Γράφει ο Χρυσοβαλάντης Λουκά
Συχνά ακούμε στις τηλεοράσεις ότι μας αναβαθμίσαν οι οίκοι αξιολόγησης, η κυπριακή οικονομία παίρνει τα εύσημα από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την πειθαρχημένη δημοσιονομική πολιτική και ο Υπουργός Οικονομικών καυχιέται συνεχώς ότι το δημοσιονομικό έλλειμα μειώθηκε αισθητά.
Στην ουσία τόσο το κράτος όσο και οι τράπεζες πλέουν σε πελάγη κερδοφορίας με τις πληθωριστικές τάσεις που πιέζουν την αγορά. Η πραγματική οικονομία όμως πηρέ την κατιούσα και οι άνθρωποι δυστυχούν παλεύοντας για ένα μεροκάματο.
Οι τράπεζες με την ευλογιά της νομοθετικής εξουσίας αποκτήσαν την δυνατότητα να πωλούν τα κόκκινα δάνεια σε εταιρείες εξαγοράς πιστώσεων. Καθημερινά η Altamira βγάζει στο σφυρί οικόπεδά, σπίτια από τα οποία κάποιοι συνάνθρωποι μας ξεσπιτωθήκαν και μπορεί να βρίσκονται στο ενοίκιο ή οικογένειες να βρίσκονται στο δρόμο. Κάθε κόκκινο δάνειο, κάθε οικόπεδο, κάθε σπίτι που δημοπρατείται είναι και μια πονεμένη ιστορία ενός ανθρώπου, μιας οικογένειας που καταδικάστηκε να ξεκινήσει πάλι από το μηδέν…αν το κατορθώσει.
Η κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης στα καύσιμα και στο ηλεκτρικό ρεύμα έσπρωξε τα νοικοκυριά στο χείλος του γκρεμού. Τα νοικοκυριά πλέον θα φυτοζωούν ενώ οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι για πάνω από μια δεκαετία ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό έχει ως συνέπεια η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών να συρρικνώνεται ραγδαία σε συνάρτηση με τις τιμές των προϊόντων που ολοένα αυξάνονται. Συνεχώς ακούμε για στοχευμένα μέτρα κοινωνικής στήριξης αλλά εξαρτάται με βάση ποια εισοδήματα καθορίζονται οι ασθενέστερες τάξεις. Αν πάρουμε τις οικογένειές που έχουν συνολικό εισόδημα 19,500 ευρώ τον χρόνο τότε δεν μιλάμε για ασθενέστερες τάξεις αλλά μιλάμε για συνθήκες εξαθλίωσης.
Το αφήγημα της πολιτείας είναι ότι ο πληθωρισμός έπεσε αισθητά και δικαιολογείται η κατάργηση των μέτρων κοινωνικής στήριξης. Ο εθνικός κατώτατος μισθός καθορίστηκε στα χίλια ευρώ χωρίς καθορισμό ωρών εργασίας ανά εβδομάδα και από την άλλη οι επιχειρήσεις παλεύουν να επιβιώσουν βλέποντας τα κόστη να αυξάνονται ραγδαία προς τα επάνω.
Οργίζομαι πραγματικά όταν ηχούν στα αυτιά μου οι μισθοί πολιτειακών αξιωματούχων τους οποίους υποτίθεται εξέλεξε ο λαός, για να υπηρετούν τον λαό, ωστόσο ο λαός υπηρέτα αυτούς. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα το ζήτημα των πολλαπλών συντάξεων. Το ζήτημα των πολλαπλών συντάξεων χρονίζει για πάνω από μια δεκαετία προκαλώντας το λαϊκό αίσθημα και ταυτοχρόνως σκανδαλίζει τον καθένα από εμάς που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την οικογένεια του. Για την πολιτεία δεν αποτελεί διασπάθιση δημοσίου χρήματος αλλά η λύση του ζητήματος προσκρούει σε ζητήματα αντισυνταγματικότητας…. Λες και το σύνταγμα του 1960 προνοούσε για δημιουργία σωρείας υφυπουργείων και επιτρόπων…Ας μην ξεγελάμε τον ίδιο μας τον εαυτό….
Ο δημόσιος πλούτος είναι ο πλούτος που παράγεται από τον λαό… για τον λαό και πρέπει να καταλήγει στον λαό. Ίσως εμείς οι απλοί πολίτες να ζούμε σε μια παράλληλη Κύπρο όπου όλα βαίνουν καλώς. Ίσως η βασανιστική πραγματικότητα της καθημερινής ζωής αποτελεί μια άλλη φαντασίωση που ζει στο πίσω μέρος του μυαλού μας…
Η ευημερία των αριθμών δεν αντικατοπτρίζει το βιοτικό επίπεδο των πολίτων σε μια άναρχη και άνιση οικονομία όπου ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει. Ωστόσο το κράτος αντί να είναι αρωγός της κοινωνίας, βάζει μια ταφόπλακα στις τελευταίες ελπίδες μιας κοινωνίας που αργοπεθαίνει.
Ζούμε σε μια <<παράλληλη>> Κύπρο όπου το κράτος ποδοπατά τον πολίτη κοιτάζοντάς τα δημοσιονομικά πλεονάσματα, διαλαλώντας το, συνεχώς στα Μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ωστόσο ο κόσμος σιγοσβήνει….βλέποντας τις τελευταίες ελπίδες του να εξανεμίζονται…
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημα του η Ιθάκη αναφέρει σε κάποιους στίχους…
Φρούδες ελπίδες μην καταδεχτείς ποτέ σου…
Η πολυπόθητη ελπίδα θα έρθει μόνο αν το θελήσουμε εμείς ως κοινωνία…
Η <<παράλληλη>> Κύπρος είναι εδώ αλλά δεν είναι φαντασίωση…
Είναι η οδυνηρή πραγματικότητα…
