Θεόδωρος Μωυσέως*
Παρακολουθήσαμε την παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας, την Τετάρτη 12.2.2025.
Ο συγγραφέας Ουαζντί Μουαουάντ πέρασε την παιδική ηλικία του στο Λίβανο, την εφηβεία του στη Γαλλία και τα νεανικά του χρόνια στο Κεμπέκ, πριν εγκατασταθεί μόνιμα στη Γαλλία. Δραματουργός, σκηνοθέτης και ηθοποιός με σημαντικές διακρίσεις, το θέατρο του είναι έντονα βιωματικό, στραμμένο συχνά προς τη θεματική του πολέμου, της εξορίας και της ταυτότητας.
Έτσι και η “Μητέρα” είναι ένα βαθιά προσωπικό και αυτοβιογραφικό έργο και ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Κύπρο σε σκηνοθεσία της Μαρίας Μανναρίδου-Καρσερά.
Το έργο πραγματεύεται τις συνέπειες του πολέμου, την τραγωδία της προσφυγιάς, την απώλεια, τις εσωτερικές συγκρούσεις της οικογενειακής ζωής και τη μητρική αγάπη.
Εξερευνά τα τραύματα της μνήμης και την αναζήτηση – διατήρηση της ταυτότητας.
Η σκηνοθετική προσέγγιση της κυρίας Μαρίας Μανναρίδου-Καρσερά, με τη συμβολή του βοηθού σκηνοθέτη Φώτη Φωτίου, συνδυάζει ρεαλισμό και όνειρο, τη σύγκρουση του παρελθόντος με το παρόν και καταφέρνει να αποδώσει τη συναισθηματική ένταση του έργου.
Οι ηθοποιοί είναι καταπληκτικοί στις ερμηνείες τους, ενσαρκώνοντας με πειστικότητα και βάθος, κινησιολογία Εύα Καλομοίρη, τους ρόλους τους.
Ο Πάρις Ερωτοκρίτου (πιο οικείος με το έργο του Μουαουάντ αφού σκηνοθέτησε το 2017 το έργο του «Πυρκαγιές», πάλι από τον ΘΟΚ) ενσάρκωσε τον συγγραφέα-αφηγητή με μια ευαισθησία που αναδείκνυε την εσωτερική του σύγκρουση.
Η Χριστίνα Χριστόφια, στον ρόλο της μητέρας, απέδωσε με ένταση και συγκινητική αυθεντικότητα την πάλη μιας γυναίκας που αρνείται να εγκαταλείψει το παρελθόν της.
Η Μέλανη Στέλιου, εξαιρετική στον ρόλο της εμβληματικής μορφής της γαλλικής δημοσιογραφίας Κριστίν Οκράντ, απέδωσε τη «φωνή» του έξω κόσμου.
Στην πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση η Μαρία Τσιάκκα μετάφερε την αγωνία της νεαρής κοπέλας που αναζητά την ταυτότητά της και προσπαθεί να μεγαλώσει διχασμένη ανάμεσα στη καταγωγή της, στις μνήμες και στο μέλλον.
Ο νεαρός Ορέστης Χριστοδουλίδης μεταφέρει την αθωότητα, την αγάπη αλλά και τον φόβο απέναντι στη μητέρα του και τη σταδιακή του ωρίμανση.
Εξαιρετικά τα σκηνικά και κουστούμια της Θέλμας Κασουλίδου, η μουσική του Νεκτάριου Ροδοσθένους, οι βιντεοπροβολές του Γιώργου Αλεξάνδρου όπου συμβάλλουν στη δημιουργία της κλειστοφοβικής αλλά νοσταλγικής ατμόσφαιρας της ιστορίας με τη φωτιστική, Γεώργιος Κουκουμάς, και ηχητική προσέγγιση να ενισχύουν την ένταση των συναισθημάτων και των συγκρούσεων των χαρακτήρων.
Ακόμη και η μυρωδιά του φρεσκοψημένου καφέ από τον ενήλικα πλέον γιο, στην πιο συγκινητική σκηνή της παράστασης, όπου γιος και μητέρα έρχονται αντιμέτωποι με την πικρή αλλά λυτρωτική αλήθεια.
Με μια καλοδουλεμένη σκηνοθεσία, άρτια σκηνικά και δυνατές ερμηνείες, το έργο καταφέρνει να μεταφέρει τη συγκινητική και τραγική ιστορία της προσφυγιάς και της μνήμης με ένταση και αλήθεια.
“To’borni”, που κυριολεκτικά σημαίνει “θάψε με”, εκφράζοντας την ευχή να πεθάνεις πριν από τον άνθρωπο που αγαπάς, για να μην αντέξεις τη ζωή χωρίς αυτόν.
Μια φράση που αποτυπώνει με τον πιο σπαρακτικό τρόπο την ουσία της μητρικής αγάπης.
Συντελεστές
Μετάφραση: Δέσποινα Πυρκεττή
Σκηνοθεσία: Μαρία Μανναρίδου- Καρσερά
Σκηνικά- Κοστούμια: Θέλμα Κασουλίδου
Κινησιολογία: Εύα Καλομοίρη
Μουσική: Νεκτάριος Ροδοσθένους
Σχεδιασμός βιντεοπροβολών: Γιώργος Αλεξάνδρου
Σχεδιασμός φωτισμού: Γεώργιος Κουκουμάς
Βοηθός Σκηνοθέτης: Φώτης Φωτίου
Παίζουν: Πάρις Ερωτοκρίτου, Μέλανη Στέλιου, Μαρία Τσιάκκα, Χριστίνα Χριστόφια. Συμμετέχει το παιδί Ορέστης Χριστοδουλίδης.
Ο Θεόδωρος Μωυσέως γράφει για τη μαγεία που προσφέρει το θέατρο. Προσεγγίζει, παρουσιάζει και εισηγείται θεατρικές παραστάσεις προσφέροντας έναν διάλογο γύρω από την τέχνη και τον πολιτισμό.
