Μύθοι και πραγματικότητες για τις αλεπούδες (εικόνες)

Στη φύση απελευθερώθηκαν τις προηγούμενες μέρες τα δυο πανέμορφα αλεπουδάκια, Ρέα και Ρωμύλος, τα οποία εντοπίστηκαν δίπλα στους γονείς τους, οι οποίοι είχαν δηλητηριαστεί στην ελεύθερη περιοχή Αμμοχώστου. 

Με αφορμή τη συζήτηση που διεξάγεται τις τελευταίες μέρες στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, σε σχέση με την απελευθέρωση των δυο νεαρών αλεπούδων, το Υπουργείο Γεωργίας, Αγροτικής Ανάπτυξης και Περιβάλλοντος, παραθέτει σε ανάρτησή του στον επίσημο λογαριασμό του, πέντε διαδεδομένους μύθους για τις αλεπούδες, αλλά και τι ισχύει στην πραγματικότητα.

Από τον καιρό του Αισώπου, η αλεπού σε μύθους και παραμύθια παρουσιάζεται ως ένα πονηρό και κακό ζώο, που ξεγελά το θήραμά της με διάφορους τρόπους για να το φάει.

Η αντίληψη αυτή δεν είναι παρά ένας μύθος. Οι αλεπούδες ανήκουν στην οικογένεια των Κυνίδων, όπως ο σκύλος, και έχουν πολλά παρόμοια χαρακτηριστικά με τα σκυλιά. Είναι ζώα με υψηλή νοημοσύνη και μεγαλώνουν τα μικρά τους με προσαρμοστικότητα, αγάπη και φροντίδα. Σε αντίθεση με τους σκύλους και τους λύκους, η αλεπού είναι μονογαμικό ζώο, που παραμένει με το ίδιο ταίρι για όλη της ζωή, ενώ και οι δύο γονείς συμμετέχουν ισάξια στη φροντίδα των μικρών τους.

ΜΥΘΟΣ 2: Οι αλεπούδες σκοτώνουν περισσότερα ζώα απ’ όσα χρειάζονται για τροφή

Στην πραγματικότητα, η αλεπού δεν σκοτώνει ζώα αχρείαστα. Αυτό θα ήταν σπατάλη ενέργειας και ενάντια στους νόμους της φύσης. Μερικές φορές, εάν της παρουσιαστεί ευκαιρία, μπορεί να σκοτώσει πιο πολλά ζώα από τις άμεσες ανάγκες της για φαγητό, τα οποία θάβει το έδαφος για να τα βρει σε μέρες ή περιόδους όπου δεν υπάρχει αρκετή τροφή (π.χ. τον χειμώνα). Είναι μία τακτική επιβίωσης, που εφαρμόζεται και από άλλα σαρκοφάγα ζώα.

Για τον πιο πάνω λόγο, κτηνοτροφικά ζώα όπως κοτόπουλα και κουνέλια, πρέπει να φυλάσσονται σε κατάλληλα περιφραγμένους χώρους, αδιαπέραστους για τις αλεπούδες.

ΜΥΘΟΣ 3: Η αλεπού είναι ένα επικίνδυνο ζώο που μπορεί να επιτεθεί στον άνθρωπο. Επίσης, οι αλεπούδες είναι φορείς της λύσσας.

Στην πραγματικότητα, στην Κύπρο δεν έχει εντοπιστεί κανένα περιστατικό λύσσας από τη δεκαετία του 1930. Επιπλέον, οι αλεπούδες έχουν ένα ενστικτώδη φόβο για τον άνθρωπο. Δεν τους αρέσει να τις πλησιάζουμε και συνήθως θα τρέξουν μακριά. Όπως οι σκύλοι, μπορεί να δείξουν επιθετικότητα για να αμυνθούν όταν απειληθούν.

Σε σπάνιες περιπτώσεις, η αλεπού μπορεί να πλησιάσει κατοικίες γιατί έχει συνδυάσει τον άνθρωπο με την παροχή τροφής (π.χ. σκουπίδια). Για να απομακρύνουμε τις αλεπούδες, αρκεί να κάνουμε θόρυβο (να κτυπήσουμε τα χέρια μας ή να φωνάξουμε δυνατά).

ΜΥΘΟΣ 4: Η κύρια τροφή των αλεπούδων είναι θηρεύσιμα είδη, όπως περδίκια και λαγοί, και αποτελούν καταστροφή για το θήραμα.

Στην πραγματικότητα, η αλεπού είναι ένα παμφάγο / ευρυφάγο θηλαστικό που τρέφεται κυρίως με τρωκτικά (νυφίτσες και ποντίκια), έντομα, φρούτα, νεκρά ζώα, αλλά και άλλα μικρά θηλαστικά και πουλιά. Η αλεπού δεν θα σπαταλήσει ενέργεια για να κυνηγήσει ζώα τα οποία είναι δύσκολο να συλλάβει, αλλά θα αρκεστεί σε εύκολη λεία και εκεί που υπάρχει αφθονία τροφής.

Επιθέσεις σε πυρήνες απελευθέρωσης περδικιών μπορεί να γίνουν, εάν ο χώρος φύλαξής τους δεν είναι κατάλληλος. Επίσης, η αλεπού μπορεί να τραφεί από περδίκια μετά την απελευθέρωσή τους, εάν αυτά δεν έχουν ανεπτυγμένο το άγριο ένστικτο, αφού έχουν μεγαλώσει σε αιχμαλωσία και αποτελούν εύκολη λεία.

ΜΥΘΟΣ 5: Την αλεπού στην Κύπρο την έχουν φέρει οι Άγγλοι, με σκοπό να την κυνηγούν σαν άθλημα, και δεν ανήκει στο Κυπριακό οικοσύστημα.

Η αλήθεια είναι ότι η αλεπού υπάρχει στην Κύπρο εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Υπολείμματα αλεπούς έχουν βρεθεί σε νεολιθικούς οικισμούς σε αρκετές περιοχές της Κύπρου, που που αποδεικνύει ότι το είδος έχει μία μακράν ιστορία στο νησί και σίγουρα πέραν των 10,000 χρόνων!

Πηγή: philenews