Η έκφραση του Θυμού με ξεσπάσματα οργής είναι η άμυνα, απέναντι στο άγχος που συνοδεύει πάντα τον θυμό του παιδιού. Ο θυμός πυροδοτεί το άγχος διότι συνυπάρχει με θετικά συναισθήματα, με την αγάπη και με την επιθυμία για επαφή. Αλλά από τη στιγμή που ο θυμός οδηγεί σε μια ενέργεια επιθετική, απειλεί την προσκόλληση.
Επομένως, η εμπειρία του Θυμού εμπεριέχει κάτι που προκαλεί άγχος, ακόμη και χωρίς την εξωτερική, γονική παρέμβαση εναντίον της έκφρασης του Θυμού.
“Η επιθετική παρόρμηση καταπιεζεται λόγω της ενοχής και η ενοχής υπάρχει ακριβώς επειδή υπάρχουν συγχρόνως η αγάπη και τα θετικά συναισθήματα” λέει ο Άλεν Κάλπιν. “Επομένως ο θυμός δεν υπάρχει από μόνος του μέσα στο κενό. Όταν κάποιος βιώνει επιθετικά συναισθήματα προς ένα αγαπημένο πρόσωπο, νιώθει συγχρόνως και έντονο άγχος και πολλές ενοχές”.
Φυσικά, όσο περισσότερο οι γονείς αποθαρρύνουν ή απαγορεύουν την εμπειρία του Θυμού, τόσο περισσότερο άγχος θα προκαλέσει αυτή η εμπειρία σε ένα παιδί.
Σε όλες τις περιπτώσεις που ο θυμός είμαι εντελώς απωθημένος ή που η χρόνια απωθηση εναλλάσσεται με εκρηκτικά ξεσπάσματα Θυμού, η ιστορία των πρώτων παιδικών χρόνων περιλαμβάνει γονείς οι οποίοι δεν μπορούσαν να αποδεχτούν τον φυσικό θυμό του παιδιού.
Ο άλλος τρόπος για να αποφύγουμε να βιώσουμε τον θυμό είναι να τον απωθησουμε. Επομένως, η απωθηση και το ξεσπάσματα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και τα δύο εμπεριέχουν φόβο και άγχος, και γι αυτό πυροδοτούν και τα δύο σωματικές αντιδράσεις στο στρες, ασχέτως του τι αισθανόμαστε εμείς συνειδητά ή δεν αισθανόμαστε.
Gabor Mate
Κατερίνα Μιχαήλ
Συστημική Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια
Οικογενειακή Σύμβουλος
Θεραπεύτρια Ζευγαριών
Κοινωνιολόγος
