Έκτη εβδομάδα καραντίνας και ένα αλλιώτικο Πάσχα προ των πυλών με έντονες σκέψεις

Της Μαριαλένας Δισακιά

«-Θα πάω από τα παιδιά τους έφτιαξα τσουρέκια για το Πάσχα 
-Μα είμαστε σε καραντίνα πως θα τα πας; 
-Θα στείλω μήνυμα για άσκηση, θα περάσω απ’ έξω και θα τα κρεμάσω στη πόρτα.»

Πόσοι αυτές τις μέρες εν όψη Πάσχα δεν σκέφτονται κάπως έτσι ; Τέτοιες μέρες λοιπόν γέμιζαν τα μαγαζιά! Αγορές, καινούργια ρούχα για την ανάσταση. Καινούργια παπούτσια αγόραζε η νονά μαζί με την λαμπάδα για το βαφτιστήρι. Αρνί, κοκορέτσι, σεφταλιές, τυριά… γεμάτα καρότσια. Να περάσουμε Καλό Πάσχα!

Έρχεται λοιπόν σήμερα εν έτη 2020 η καραντίνα, ένας αόρατος εχθρός με κορώνα, κοροναϊός Σου λένε όχι στο χωριό, όχι στο νησί , όχι στο παιδί σου που μένει δύο στενά πιο πάνω από σένα, θα μείνεις σπίτι. Πώς να διαχειριστείς κάτι τέτοιο; Είσαι ήδη κουρασμένος από τις μέρες του αποκλεισμού.

Οδηγίες παντού, πλύνε τα χέρια σου, μείνε μακριά από τους άλλους, διάβασε, καθάρισε το σπίτι, δες δωρεάν θέατρο, όπερα, μάθε… μάθε και εσύ είσαι απλά μουδιασμένος σε ένα καναπέ και σκέφτεσαι πως ίσως δεν υπάρχεις αύριο. Θες να βγεις έξω και λες «όχι θα σπάσω την αλυσίδα του αόρατου εχθρού. Θα μείνω σπίτι!» Αυτές τις μέρες έμαθες να είσαι ζευγάρι 24ωρου βάσεως. Να ξυπνάς και να είσαι μαζί του μέχρι να ξανακοιμηθείς. Θυμήθηκες γιατί τον/την ερωτεύτηκες.

Έμαθες να είσαι μαμά 24ωρου βάσεως. Να παίζεις, να τραγουδάς να χορεύεις μαζί με τα παιδιά σου. Τελικά συμπεραίνεις πως είναι δύσκολο να είσαι γονιός όταν πρέπει να εξηγήσεις στο 5χρονο παιδί σου πως δεν μπορεί να πάει στις κούνιες.Μένοντας τόσες ώρες με τους ηλικιωμένους γονείς σου, που λόγω οικονομικής κρίσης είχες γυρίσει στο πατρικό σου, ακούς τις κουβέντες τους και αναρωτιέσαι αν ήταν πάντα έτσι ή αν είναι οι δικοί σου γονείς, αυτοί, τους αγαπάς και δεν βγαίνεις να περπατήσεις γιατί φοβάσαι μη πάθουν κάτι.

Ήρθε η ώρα να μάθεις πως μπορείς να αγαπάς από απόσταση. Όσο μεγάλη και να είναι αυτή η απόσταση.Έτσι εκεί που πριν μερικές μέρες ήθελες να τελειώσει όλο αυτό. Να αρθούν γρήγορα τα μέτρα αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως “δεν μου φτάνει η καραντίνα” Θα πρέπει να ξαναβγώ; Να αφήνω το παιδί μου στο πάρκινγκ του σχολείου; Να μην βλέπω το σύντροφο μου γιατί θα τρέχω από ραντεβού σε ραντεβού για δουλειά! Να μην ακούω τις συζητήσεις των γονιών μου; Όλα αυτά γιατί; Μα απλά για να τρέχω να πιάσω την ουρά μου. Αυτό μας έμαθαν.

Φέτος το Πάσχα θα είναι αλλιώς. Μοναχικό για κάποιους που δεν το μάθανε ποτέ, κρύβοντας κάτω από το χάλι της κοινωνικότητας τον άγνωστο προς αυτούς εαυτό τους. Θα αναρωτιέσαι τι να σου κάνει η γνώστης μάρκας τσάντα ή παπούτσια στη ντουλάπα όταν ο μόνος που θα σε αντικρίσει είναι ο εαυτός σου; Τα καρότσια του σούπερ μάρκετ θα έχουν τα απολύτως απαραίτητα (μη ξεχνάς οι περισσότεροι είναι σε ανεργία ή σε αναστολή εργασίας). Η μαμά θα αναγκαστεί να φτιάξει μόνη της τα τσουρέκια, να στα κρεμάσει έξω από την πόρτα ή και όχι. Το ζευγάρι θα αναρωτηθεί τι έκανε τόσα χρόνια και δεν γνωρίζει τόσο καλά ο ένας τον άλλο.

Κρυφά και φανερά τα δάκρυα της έλλειψης των δικών μας ανθρώπων από κοντά μας.
Καθημερινά ακούς πως πεθαίνουν ανά τον κόσμο χιλιάδες άνθρωποι και σκέφτεσαι, είχαν παιδιά, είχαν γονείς κάποιοι είχαν και πολλά χρήματα και ξαφνικά …”πόσο ίσοι είμαστε τελικά απέναντι στην μετάβαση από τη ζωή στο θάνατο”

Ύλη εναντίων συναισθημάτων.
Κανείς δεν θα είναι ίδιος μετά από αυτό! Θα τελειώσει να είσαι σίγουρος. Να ονειρεύεσαι το αύριο. Θα πετάξεις τις μάσκες, τα γάντια και τα αντισηπτικά. Θα αγκαλιάσεις τους αγαπημένους σου με άλλη λαχτάρα. Θα έχεις μάθει αλλιώς όμως, θα είσαι πιο ανθρωποκεντρικός. Αν δεν είναι αυτό το καλύτερο αύριο για σένα και τα παιδιά σου τότε ποιο θα είναι;
Γεια και χαρά!

Η Δισακιά Μαριαλένα γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου μεγάλωσε και σπούδασε λογιστικά.

Η ζωή την οδήγησε στη Σκύρο. Εκεί έζησε 15 χρόνια δουλεύοντας ως λογίστρια. Πάντα την ακολουθούσε ένα τετράδιο που το γέμιζε λέξεις. Λέξεις που μιλούσαν για τη ζωή της, λέξεις που δεν είχαν καμιά σχέση με τους «αριθμούς» των πελατών της ,λέξεις που ήταν η δική της αλήθεια, το δικό της πάθος. Σήμερα ζει μόνιμα στην Αθήνα, «μακριά» απ’ τους αριθμούς των πελατών, κοντά στα δικά της «γράμματα» στις δικές της λέξεις. Ελεύθερη πια, έχει ως μόνη της ενασχόληση την ανάγνωση και τη γραφή. Αφοσιώθηκε επιτέλους στο πάθος της. Παρακολούθησε σεμινάρια δημιουργικής γραφής κι ανάγνωσης. Απέκτησε βεβαιώσεις σπουδών από το Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου «Αυτοπεποίθηση-Αυτογνωσία» «Αυτοπεποίθηση- Αυτοεκτίμηση», «Η τέχνη της επικοινωνίας» και «Στην τέχνη της ευτυχίας».Γράφει ποίηση και διηγήματα .
Διηγήματα της έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις Κύμα σε τρείς συλλογικές ανθολογίες («Ανθολογία μικρού διηγήματος για την νύχτα», «Ιστορίες πάθους και μαγειρικής» και «Παράξενες ιστορίες με γάτες»)
“Ασκήσεις επί χάρτου ” από τις Εκδόσεις Κύμα διηγήματα, αφηγήσεις και ποίηση.
Από τις εκδόσεις Εντύποις “Ρευστά όρια” συλλογικός τόμος ποίησης.
Από τις εκδόσεις Λευκό Μελάνι κυκλοφορεί από το 2018 η πρώτη ποιητική της συλλογή «Οι στροβιλισμοί της Αστάρτης »