Αρθρογραφία από την συμπολίτισσά μας Ιωάννα Πιτσιλλή
Περπατάω αμέριμνη κατά μήκος της παραλιακής. Φυσάει αλλά καθόλου δεν με απασχολεί. Τις λατρεύω τις βόλτες στη θάλασσα. Η Μύρια λέει πως το περπάτημα δίπλα από το υγρό στοιχείο την βοηθάει πολύ στο πρόβλημα που έχει με τις ημικρανίες. Εμένα πάλι η θάλασσα με ηρεμεί αλλά και με ταξιδεύει. Είναι και μια πλανεύτρα αυτή…
Τυχεροί οι άνθρωποι που ζούνε σε παραλιακές πόλεις. Προσωπικά δεν μπορώ να με φανταστώ σε μια πόλη δίχως κύμα, αλμύρα και ιώδιο. Απολαμβάνοντας τη βόλτα μου,έχω πάντα το κινητό στο χέρι και την κάμερα ανοιχτή. Δεν ξέρεις ποτέ τί μπορεί να πιάσει το μάτι σου. Ότι και να ‘ναι δεν θέλω να το χάσω.
Δύο κοπέλες μου φαίνεται πως κάνουν γιόγκα στην αποβάθρα. Είναι καθισμένες οκλαδόν με την πλάτη ολόισια, τον λαιμό τεντωμένο και το βλέμμα στο απέραντο μπλέ. Ένας τύπος βολτάρει με το ποδήλατο πάνω στην ξύλινη εξέδρα. Μια γιαγιά, με μακρύ παλτό και μαντήλα στα μαλλιά κάθεται σκεφτική σε ένα παγκάκι. Κάνω μερικά κλικ και προχωρώ.
Κάτι υπάρχει γραμμένο στην άμμο. Ξεχωρίζω μια καρδιά τρυπημένη προκλητικά μ’ ένα βέλος και λίγο πιο δεξιά γράμματα. Πλησιάζω. «Μακριά από αγόρια» !
Κάνω εικόνα στο μυαλό μου. Μια πληγωμένη γυναικεία φιγούρα χαράζει με κλαράκι το βρεγμένο χώμα . Πρέπει να έχει βλέμμα θλιμμένο , ίσως να έχει θυμό, να νοιώθει πίκρα και απογοήτευση μέσα της.
Χμ,αγόρια και όχι άντρες σκέφτομαι. Μειδιάζω ολοκληρώνοντας το παζλ της εικόνας μου. Η γυναικεία φιγούρα μου φανερώνει πάνω κάτω την ηλικία της.
«Είσαι μικρή ακόμα» σκέφτομαι. Έχεις πολλή δρόμο ακόμα μπροστά σου, θα πέσεις και θα σηκωθείς ακόμα ουκ ολίγες φορές, θα ριχτείς αλλά και θα ριχτούν άλλοι για πάρτη σου στα πατώματα, θα ερωτευτείς ξανά, θα πετάξεις στους εφτά ουρανούς και θα γκρεμοτσακιστείς στα τάρταρα και θα πεις “Μακριά από άντρες, καλύτερα μόνη μου, δεν ασχολούμαι πια, εγώ με τις σχέσεις τελείωσα, τα κατεβάζω τα ρολά”, ξανά και ξανά.
Θα τα πεις μικρή μου και θα τα εννοείς. Για μια στιγμή, για ένα διάστημα. Θα τα πεις αλλά θα τα ξεχάσεις, όταν έρθει ο καιρός. Θα το δεις. Γιατί έτσι πάει το παιγνίδι. Γιατί έτσι παίζονται στον έρωτα οι παρτίδες. Η ζωή δεν είναι ρόδινη, ποτέ δεν ήταν. Θα τα φας τα μούτρα σου. Θα πληγωθείς αλλά και θα πληγώσεις. Μέχρι να μάθεις. Να μάθεις να μετράς τους ανθρώπους, να μάθεις να μετράς τί πραγματικά αξίζει και τί όχι, τί στο καλό κουμπώνει καλύτερα με το μέσα σου. Αυτό το μέσα της γυναίκας, το τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς, ακόμα και εσύ η ίδια.
Θέλουν κότσια οι έρωτες μωρό μου. Θέλει κότσια να τα δώσεις όλα, να χαθείς. Όπως θέλει και κότσια μια μέρα να σηκωθείς και να φύγεις.
Να ξέρεις να σε μαζεύεις και να φεύγεις μικρή, όταν ο έρωτας τελειώνει. Να κλείνεις την πόρτα πίσω σου ήρεμα και μαλακά. Να φεύγεις χωρίς να κάνεις θόρυβο και να παίρνεις στις αποσκευές σου μόνο τα καλά. Να προχωράς μέχρι να βρεις αυτό που σε περιμένει. Αυτόν που σε περιμένει. Αυτόν που θα σε αγαπά για αυτό που είσαι αλλά και για όλα αυτά που δεν είσαι. Θα έρθει η μέρα, θα το δεις…
Στρίβω ένα τσιγάρο, το καπνίζω και κοιτάω τη θάλασσα. Χαμογελώ. Συνεχίζω τη βόλτα μου, έχοντας το κινητό στο χέρι και την κάμερα ανοιχτή. Δεν ξέρεις ποτέ τί μπορεί να πιάσει το μάτι σου… και ότι και να ‘ναι δεν θέλω διάολε να το χάσω. Δεν θέλω!
