Ας μιλήσουμε για την βαναυσότητα της ανήλικης μοναξίας: 13χρονο αγόρι συριακής καταγωγής αγνοείται
Θεοδοσία Αποστόλου
Από τις 6 Αυγούστου, ένα αγόρι συριακής καταγωγής, μόλις 13 ετών, παραμένει αγνοούμενο. Διέμενε σε κρατική δομή φιλοξενίας στη Λευκωσία και, σύμφωνα με πληροφορίες, βγήκε για μια βόλτα στην παλιά πόλη. Από τότε, κανένα ίχνος.
Υπό κανονικές συνθήκες, η εξαφάνιση ενός ανήλικου θα έπρεπε να κινητοποιήσει τους πάντες. Θα έπρεπε να «γυρίσει ο κόσμος ανάποδα» για να βρεθεί ένα παιδί.
Οι δάσκαλοί του μιλούν για έναν ευγενικό, πρόσχαρο μαθητή, που ζει μόνος στην Κύπρο, μακριά από τη μητέρα του και έχοντας χάσει τον πατέρα του. Παρά τις απώλειες, ήταν χαρούμενος που πήγαινε σχολείο και ζούσε όπως τα άλλα παιδιά. Και αυτός είναι δικό μας παιδί. Μπράβο στις δασκάλες του που κράτησαν επαφή και πιέζουν για να βρεθεί.
Πρόσφατα, το παιδί μεταφέρθηκε από την προηγούμενη δομή του σε άλλη, με μεγαλύτερα παιδιά. Σε τέτοιες δομές, η καθημερινότητα μπορεί να είναι σκληρή, απρόβλεπτη και, πολλές φορές, επικίνδυνη. Η βαναυσότητα του να μεγαλώνει ένα παιδί μόνο του, χωρίς την προστασία μιας οικογένειας, σε μια ξένη χώρα και μέσα σε μια άγνωστη, απρόσωπη δομή, είναι κάτι που δύσκολα περιγράφεται. Η επιβίωση εκεί δεν είναι δεδομένη — χρειάζεται δύναμη, ωριμότητα και αντοχή που δεν θα έπρεπε να ζητούνται από ένα παιδί.
Τα παιδιά αυτά συχνά είναι ο τελευταίος τροχός της άμαξας. Ζουν χωρίς μια σταθερή γονεϊκή αγκαλιά, χωρίς όρια και χωρίς το οικογενειακό πλαίσιο που διαμορφώνει χαρακτήρα. Από αγάπη και θαλπωρή παίρνουν μόνο ό,τι και αν τους δώσει κάποιος, περιστασιακά και χωρίς συνέχεια.
Είναι παιδιά όπως όλα τα άλλα, μόνο που μεγαλώνουν μόνα, κουβαλώντας στην πλάτη τους βάρος που δεν τους αναλογεί.
