Επιστροφή στην «κανονικότητα»
Ας ξεκινήσουμε με την «κανονικότητα».
Ο όρος «κανονικότητα» είναι: απλά το νόμιμο, το συνηθισμένο, το διαρκώς επαναλαμβανόμενο, καμία σχέση με το τέλος της καραντίνας. Τι σημαίνει επιστροφή στην «κανονικότητα»; Έχεις ακόμα εργασία ή μήπως πρέπει να ψάξεις από την αρχή; Ξεκινάς για μια μεγάλη βόλτα στη πόλη που τόσο καιρό σου έλειψε… Μπαίνεις στο λεωφορείο, βλέπεις να κάθετε ο νεαρός με την μάσκα «φίμωτρο» και τα ακουστικά «ασπίδα» στην μια από τις δύο θέσης. Δίπλα του πλησιάζει και κάθετε στην «απαγορευμένη» θέση, ένας ηλικιωμένος που δεν μπορεί να σταθεί όρθιος καλά – καλά.
Πανικός.
Ο ηλικιωμένος είναι «παράνομος» φοράει και τη μάσκα μα με την μύτη έξω. Έτοιμοι να τον λυντσάρουν. Είναι εκείνοι οι ίδιοι που αν πριν λίγο καιρό φτερνιζόσουν μέσα στο μετρό θα αντιδρούσαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Με την απειλή του λιντσαρίσματος. Αποστασιοποίηση. Κρατάμε αποστάσεις λόγω της ίωσης, έρχεται η νέα λέξη πιο σωστή στον προσδιορισμό της παρούσας κατάστασης «αποστασίωση» κρατώ απόσταση από την ίωση. (Από ανάρτηση του κυρίου Γεώργιου Μπαμπινιώτη) Δεν υπάρχει η επιστροφή στην κανονικότητα, απλά και μόνο με αυτό. Αποστασίωση λοιπόν στα καφέ και τα εστιατόρια. Τα τραπέζια θα πρέπει να έχουν απόσταση δυο μέτρων. Τα τραπέζια, προσοχή σε αυτό! Πήραν τις μεζούρες και μετρήσαν την απόσταση των τραπεζιών. Δύο μέτρα, μείον το πλάτος της καρέκλας ο,50 εκατοστά, δυο καρέκλες ένα μέτρο.
Απόσταση της καρέκλας από το τραπέζι τουλάχιστον 0,40 εκατοστά, εκτός αν κάτσεις αγκαλιά με το τραπέζι, πράγμα αδύνατον, συνεχίζω, 0,80 εκατοστά, εσύ όμως δεν έχεις μεζούρα αλλά σίγουρα μυρίζεις το άρωμα της κυρίας που κάθετε στο δίπλα τραπέζι, αν είχες (μεζούρα) θα ήξερες η απόσταση είναι μικρότερη από 0,10 εκατοστά. Καμιά αποστασίωση λοιπόν. Δεν θες πια να ξαναπάς για καφέ. Άλλωστε πότε να πας για καφέ; Έχεις αρχίσει και πάλι να τρέχεις, μόνο που τώρα τρέχεις περισσότερο. Πρέπει να καλύψεις αυτά που δεν έκανες. Να κάνεις ότι άφησες στο συρτάρι τον καιρό που ήσουν σε καραντίνα. Κυνηγάς και πάλι την ουρά σου με απίστευτη ταχύτητα αυτή τη φορά.
Τρέχεις πάλι στα μαγαζιά να αγοράσεις υλικά αγαθά που επιβεβαιώνουν την ουσία της ύπαρξή σου. Εκείνα τα παπούτσια που είχες δει στο διαδίκτυο και δεν μπορούσες να δοκιμάσεις και όλα εκείνα τα καλοκαιρινά ρούχα που σου άρεσαν. Αγοράζω άρα υπάρχω. Η κανονικότητα της καταναλωτικότητας των τελευταίων ετών είναι και πάλι εδώ. Στείλαμε και πάλι τα παιδιά στο σχολείο.
Το σχολείο είναι η πρώτη απόπειρα για την κοινωνικοποίηση τους. Όμως πρέπει πριν πάνε να εκπαιδευτούν πρωτίστως στην αποστασίωση. -Δεν θα αγκαλιάσεις τους συμμαθητές – φίλους σου. -Δεν θα φιλήσεις κανέναν. -Θα παίζεις μόνος σου μακριά από τους άλλους. -Δεν πειράζει που δεν θα έρθουν όλοι οι συμμαθητές – φίλοι σου γιατί σας χωρίσαμε σε δυο τμήματα. -Όχι, φυσικά και ΔΕΝ θα αγκαλιάσεις την δασκάλα σου. -Αν πέσεις θα σηκωθείς μόνος-η, δεν θα αφήσεις κανέναν να σε πλησιάσει.
Πόσο προσωρινό το ορίζουν αυτό οι ειδικοί; Δεν γνωρίζουν την υψηλή προσαρμοστικότητα των παιδιών; Δεν γνωρίζουν πως τα βάζουν στο αρχέτυπο του κυκλικού φόβου; Επιστροφή στην κανονικότητα, στα τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα, στην ρύπανση της ατμόσφαιρας, στα σκουπίδια στους δρόμους μας. Όμως, δες, οι πόλεις φαντάσματα ζωντάνεψαν!
Χθες είδα για πρώτη φορά στο πάρκο ένα ζευγάρι να περπατάει αγκαλιά και να γελάει. Είδα μια μικρή να στέκεται εξτασιασμένη μπροστά από έναν μουσικό του δρόμου και να χορεύει στο ρυθμό. Κάτω από το σπίτι ακούστηκαν και πάλι οι χαρούμενες εφηβικές φωνές. Μπορούμε ξανά να απολαύσουμε την πανσέληνο στους γύρω λόφους. Να πάμε στη θάλασσα και να αφήσουμε τις έγνοιες μας στην αγκαλιά της. Να αγκαλιάσουμε τους αγαπημένους μας. Να μαζευτούμε με την παρέα στο σπίτι και να μιλήσουμε για ποίηση.
Να κλείσουμε τις εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης και να επιστρέψουμε στις ταβέρνες με ρετσίνα και μουσική. Δεν υπάρχει επιστροφή στην «κανονικότητα». Επίλεξε την δική σου νέα κανονικότητα . Φρόντισε μόνο ένα, να είναι πιο ανθρωποκεντρική! Θα κλείσω με κάτι που κρατώ στο μυαλό μου από τον Βίκτωρ Ουγκό: «Γεννιόμαστε με μια κραυγή, πεθαίνουμε με μια έκπληξη. Απομένει μόνο να ζήσουμε με γέλιο.»
Δισακιά Μαριαλένα – Ελληνίδα Συγγραφέας
