Τετραήμερη φιλανθρωπική πεζοπορία για τα παιδάκια της καρδιάς της διοργανώνει η Στάλω Μοσφίλη, στις 24-27 Οκτωβρίου σε Λευκωσία, Λάρνακα, Πάφο και Λεμεσό (αντίστοιχα), με όλα τα καθαρά έσοδα να δίνονται στον Παγκύπριο Σύνδεσμο «Ένα Όνειρο μια Ευχή» για παιδιά με καρκίνο, λευχαιμία και συναφείς παθήσεις.
Στόχος της να ευαισθητοποιήσει, να δώσει δύναμη, θάρρος και πίστη τόσο στα παιδάκια αυτά, όσο και στις οικογένειές τους, σε μια πορεία με μηνύματα αγάπης κι ελπίδας. Ο καρκίνος μπορεί να της στέρησε τη δυνατότητα να κυοφορήσει και να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, αλλά δεν μπορεί να τη σταματήσει από το να παλεύει για ένα πιο αισιόδοξο μέλλον για τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στην καρδιά της.
Για το σκοπό αυτό και περπατώντας με το όνομα «ανασεμιά» (ανάσα/πνοή), η ίδια επιθυμεί να εμπνεύσει και να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία μας, πραγματοποιώντας ταυτόχρονα ένα όνειρό της. Το να δει όσο περισσότερα μουτράκια να χαμογελάνε με πίστη, δύναμη κι ελπίδα για τη συνέχειά τους. Η ίδια μίλησε στο AlphaNews.Live για την περιπέτειά της και για όλα όσα την οδήγησαν στο σήμερα.
Η πορεία μέχρι τη διάγνωση
Τα πρώτα συμπτώματα, ξεκίνησαν τους πρώτους μήνες του 2019, την περίοδο του κορωνοϊού.
«Δεν μπορούσα να τα αναγνωρίσω. Ο κόσμος ζούσε σε μια παράνοια και το πιο εύκολο ήταν να πει κανείς ότι το άγχος ήταν η αιτία για όσα συνέβαιναν στον οργανισμό μας, στο σώμα μας. Εξάλλου ήταν και ο φόβος. Πόσο εύκολα κάποιος πήγαινε σε ένα νοσοκομείο;».
Το πρώτο ραντεβού έγινε όταν πλέον οι πόνοι έγιναν αφόρητοι.
«Ο γιατρός μου είπε ότι επρόκειτο για μια μόλυνση που θα μπορούσε να μου στερήσει τη γονιμότητά μου. Φεύγοντας από το ιατρείο έκλαψα πολύ. Πάρα πολύ! Δεν ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο και δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ την ιδέα του να συνέβαινε όντως αυτό. Ηρέμησα τον εαυτό μου εναποθέτοντας τις ελπίδες μου στην Παναγία. Την εμπιστεύτηκα εν λευκώ. Δύο εβδομάδες αργότερα, πήγα ξανά στο γιατρό για επανέλεγχο. Ήταν τότε που ο γυναικολόγος εντόπισε κάτι στο ενδομήτριο το οποίο δεν είχε ακόμα όνομα. Θα σου ακουστεί περίεργο αλλά ανακουφίστηκα όταν το άκουσα αυτό. Οι πόνοι ήταν τόσο δυνατοί που το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ότι είχαμε βρει την άκρη του νήματος. Θα το αφαιρούσαμε κι εγώ θα επέστρεφα στη ρουτίνα μου χωρίς πόνους».
Τον Αύγουστο του 2019 χειρουργήθηκε και αρχές Σεπτεμβρίου διαγνώστηκε με κακοήθη καρκίνο. Τότε ήταν που αποφάσισε να ταξιδέψει και να πάρει τη γνώμη κι άλλων γιατρών. Επισκέφθηκε νοσοκομείο στο Ισραήλ, άρχισε θεραπείες και κάθε δεύτερο μήνα έμπαινε χειρουργείο για να παίρνουν δείγματα για βιοψίες και να γίνεται έλεγχος της περιοχής. Ένας μακρύς δρόμος μέχρι το τέλος του 2022.
«Ο κάθε τύπος καρκίνου, σε συνδυασμό με το στάδιό του, με το προηγούμενο ιατρικό ιστορικό του κάθε ασθενούς, την ψυχολογία και τη δυναμική του, μας δίνει διαφορετική εξέλιξη, διαφορετική ιστορία. Σήμερα όμως θέλω σε παρακαλώ να κρατήσεις κάτι σημαντικό από μένα, μια γυναίκα που το βίωσε. Μη γράψεις ποτέ για χαμένες μάχες. Αντιδρώ στους βαρύγδουπους τίτλους που μιλάνε για την επάρατη νόσο και για ανθρώπους που έχασαν τη μάχη τους με αυτή. Δεν θα σου ωραιοποιήσω καμία κατάσταση. Ο καρκίνος είναι αυτό που είναι μα οι άνθρωποι παλεύουν με αυτόν, κερδίζουν μάχες καθημερινά κι αυτό είναι μια αλήθεια που αποδεικνύει τις δυνάμεις μας. Να τιμάς αυτούς τους ανθρώπους που πάλεψαν. Κανείς δεν νικήθηκε. Κάποιες ψυχές, κάποια στιγμή αποφασίζουν απλά να απελευθερωθούν από ένα σώμα λαβωμένο, έχοντας φτάσει εκεί που ήταν να φτάσουν πνευματικά. Αυτή είναι η θεωρία μου».
Σε μια συνέντευξη που η ίδια δήλωσε ότι μπορούσα να ρωτήσω ότι θέλω χωρίς κανένα φίλτρο, μίλησε αφήνοντας την αλήθεια της στη διάθεση όποιου επιθυμεί να την ακούσει.
«Δεν έβαλα ποτέ στις προτάσεις μου το “γιατί σε μένα”… Πιο σωστό θα ήταν να αναρωτιόμασταν “γιατί όχι σε μένα;”… Η ύπαρξή μας είναι έτσι κι αλλιώς εύθραυστη κι εμείς σπαταλάμε το χρόνο μας προσπερνώντας την αγάπη και γυρίζοντας την πλάτη στο φως. Δεν θα ήθελα το πέρασμά μου σε αυτό τον κόσμο να είναι άχρωμο και άοσμο. Θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό και θα μου επιτρέψω ακόμα και να λυγίσω. Θα σηκωθώ ξανά».
Για τη Στάλω οι δύο ανιψιές της ήταν πάντα το κίνητρο για αυτοβελτίωση, λόγος για να προσπαθεί να γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Ήταν τα πλασματάκια που ερχόμενα στη ζωή της οικογένειάς, αποτέλεσαν και το λόγο που η λέξη «υπόσχομαι» έγινε ιερή. Με συγκίνηση θυμήθηκε πώς η μανούλα της -όπως περιγράφει- πήρε δύναμη και πίστεψε ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλά όταν την άκουσε να λέει «υπόσχομαι να τα καταφέρω». Το πρόσωπο της μάνας της εκείνη τη μέρα κι εκείνη η σπασμένη της φωνή που ρωτούσε «υπόσχεσαι;» ψάχνοντας κάτι να κρατηθεί, την πείσμωσαν ακόμα περισσότερο.
«Τον Μάρτιο του 2023 μετά από ολική υστερεκτομή μετά των εξαρτημάτων και αφαίρεση φρουρών λεμφαδένων, διαγνώστηκα με μεταστατικό καρκίνο προτελευταίου σταδίου. Δεν θα σου πω ότι ήταν εύκολο αλλά είχα υποσχεθεί… και ξέρεις τι συνειδητοποίησα; Ότι την υπόσχεση αυτή την είχα δώσει πρώτα στον εαυτό μου. Η μάχη ήταν προσωπική. Η κάθε μας μάχη είναι προσωπική. Οι οικείοι μας, μάχονται κι αυτοί αλλά με διαφορετικό τρόπο σε μια και πάλι προσωπική μάχη με τους φόβους τους. Πολλοί με ήξεραν ως “η σγουρομάλλα”. Θυμάμαι να ρωτάω πολλές φορές τον Ογκολόγο μου αν ήταν βέβαιο ότι θα έχανα τα μαλλιά μου. Βλέπεις… Το μυαλό κάνει περίεργα παιχνίδια και χαζά αν σκεφτείς ότι μέσα σε όλα όσα είχα να σκεφτώ και να αντιμετωπίσω εγώ ασχολήθηκα με τρίχες. Βέβαια είναι κι άλλα τα οποία είναι πραγματικά σημαντικά που έκαναν σβούρες ξαφνικά στο κεφάλι μου. Το μυαλό μου ήρθε αντιμέτωπο με τα κοινωνικά στερεότυπα: Δεν έχει παντρευτεί, δεν έχει παιδί, δεν θα μπορέσει να κάνει ποτέ παιδί. Και δεν είναι μόνο αυτά. Μπορώ να σου μιλάω για ώρες για το πώς η γυναικεία οντότητά μας “αποδομείται”, για να καταλήξω τελικά στο ερώτημα προς όλους: Μπορείς όντως η φύση μας να αποδομηθεί;».
Μου έκανε εντύπωση όταν την άκουσα να λέει ότι αυτό που την είχε βασανίσει πολύ στο άκουσμα της ανακοίνωσης της μετάστασης, ήταν το πώς θα το ανακοίνωνε στους γονείς της.
«Ήταν πιο δύσκολο αυτή τη φορά, μα τους είχα υποσχεθεί ότι θα τα καταφέρω. Τους είπα ότι θα είμαι δίπλα τους, αλλά πως χρειαζόμουν την ενέργειά μου για να επικεντρωθώ στο στόχο μου, στο να τα καταφέρω».
Πεποίθηση της Στάλως όμως, είναι πως ως άνθρωποι, έχουμε τη δυνατότητα να «εκμεταλλευόμαστε» ακόμα και τις δυσάρεστες καταστάσεις, για να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο. Μπορούμε να στύψουμε την κάθε εμπειρία για να βρούμε ένα νέο σκοπό. Αυτό είναι που και η ίδια, έτσι ώστε να βγει προς τα έξω το «φως».
«Είπα στους γιατρούς μου ότι θέλω να ζήσω με ποιότητα και πως θα είμαι στρατιώτης σε ό,τι μου ζητούσαν να κάνω για να το κερδίσω αυτό. Μετακόμισα στην Αθήνα για τις θεραπείες μου. Μετά την πρώτη χημειοθεραπεία επέστρεψα στην Κύπρο για να κόψω τα μαλλιά μου. Ξέρεις αυτό λειτουργεί σα σφυρίχτα για την έναρξη του αγώνα. Δώρισα τα μαλλιά μου, ώστε να γίνουν περούκες για τα παιδάκια. Άφησα και μένα και τους γονείς μου να περάσουμε ήρεμα στη μετάβαση από το πολύ στο τίποτα. Επέστρεψα στην Αθήνα και τα ξύρισα. Η μπάλα ήταν ήδη στο γήπεδο».
Περιγράφει πόσο σημαντικό ήταν να μην περάσει στην αδράνεια και πως με τις οδηγίες του γιατρού της περπατούσε κι έκανε προπόνηση με προσωπικό γυμναστή σ’ ένα πάρκο στη γειτονιά που έμενε (μιας που δεν της επιτρεπόταν να το κάνει αυτό σε κλειστούς χώρους λόγω μικροβίων και χαμηλού ανοσοποιητικού). Οι χημειοθεραπείες με το πέρασμα του χρόνου και όπως ήταν λογικό κι επόμενο έγιναν πιο σκληρές.
«Ήρθε η στιγμή που σερνόμουν. Θυμάμαι τότε τη στιγμή εκείνη που με όση δύναμη είχα και δεν είχα έπιασα ελαφριά ένα της δάχτυλο και την παρηγόρησα… “Λίγη ακόμα υπομονή και τελειώνει, όλα θα πάνε καλά μανούλα μου, μην ανησυχείς”. Προσπαθούσα να βρω δύναμη. Είχα υποσχεθεί ότι θα τα καταφέρω. Πώς θα μπορούσα να περιγράψω την περίοδο των χημειοθεραπειών μου; Πέρασμα μέσα από τη φωτιά, τυλιγμένη μέσα σ’ ένα λευκό φως. Έπειτα ακολούθησαν οι ακτινοθεραπείες με έκτακτες νοσηλείες ενδιάμεσα. Τα κατάφερα. Και το έκανα χωρίς ποτέ να κρύψω τη γύμνια του κεφαλιού μου. Δεν ντράπηκα ποτέ για τον αγώνα μου. Είμαι περήφανη που ζούσα όμορφα. Είμαι ευλογημένη που βρήκα έστω και μέρος της ουσίας. Έπαψα να προσεύχομαι για ίαση. Η προσευχή μου πλέον είναι απλή και ξεκάθαρη: Ό,τι άλλο είναι να ζήσω ας το ζήσω μα να είσαι κοντά μου Παναγία μου».
Η Στάλω ολοκλήρωσε τις θεραπείες της το Νοέμβριο του 2023 και δηλώνει ευλογημένη. Είναι, όπως λέει, μάνα καρδιάς, μιας που τα μωράκια της εκεί γεννιούνται κι εκεί μεγαλώνουν. Γι’ αυτά τα παιδιά βγαίνει στους δρόμους και εμπνέει να σηκωθούμε όλοι από την καρέκλα μας και ν’ αγκαλιάσουμε αυτή την προσπάθεια.
Ο στόχος της να γίνει μέρος της λύσης και να στηρίξει όσα περισσότερα παιδιά με όποιο τρόπο μπορεί. Ανασεμιά, λοιπόν, για τα παιδιά της καρδιάς της, τα παιδιά όλων μας.
«Αν ο καθένας από εμάς έστω για μια φορά , έστω για ένα παιδί γίνει έμπνευση ή παρηγοριά τότε υπάρχει ελπίδα. Ναι. Είμαι μια αθεράπευτα ονειροπόλα και το ξέρω ότι υπάρχει ελπίδα. Δεν μπορούμε να χρεώνουμε λάθη στα παιδιά όταν εμείς οι μεγάλοι δεν κάναμε το σωστό για να τους δώσουμε το παράδειγμα. Ναι. Ως μάνα θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό κι ας καταφέρω το λίγο… Είναι πάντα περισσότερο από το καθόλου. Θα είστε μαζί μου;».
Φαίνεται αυτή η συνέντευξη να τελειώνει τελικά μ’ ένα ερώτημα. Ή μήπως με αυτό ξεκινάει;
Όλες οι πληροφορίες σχετικά με την πορεία στη σελίδα της εκδήλωσης η οποία ενημερώνεται συνεχώς: https://www.anasemia.com/
24 Οκτωβρίου στη Λευκωσία
Σημείο αφετηρίας και τερματισμού: Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής στην οδό Αντιστράτηγου Ευάγγελου Φλωράκη (πλησίον Αρχηγείου Αστυνομίας).
Ώρα προσέλευσης : 10:00 Ώρα έναρξης: 10:30
25 Οκτωβρίου στη Λάρνακα
Σημείο αφετηρίας και τερματισμού: Εξέδρα Φοινικούδων.
Ώρα προσέλευσης: 10:00 Ώρα έναρξης: 10:30
26 Οκτωβρίου στην Πάφο
Σημείο αφετηρίας και τερματισμού: Πλατεία Δημοτικού Μεγάρου.
Ώρα προσέλευσης: 10:00 Ώρα έναρξης: 10:30
27 Οκτωβρίου στην Πάφο Σημείο αφετηρίας και τερματισμού: Πλατεία Δημοτικού Μεγάρου.
Ώρα προσέλευσης: 10:00
Ώρα έναρξης: 10:30
Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι να περπατήσετε μαζί με της. Δωρεάν συμμετοχή.
*Επίσημοι Υποστηρικτές: Αστυνομία Κύπρου και Πυροσβεστική Υπηρεσία.
