Εβδομάδα παγκύπριων τροχονομικών ελέγχων ταχύτητας… μια συνήθης εισπρακτική πρακτική στην Κύπρο

Γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Για άλλη μια φορά η  Αστυνομία εξήγγειλε εβδομάδα παγκύπριων τροχονομικών ελέγχων για πρόληψη των τροχαίων συγκρούσεων,  με έμφαση στην οδήγηση με ταχύτητα πέραν του επιτρεπόμενου ορίου.

Στην ανακοίνωσή της επισημαίνεται ιδιαίτερα ότι  «θα επιδεικνύεται μηδενική ανοχή στις τροχαίες παραβάσεις που συντελούν στην πρόκληση θανατηφόρων και σοβαρών οδικών συγκρούσεων.»

Και εγώ ως συνήθης συνήγορος του διαβόλου αναρωτιέμαι «γιατί κύριε τροχονόμε δεν δίνεις ένα ενημερωτικό φυλλάδιο αρχικά και απλώς καταγράφεις μια παράβαση με μηδενική ανοχή και δεν έχεις την αντίληψη να ελέγξεις τα επιμέρους στοιχεία της παράβασης »

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πριν από χρόνια, παραμονή Χριστουγέννων καθώς επέστρεφα στο σπίτι, λίγο πριν τα μεσάνυχτα,  από μια δουλειά με σταμάτησε τροχονόμος στην είσοδο της Λάρνακας διότι «έτρεχα» με κάποια χιλιόμετρα παραπάνω – δεν θυμάμαι πόσα-  σε ένα δρόμο άδειο κυριολεκτικά.  Φυσικά μου επιβλήθηκε από τον αστυνομικό το απαραίτητο πρόστιμο χωρίς να δείξει ανοχή και χωρίς να εξετάσει καθόλου εάν εκείνη τη στιγμή κινδύνευε κανείς από την «εξωφρενικά» μεγάλη ταχύτητα που είχα αναπτύξει.

Με αφορμή λοιπόν εκείνο το περιστατικό, κάθισα και έγραψα τις δικές μου σκέψεις και προτάσεις για αυτούς τους περιβόητους ελέγχους που στο σύνολό τους δεν έχουν καμιά απολύτως αξία για τους πολίτες πλην του γεγονότος ότι τους εξοργίζουν καθώς συνήθως κάνουν κακό στις τσέπες τους.

Οι σκέψεις και οι προτάσεις μου είχαν υποβληθεί σε όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα και στην αστυνομία. Οι απαντήσεις που είχα λάβει δεν με εξέπληξαν καθόλου. Άρνηση, άρνηση, άρνηση. Ειδικά από τα πολιτικά κόμματα, που θεώρησαν ότι επειδή εδώ είναι… Κύπρος …είναι ανεφάρμοστες οι προτάσεις μου και πως τα αποτελέσματα θα έπρεπε να είναι άμεσα και όχι μακροπρόθεσμα.

Ας δούμε όμως γιατί αποτυγχάνει το σύστημα των τροχονομικών ελέγχων να πατάξει τις τροχαίες παραβάσεις και να μειώσει τα τροχαία ατυχήματα – δυστυχήματα.

Οι στατιστικές δείχνουν, ότι ουσιαστικά ως κράτος κάθε χρόνο έχουμε ένα σοβαρό αριθμό νεκρών και σοβαρά τραυματισμένων από τροχαία ατυχήματα.

Όταν οι στατιστικές δείχνουν μειώσεις πανηγυρίζουμε, όταν δείχνουν αυξήσεις προσπαθούμε να έντεχνο τρόπο να δούμε τι έφταιξε και φυσικά φταίνε κάποιοι αόρατοι κακοί και όχι ο κακός μας ο καιρός. Αλλά αντί να χτυπήσουμε το «κακό» στη ρίζα  του, δηλαδή στην απουσία παντελούς οδηγικής παιδείας, αυξάνουμε τα πρόστιμα και εξοντώνουμε τους πολίτες με  δικαστικές αγωγές και  ποινές.

Ποιες είναι οι σημαντικότερες θέσεις και προτάσεις μου πάνω στο θέμα αυτό

1. Ένταξη του μαθήματος της οδικής ασφάλειας και της οδηγικής παιδείας σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Η αστυνομία της Κύπρου έχει σχετικά πάρκα και προβαίνει σε ενημερώσεις αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Είναι επί της ουσίας μηδαμινό και ανώφελο. Η οδηγική παιδεία θα πρέπει να ενταχθεί ως μάθημα από το νηπιαγωγείο έως και την τελευταία τάξη του λυκείου. Τα αποτελέσματα αυτής της εκπαίδευσης θα γίνουν ορατά σε βάθος χρόνου και τουλάχιστον μιας γενεάς.
2. Αύξηση του ορίου ταχύτητας στους εθνικούς δρόμους.
3. Απεγκλωβισμό των κεντρικών αρτηριών των πόλεων από την στάση και τη στάθμευση παντός τύπου οχημάτων
4. Κατάργηση του υπάρχοντος κατάλογου προστίμων. Επιβολή για τροχαίες παραβάσεις που δεν επιφέρουν θάνατο ή σοβαρό τραυματισμό, προστίμου 10% επί του μηνιαίου μισθού και για τις τροχαίες παραβάσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα θάνατο ή σοβαρό τραυματισμό πρόστιμο 30% επί του μηνιαίου μισθού και παραπομπή σε δίκη για να εξετασθεί το ποινικό μέρος της υπόθεσης. (η αφαίρεση του προστίμου για όσους εργάζονται στο δημόσιο θα γίνεται άμεσα από το λογιστήριο του κράτους, ενώ από στον ιδιωτικό τομέα από υπηρεσία των Κοινωνικών ασφαλίσεων)
5. Απαγόρευση της τροφοδοσίας των καταστημάτων σε ώρες κυκλοφοριακής αιχμής. Η τροφοδοσία μπορεί να γίνεται από τις 00:00 μέχρι και τις 08:00 καθημερινά.
6. Απαγόρευση της κίνησης βαρέων οχημάτων κατά τις καθολικές αργίες του κράτους και τα σαββατοκύριακα.
7. Επανέλεγχος των πολιτών πέραν των 70χρόνων της ικανότητάς τους να οδηγούν (εξετάσεις παντός είδους) καθώς και δειγματοληπτικός έλεγχος πολιτών κάθε ηλικίας.
8. Αφαίρεση των διπλωμάτων οδήγησης για 2 έτη χωρίς δικαίωμα ένστασης των πολιτών που προκαλούν σοβαρά τροχαία ατυχήματα (θανατηφόρα)
9. Κατάργηση των μαθητικών αδειών και κάθε άδειας οδήγησης έως τα 18 έτη.
10. Επανέλεγχος της ικανότητας οδήγησης όλων των οδηγών κάθε 10ετία.
11. Ενίσχυση της δημόσιας συγκοινωνίας με χορήγηση εισιτηρίου δωρεάν μετακίνησης για μαθητές, φοιτητές και πολίτες άνω των 70 ετών και ατόμων με αναπηρία.
12. Απαγόρευση εξόδου από την χώρα για όσους οδηγούς προκαλούν θανατηφόρα ατυχήματα για μια 5ετία εκτός εάν παραστεί ανάγκη ιατρικής φύσεως.
13. Στέρηση του δικαιώματος «εκλέγειν και εκλέγεστε» για όσους προκαλούν θανατηφόρα ατυχήματα για μια 10ετία.

Αυτές  ήταν και είναι μερικές από τις σκέψεις και τις προτάσεις μου που αφορούν στην οδηγική παιδεία και τον έλεγχο που θα πρέπει να ασκείται από ένα κράτος που σκέφτεται τον πολίτη και τον βοηθά να ξεπερνά τους φόβους, τους κινδύνους αλλά και να αισθάνεται ότι δεν έχει να κάνει με μπαμπούλες αλλά με λειτουργούς.  Δυστυχώς επιμένουμε σε ένα σύστημα που απλώς επιφέρει με λανθασμένο τρόπο μεγάλα έσοδα στο κράτος αλλά δεν μειώνει όπως θα έπρεπε τις τροχαίες παραβάσεις κάθε είδους. Η οδηγική παιδεία εάν εφαρμοστεί θα φέρει υπαρκτά αποτελέσματα σε βάθος χρόνου και όχι αργότερα από μια γενιά όπως προείπα. (περίπου δηλαδή σε 15 χρόνια) Το μεγάλο ερώτημα είναι εάν οι πολιτείες και οι κοινωνίες έχουν την δύναμη να αντέξουν και να περιμένουν.