κατανάλωσης), οι τενεκετζήδες κοντά , ο ναυτικός όμιλος και το κολυμβητήριο, οι ιαχές των γηπέδων, οι ατέλειωτες ουρές των αυτοκινήτων λίγο πριν τις 7.30 το πρωί κοντά στα σχολεία, τα ονόματα προσφυγικών σωματείων και Συνεργατικών, τα χιλιάδες πρόσωπα των αγνώστων που περιπατούν τις μέρες του Κατακλυσμού και μου δίνουν την εντύπωση ανθρώπων τόσο οικείων.

Κι ακόμη. Η απουσία φίλων αγαπημένων που πόνεσαν και πάλεψαν για το πρόσωπο της Λάρνακας. Το κενό που μας άφησε ο Γιώργος Ιακώβου για να παλεύουμε μέρα-νύχτα να το γεμίσουμε.

Ο νυμφίος της εκκλησίας της Φανερωμένης να περιμένει ευλαβικά τη σταύρωση, η ανάσταση στον Άγιο Νικόλα, το νέο πρόσωπο της Χρυσοπολίτισσας, οι Άη Γιώρκηδες, η κατάδυση του Σταυρού τη μέρα των Θεοφανίων, η περιφορά του Επιταφίου από τον Άγιο Λάζαρο..

Όλα μαζί. Τα όμορφα, τα άσχημα, τα ίσια και τα ανάποδα, τα προβλήματα και οι ομορφιές, οι στενές διαδρομές στο κέντρο, ο υγρός αλατισμένος αέρας, οι λιτανείες και τα εγκαίνια των εκθέσεων, οι κηδείες αγαπημένων και αγνώστων, οι τελικές γιορτές των σχολείων, τα χαμόγελα των ανθρώπων, ο μόχθος των εργατών, ακόμη και οι ξένες παραδουλεύτρες τα πρωινά της Κυριακής που ψάχνουν την ευτυχία στους δρόμους και τα παγκάκια.

Αυτή είναι η δική μου Λάρνακα. Μ’ ένα καθαρά ανθρώπινο πρόσωπο να με καλεί αβασάνιστα κάθε που η κούραση της καθημερινής τρεχάλας με γονατίζει. Να ανοίγει το παράθυρο της θαλπωρής κάθε που η βαναυσότητα της βιοπάλης με συνθλίβει. Να παίζει το σήμαντρο της ανάτασης κάθε φορά που βουλιάζω στον κυκεώνα των αριθμών.

Είχα φίλους Λαρνακείς από τον Κ.Λ.Ο.Ν. και λειτουργούσε ήδη η μπουάτ Τροχός, στο ισόγειο της οικίας της Ευανθίας Πιερίδη. Εκεί μαζευόταν όλη η νεολαία της πόλης και γίνονταν ποικίλες εκδηλώσεις.
Το 1973 δημιουργήθηκε το Δημητρίειο Πολιτιστικό Κέντρο όπου σαν επιτροπή διοργανώναμε εκδηλώσεις και λειτουργήσαμε διάφορα εργαστήρια τέχνης.
Την περίοδο 1979-1982 ανέλαβα αμισθί πολιτιστικός υπεύθυνος του Δήμου Λάρνακας. Μου δόθηκε ευκαιρία και προσπάθησα να βελτιώσω μερικά πράγματα. Ξεκινήσαμε τότε την έκδοση του περιοδικού «Λάρνακα-Κατακλυσμός» και διοργανώσαμε αρκετές εκθέσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Επίσης συμμετείχα στην επιτροπή έκδοσης του περιοδικού ΚΥΚΛΟΣ.
Συνέχισα να μετέχω σε διάφορες επιτροπές του Δήμου. Συνεργάστηκα στενά με όλους τους πολιτιστικούς υπεύθυνους. Με δυσκολίες αρχίσαμε και τις εκδόσεις του Δήμου Λάρνακας καθώς και τη δημιουργία μαζί με άλλους συμπολίτες μας του Ιστορικού Αρχείου.
Η Γιορτή του Κατακλυσμού και το Φεστιβάλ μου έδωσαν την ευτυχία να γνωρίσω πολλούς αξιόλογους λαϊκούς ποιητές και να αγαπήσω πιο πολύ ό,τι σχετίζεται με την παράδοσή μας. Mαζί με πολλά άλλα δραστήρια άτομα δούλεψα για να πάρει η Λάρνακα τη θέση που της αξίζει στον Κυπριακό πολιτιστικό χάρτη.

Με την επαγγελματική μου ιδιότητα βοήθησα πολλές φορές να εξασφαλιστούν χρήματα για μεγάλα έργα αναπαλαίωσης ή βελτιωτικά. Μέσω της δουλειάς μου έφερα στη Λάρνακα εκθέσεις ζωγραφικής και αφισών από την Ελλάδα καθώς και το Πανόραμα Ολυμπιακών Αθλημάτων της Alpha Bank.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, οι πρώτες μου εντυπώσεις το Φεβράρη του 1971 που έφθανα σαν μέτοικος για…πρώτη φορά στη Λάρνακα ήταν άθλιες, μίζερες, καταθλιπτικές και αρνητικές. Αφού πέρασαν οι πρώτοι μήνες για να ‘χωνέψω’ ότι άλλο Λεμεσός και άλλο Λάρνακα, αποφάσισα να κάνω την πρώτη μου έξοδο για σινεμά, όπου αποδείχτηκαν οι πρώτες μου εντυπώσεις, λόγω απεργίας των…ταξιθετών.

Άσκησα την υπομονή μου–όση υπομονή μπορεί να έχει ένας εικοσιτριάχρονος- αρκέστηκα στην έντονη και επίπονη δουλειά μου στον πάγκο της Τράπεζας και περίμενα τα Σαββατοκύριακα για ξεκούραση στη Λεμεσό με τους φίλους και συμμαθητές μου.

Είχα όμως και μερικούς γνωστούς από τη Λάρνακα με κοινά ενδιαφέροντα την Τέχνη. Μέσω του Καλλιτεχνικού Λογοτεχνικού Ομίλου Νέων ( Κ.Λ.Ο.Ν.) λειτουργούσαμε τότε σε όλες τις πόλεις τις Μπουάτ, όπου μαζευόμασταν οι νέοι της εποχής εκείνης για ν΄ ακούσουμε νέες ιδέες, μουσική, να δούμε θέατρο πρωτοποριακό. Στη μπουάτ ‘Τροχός’ έδωσα όλο το βάρος και ήταν η έξοδός μου κάθε Δευτέρα. Γνώρισα όλη τη ζωντανή νεολαία της εποχής και δραστηριοποιήθηκα με πάθος.

Οι έξι μήνες που μου ζήτησε ο Γενικός Διευθυντής της Τράπεζας για να μείνω στη Λάρνακα δεν τέλειωναν ποτέ. Αντίθετα αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο. Γίνεται και η εισβολή των Τούρκων το 1974 και όλα παγιοποιούνται και αναστέλλονται. Κάνω οικογένεια και αποφασίζω να ασχοληθώ με τα κοινά. Τα πολλά προβλήματα της περιόδου εκείνης και η ανάγκη για έκφραση και προσφορά με βρίσκουν να βοηθώ με πολλούς τρόπους σε εκδηλώσεις όπως στον Κατακλυσμό, στο Δημητρίειο Πολιτιστικό Κέντρο και αλλού.

Γνώρισα ανθρώπους σημαντικούς, από τη Λάρνακα, την υπόλοιπη Κύπρο και το εξωτερικό. Άρχισα να εκδίδω σε συλλογές τα ποιήματά μου και ένοιωθα να ζυμώνουμαι με αυτό που λέμε κοινότητα/κόσμος/απλοί άνθρωποι. Η επιστροφή μου στη Λεμεσό ήταν πάντα στους στόχους και στις επιθυμίες μου, όμως οι ανάγκες της δουλειάς και της οικογένειας ήταν εμπόδιο για κάτι τέτοιο. Έτσι, με τα χρόνια έμπαινα πιο βαθιά στον πυρήνα της πόλης, με τις κρυφές της χαρές, τις αγωνίες, τα οράματα και τα προβλήματα.

Δεν είναι της ώρας να κάνω άλλους απολογισμούς. Ξέρω πως οι έξη μήνες έγιναν σαράντα χρόνια. Ξέρω ότι συχνά υπερέβαινα τον εαυτό μου για να βοηθήσω αυτή την πόλη, ξέρω πως ό,τι και να έκανα ήταν λίγο και κάποτε Δονκιχωτικό, ξέρω πως η αγάπη για την πόλη αυτή δεν είναι συμβατική και οριοθετημένη, ξέρω πως η προσπάθεια του ατόμου και κτίζει και στεριώνει και ομορφαίνει μια πόλη σαν τη Λάρνακα.

Αυτή η πόλη δεν είναι ούτε του Κίμωνα , ούτε του Ζήνωνα του Κιτιέα, ούτε του Αγίου Λαζάρου. Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι κι οι εχθροί μου . Αυτή η πόλη είναι του καθενός μας και τη φυλάει ο καθένας μας όπως την αγαπά, όπως την οραματίζεται, όπως του έταξε η μοίρα να την αγκαλιάσει και να την φροντίζει σαν μάνα, σαν γυναίκα, σαν παιδί και σαν ιδέα πάλλευκη στο περβόλι της καρδιάς του.

Αν όλοι ξεκινάμε από την ανιδιοτέλεια και την προσφορά τότε θα έχουμε και το δικαίωμα να λέμε ότι αυτή η πόλη του Κίμωνα, του Ζήνωνα και του Αγίου Λάζαρου είναι τελικά αποκλειστικά δική μας.

Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν και συνεργάστηκαν μαζί μου. Όλους τους Δήμαρχους, τους Δημοτικούς Σύμβουλους, τους πολιτιστικούς υπεύθυνους και το προσωπικό , τους συνάδελφούς μου στις Τράπεζες, τους δημοσιογράφους και τους απλούς ανθρώπους. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τις οικογένειες που είχαν την καλοσύνη να μου επιτρέψουν να αντιγράψω φωτογραφικό κυρίως υλικό από τα αρχεία τους για τις ανάγκες των μελετών μου για την ιστορία της Λάρνακας. Ευχαριστώ τους καλούς μου φίλους και την οικογένειά μου που με στήριξαν. Ευχαριστώ το Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο για την τιμή που μου κάνουν σήμερα.

Πίσω απ’ όλα και μπροστά προβάλλει καθημερινά το βάσανο μιας κατεχόμενης πατρίδας. Όταν βλέπεις από μακριά τα κατεχόμενα και δεν μπορείς να κάμεις τίποτα είναι ένα επαναληπτικό βάσανο που γίνεται ρουτίνα και επανέρχεται δυναμωμένο κάθε επέτειο. Μας τραβά από τα ρουθούνια και μας προσγειώνει από τις πτήσεις της χίμαιρας”.

Ξεχωρίζεται εδώ και τόσα χρόνια και για την αγάπη σας για την φωτογραφία, καθημερινά αποθανατίζεται στιγμές, σημεία της Λάρνακας, όπου έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε καθημερινά και εδώ στο LarnakaOnline

«Η ενασχόλησή μου με τη φωτογραφία με βοήθησε να αγαπήσω ακόμη πιο πολύ την πόλη του Ζήνωνα. Φωτογραφίζοντας τη Λάρνακα σε διάφορες εποχές του χρόνου με έκαναν να αγαπήσω ακόμη πιο πολύ τις ομορφιές της.
Η φωτογραφία των αναπαλαιωμένων αποθηκών σε Δημοτική πινακοθήκη βραβεύτηκε από την National Westminster Bank στην Αγγλία και κόσμησε το παγκόσμιο ημερολόγιο της Τράπεζας προβάλλοντας έτσι την πόλη μας. Άλλες φωτογραφίες έγιναν ευχετήριες κάρτες.
Το 1995 ιδρύουμε το Μουσικό Ίδρυμα Ευαγγελίας Τζιαρρή, που μέχρι σήμερα διοργανώνει σε συνεργασία με το Δήμο τον Διεθνή Διαγωνισμό Πιάνου.

Συμμετείχα σε διάφορες εκδηλώσεις/αφιερώματα και δημοσίευσα αρκετά κείμενα για την Λάρνακα. Επίσης παρουσιάστηκα σε τηλεοπτικά προγράμματα εκφράζοντας τις απόψεις μου για την πολιτιστική ζωή της πόλης.
Με τη ζωγραφική ασχολήθηκα ερασιτεχνικά. Η μοναδική έκθεση που έκανα ήταν το 2003, τα έσοδα τη οποίας πήγαν στο Σύνδεσμο Φίλων Παιδιών με Ειδικές Ανάγκες Λάρνακας-Αμμοχώστου.

Εξέδωσα έξη ποιητικές συλλογές και μελέτη για το Γκραφίτι πάνω σε Κυπριακά χαρτονομίσματα. Ο Δήμος Λάρνακας εξέδωσε τα βιβλία μου «Θεατρικές παραστάσεις στη Λάρνακα 1879-1913» και «Αποτελέσματα Διαγωνισμών Κατακλυσμού Λάρνακα 1946-2004».
Mε τη συνεργασία και άλλων φίλων δημιουργήσαμε και λειτουργούμε στη Λάρνακα τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Είμαι ευτυχισμένος που κατάφερα να αγαπήσω αυτή την πόλη, που έχει το πιο ανθρώπινο πρόσωπο απ’ όλες της Κυπριακές πόλεις. Η συμμετοχή του κάθε πολίτη στα δρώμενα είναι υποχρέωση και τιμή.
Η Λάρνακα υπερέχει των άλλων πόλεων σε θέματα πολιτισμού. Οι χώροι, οι πυκνές και ποιοτικές εκδηλώσεις, οι εκδόσεις και τα μουσεία της κάνουν όλους μας περήφανους».

Ασχολείστε και με την ποίηση από ότι γνωρίζουμε, θα θέλαμε έτσι να μας αφιερώσετε ένα αγαπημένο σας ποίημα εδώ στη σελίδα μας

Δε γράφεται ποίημα για τη Λάρνακα
ζεις το ποίημα
πέντε η ώρα το πρωϊ
να βγαίνει το χάδι της θάλασσας
να σου ξυπνά της μνήμες

δε γράφεται η Λάρνακα
ζεσταίνει τις πέτρες του αγίου Λαζάρου
να καίνε τις αμαρτίες μας
να ευλογεί τις μέρες της χαράς

δε γράφεται ποίημα για τη Λάρνακα
φέρνει πολύχρωμα πουλιά στην αλυκή της
και παίρνουν τα όνειρά μας στο Θεό.

Ποίημα για τη Λάρνακα δε γράφτηκε ακόμη
το τραγουδούν οι ποιητάρηδες στις εξέδρες
κι όλο του λείπει ένα ρό ή ένα άλφα
για να ψηλώσει τις φοινικούδες λίγο πιο πάνω
από την ιστορία της.

Λούης Περεντός
30.9.2019