Η πλευρά της Δημοκρατίας προέβαλε ένσταση στην έκδοση του απαγορευτικού διατάγματος, υποστηρίζοντας ότι δεν υπήρξε στην προκειμένη περίπτωση καμία παρανομία, πόσο δε μάλλον έκδηλη, και περαιτέρω ότι η τυχόν αναστολή εκτέλεσης της άδειας οικοδομής θα έχει δυσμενέστατες επιπτώσεις για τη Δημοκρατία, τόσο σε επίπεδο απώλειας δημόσιων οικονομικών πόρων, όσο και σε επίπεδο εκπλήρωσης της πολιτικής της, που αναφέρεται στην κάλυψη άμεσων, ουσιωδών και ζωτικών της αναγκών στον τομέα της ενέργειας.
Βάσει των δεδομένων που τέθηκαν ενώπιόν του το Δικαστήριο έκρινε πως δεν αναδυόταν έκδηλη παρανομία ώστε να δικαιολογεί την έκδοση του απαγορευτικού διατάγματος. Όπως επί του προκειμένου σημειώνεται στην απόφαση «από τα γεγονότα που καταγράφονται στις εκατέρωθεν ένορκες δηλώσεις, τα δύο ζητήματα που ήγειραν οι αιτητές (σ.σ. το Κοινοτικό Συμβούλιο), (…) τυγχάνουν αμφισβήτησης από την άλλη πλευρά που έκδηλα πλέον, καθίσταται αναγκαία η απόδειξη των ισχυρισμών αυτών, σε βαθμό που δεν επιτρέπει στο πρώιμο τούτο στάδιο της διαδικασίας τη διαπίστωση έκδηλης παρανομίας κατά τη λήψη της προσβαλλόμενης απόφασης».
Το κατά πόσο ορθά ή λανθασμένα εκδόθηκε η πολεοδομική άδεια θα κριθεί σε μεταγενέστερο στάδιο, κατά την εξέταση της προσφυγής με την οποία ζητείται η ακύρωση της εν λόγω άδειας.
